همانجا بود که عاشق دختر صاحب‌خانه شد،‌ با او وصلت کرد و تجارت فرش پیشه گرفت. حاصل زندگی مشترک آنها هم سه دختر به نام‌های ژولیت، هلن و آرمینه و پنج پسر به نام‌های زاون، کارو، ویگن، هراند و واهه بود.

ویگن دو سال بعد از کارو و در روز شنبه دوم آذر ۱۳۰۸ در همدان دیده به جهان گشود. ده سال بعد در نهم شهریور ۱۳۱۸، شعله‌های جنگ جهانی دوم زبانه کشید و دوازده ساله بود که پای متفقین به همدان رسید.

با این همه رونق کسب و کار پدرش در فرش‌فروشی آنها را ابتدا به اراک و از آنجا به بروجرد کشاند. اما دو سال از اقامتشان در آن شهر نگذشته بود که پدر به سینه پهلو مبتلا شد و مرگش در ۳۹ سالگی، خانواده پرجمعیت ویگن را در بحران فرو برد.

بحرانی که کارو از آن با طعنه چنین یاد کرده است: «پدر ما یک ارمنی متعصب بود و شاید به همین علت بود که این چنین و بدون وقفه صاحب فرزند شد. از دیدگاه پدرم بیش از یک و نیم میلیون ارمنی را در مسلخ جنگ جهانی اول با فجیع‌ترین روش‌های ضدانسانی به خواب جاودانی فرستاده بودند و لازم بود که ملت ارمنی را از انقراض نجات دهد.»

مادر ویگن در شرایط تنگدستی خانواده، آنها را به ناچار به مراغه برد تا نزد زاون، پسر ارشدش زندگی کنند که در غیاب پدر،‌ نان‌آور خانه شده بود.

او در کمپانی کمپساکس که یک شرکت مهندسی و نقشه‌برداری دانمارکی است، مشغول به کار بود،‌ شرکت سازنده راه‌آهن سراسری ایران که از خلیج فارس تا دریای خزر امتداد داشت و از جمله با احداث پل ورسک، خطوط راه‌آهن تهران به شمال را به هم متصل کرد.

در مراغه بود که ویگن نخستین بار ویگن شدن را آغاز کرد