آنچه در قاب تصاویر منتشر شده از مسابقات تنیس روی میز ایران می‌گذرد اما همه چیزی نیست که ما باید درباره این رشته بدانیم. اصل ماجرا همان چیزی است که نوشاد عالمیان در پایان مصاحبه‌اش به آن اشاره می‌کند: «تیم‌های شرق آسیا که وارد سالن می‌شوند یک گروه و کادر دنبال‌شان است و برای ما اصلا این طور نیست.»

درباره این کمبود امکانات، سه ملی‌پوش تنیس روی میز در اوایل شهریور ماه انتقادهای تندی به رییس فدراسیون این رشته کرده بودند که به دنبال همان انتقادها هم بود که بالاخره فدراسیون سعی کرد وضعیت را برای تیم ملی بهتر کند اما أوضاع اینقدر وخیم بود که وقتی رییس فدراسیون از بهبود أوضاع گفت، انگار نه انگار که درباره سطح حرفه‌ای یک رشته ورزشی و آماده‌سازی تیم ملی برای حضور در بازی‌های آسیایی صحبت می‌کند.

چرا که فدراسیون در آستانه بازی‌های آسیایی هانگژو تازه در صدد استخدام فیزیوتراپ و بهبود وضعیت غذای ملی‌پوشان بود. مهرداد علی قارداشی، رییس فدراسیون تنیس روی میز، به ایسنا گفت:‌ «با آقای نوروزی رییس فدراسیون پزشکی ورزشی صحبت کردم تا ماساژور و فیزیوتراپ داشته باشیم. کیفیت غذا ۱۰۰ درصد بهتر خواهد شد چون منطقی‌ترین خواسته ورزشکاران است. پیش بینی کردیم بهترین غذا برایشان فراهم شود.»

او همان کسی است که به گفته نیما عالمیان از ملی‌پوشان خواسته روی کمک معنوی او حساب کنند: « زمانی هم که این مسائل و مشکلات را مطرح می‌کنیم، رییس فدراسیون به ما می‌گوید به صورت معنوی روی او حساب کنیم و پدر معنوی ما است.»

مورد عجیب سرمربی تیم ملی

درباره عجایب تیم ملی تنیس روی میز ایران هر چه بگوییم کم گفته‌ایم. آن‌ها سال‌هاست بدون سرمربی در مسابقات مختلف شرکت می‌کنند. همین حالا که با کسب مدال برنز در هانگژو شگفتی‌ساز شده‌اند، سرمربی تیم ملی نه قراردادی دارد و نه کارش مربیگری تنیس روی میز است.

لطف‌الله‌نسبی، سرمربی تیم ملی تنیس روی میز، حدود یک ماه پیش درباره قراردادش با فدراسیون تنیس روی میز گفته بود: «من قراردادی با فدراسیون ندارم و از همان اول هم نداشتم. من نه باشگاه دارم، نه قرارداد. در واقع کارم چیز دیگری است و از پینگ‌پنگ درآمدی ندارم.»

با این حال اما ملی‌پوشان به همین هم راضی بودند و فدراسیون سال‌ها به خواسته‌شان بی‌توجه بود. کار به جایی رسیده بود که نیما عالمیان در مصاحبه‌ انتقادی‌اش با ایسنا گفته بود: «نمی‌دانم چرا سال‌ها است در مسابقات، همراه ما سرمربی را اعزام نمی‌کنند و ما بدون داشتن مربی به مسابقات می رویم. در مسابقات اسلوونی، نوشاد عالمیان در جدول حذفی بود و به جای اینکه خودش را آماده مسابقه کند، بالای سر من و هدایی ایستاده بود و همین مسئله هم باعث شد که نتواند زمان مسابقه خوب بازی کند.»

البته وقتی این تیم حتی از داشتن سرمربی محروم بوده، شاید مثل یک شوخی باشد که از سایر گلایه‌های ملی‌پوشان درباره نبودن ماساژور حرفی بزنیم.

نه اینکه فدراسیون تنیس روی میز نداند تیم ملی باید ماساژور و فیزیوتراپ داشته باشد، موضوع این است که فدراسیون یا از سه ملی‌پوش خود می‌خواسته خودشان با درآمد یورویی که از باشگاه فرانسوی‌شان دارند این مسائل را حل کنند یا خیالش راحت بوده که باشگاه آن‌ها فیزیوتراپ و ماساژور دارد و نیازی نیست هزینه آن به دوش فدراسیون بیفتد.

