سه روز بعد از اولین سالگرد قتل حکومتی ژینا (مهسا) امینی، یعنی ۲۸ شهریور، آخرین فرصتی بود که سران رژیم جمهوری اسلامی به حکومت اقلیم کردستان و بغداد داده بودند تا احزاب اپوزسیون کرد را خلع سلاح و مقرهای آن‌ها را کنترل و به کمپ‌هایی دورتر از مرز ایران منتقل کنند.

با پایان ضرب‌الاجل رژیم برای اجرای توافقنامه امنیتی با جمهوری اسلامی، آنچه که بیشتر از همه می‌تواند نگران‌کننده باشد، سرنوشت مبهم پناهندگان سیاسی‌‌ای است که در کمپ‌های این احزاب ساکن اند و یا با حمایت آن‌ها، کارت اقامت در این منطقه را دریافت می‌کردند؛ پروسه‌ای که اکنون با مشکل مواجه شده است.

پروسه اقامت پناهندگان سیاسی در اقلیم کردستان

به طور کلی حکومت اقلیم کردستان، به پناهندگان سیاسی کُرد که از ایران به صورت قاچاق به این منطقه وارد می‌شدند و قصد ادامه زندگی در اینجا را داشتند کارت اقامت یکساله می‌داد. کارتی که با آن تنها می‌توان خانه گرفت و کار کرد. کارتی که حتی با آن نمی‌توان یک سیم کارت خرید.

کسانی که به صورت غیرقانونی به عنوان پناهنده سیاسی وارد خاک اقلیم کردستان می‌شوند، برای دریافت کارت اقامت و امکان ماندن در این منطقه نیاز به نامه‌ی حمایت (پشتگیری) یکی از احزاب کردستان ایران را دارند. نامه‌ای که ثابت می‌کند شما «لایانگر» (هوادار) یکی از این احزاب هستید و آن‌ها شما را تأیید می‌کنند.

من مدتی را در عضویت یکی از این احزاب گذراندم، سپس اقدام به دریافت کارت امور پناهندگان سازمان ملل کردم و پس از آن جهت صدور کارت اقامت به اداره اقامت مراجعه نمودم. به من گفتند که باید نامه حمایت حزبی را بیاوری. به حزب مراجعه کردم و از طریق دیپلماسی حزب نامه را برای آن‌ها فرستادم، اما گفتند که فعلا امکان دریافت نامه جدید حمایت حزبی را ندارند. با وکیل سازمان ملل متحد برای پناهندگان ایرانی تماس گرفتم تا از طریق سازمان ملل برای اقامت اقدام کنم، اما او نیز به من گفت که ما دنبال یک مکانیزم کلی برای حل این مشکل هستیم.