نیما عالمیان در همان مصاحبه انتقادی با ایسنا در این رابطه هم گفته بود: «من در مسابقات مصدوم شدم و به گونه‌ای شد که روی زمین افتادم و حتی نتوانستم بلند شوم اما ما یک فیزیوتراپ نداشتیم که به من کمک کند و حتی تا دو روز دنبال اسپری برای درمان پهلویم بودیم.»

ما از نبود فیزیوتراپ و سرمربی می‌گوییم در حالی که ملی‌پوشان در اردوهای آماده‌سازی‌شان حتی غذای مناسبی هم نداشتند. حسین هدایی در وصف اردوی امیدیه ملی‌پوشان گفته بود: «وقتی دغدغه های ما در اردوی تیم ملی راجع به یک موز، خرما و چند تکه جوجه بیشتر است، آیا می‌توانیم در این شرایط صحبت از مدال المپیک کنیم؟ مگر ما چقدر می‌توانیم از جیبمان هزینه کنیم؟»

هزینه‌های ملی‌پوشان از کجا تأمین شد؟

آنچه ملی‌پوشان تنیس روی میز در مصاحبه‌های خود پیش از اعزام به مسابقات هانگژو بارها مطرح کرده بودند، گویای این بود که فدراسیون تنیس‌ روی میز نه تنها برای آن‌ها هزینه‌ای نمی‌کند که با اشاره به درآمد یورویی آن‌ها انتظار عملکرد بهتر را هم از آن‌ها دارد و گاهی به بالا بودن رنکینگ آن‌ها هم ایراد می‌گیرد.

پاسخ بیشتر گلایه‌ها این است که شما درآمد یورویی دارید و می‌توانید برای خود هزینه کنید. در واقع هم آن‌ها ۱۱ ماه از سال را با درآمدی که از باشگاه فرانسوی خود می‌گیرند، سر می‌کنند.

حسین هدایی در مورد تامین تجهیزات مانند راکت نیز گفت: «ملزوماتی در تنیس روی میز وجود دارد مانند راکت که آنها را آقای افشین بدیعی تامین می‌کند و اگر او نبود ما باید سالی ۵۰۰ میلیون تومان از جیب هزینه می‌کردیم تا می‌توانستیم آنها را تهیه کنیم.»

«راکت‌ها را که آقای بدیعی تامین می‌کند، اعزام به مسابقات را اکثرا آقای احسانی مهر تامین می‌کند، ۱۱ ماه از سال هم همه هزینه‌ها بر عهده خودم است، پس بودجه میلیاردی که فدراسیون می‌گیرد کجا هزینه می‌شود؟ رده‌های نوجوانان و جوانان هم بسیار ناراحت هستند از اینکه به هیچ مسابقه‌ای اعزام نمی‌شوند و اگر کسی هم اعزام می‌شود با اسپانسر شخصی است.»

ماحصل انتقاد ملی‌پوشان گویای این است که فدراسیون انتظار دارد این سه ملی‌پوش هر پولی از باشگاه خود می‌گیرند را برای مدال‌آوری هزینه کنند، در نهایت هم فدراسیون، کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش از اقتدار خود بگویند.

تا کنون بزرگ‌ترین بهانه مسئولان ورزشی ایران این بوده که تنیس روی میز، رشته مدال‌آوری نیست و نمی‌توان برای آن هزینه کرد. حالا اما با عملکرد درخشان برادران عالمیان و حسین هدایی دیگر این دستاویز از آن‌ها گرفته شده است.

اما هنگامی که برآورد درستی از چگونگی نظارت بر عملکرد فدراسیون وجود ندارد، وقتی که حسابرسی درستی درباره چگونگی هزینه بودجه‌ها صورت نمی‌گیرد و و اولویت‌بندی درستی برای هزینه بودجه در نظر گرفته نمی‌شود؛ احتمالا در آینده هم تنیس روی میز ایران باید مثل حالا فقط روی استعداد ستاره‌هایش حساب کند و هزینه‌ای که باشگاه‌های خارجی برای این‌ها صرف می‌کنند.

از: بی بی سی