او در وبلاگش درباره چگونگی آغاز به طراحی فونتی خوانا برای متون فارسی می‌نویسد: «تمام این تلاش‌ها برای این بود که فونتی بیاید که خاص نباشد. آشنا باشد. نرم و آرام باشد. خوانا باشد. یکدست و هماهنگ باشد. منطبق با انتظار ناخودآگاه از تایپ فیس قلم باشد. بعد از مدتی تکراری نشود. هم‌اندازه تاهوما باشد. به گونه‌ای باشد که هر کس نیاز به قلم پیدا کرد، بگوید وزیر بد هم نیست. اگر فلان فونت یا بهمان فونت به این صفحه، به این برنامه، به این تصویر و به هر چیزی نیاید عوض‌اش وزیری هست که کارمان را راه بیندازد. خوب است. ساده است. مثل تاهوما. وزیری که مال هیچ کس نیست یا بهتر از آن، وزیری که مال همه است چرا که تحت مالکیت عمومی منتشر شده. هر کسی هر کاری دلش بخواهد ‌می‌تواند با او انجام دهد. تغییرش دهد، مجوز جدیدی بگذارد، بفروشد. هر کاری. فونتی آمده که هیچ چیز خاصی ندارد. اصلا به همین دلیل بود که نسخه مونواسپیسِ آن هم در آمد. وزیر آمد که مثل تاهوما تنها کار مردم را راه بیندازد. صمیم و ساحل و گندم و تنها و پرستو هم همینطور.

اگر چه طراحی این تایپ فیس‌ها زحمت خیلی زیادی برد اما شاید ارزشش رو داشته. نمی‌دانم! شاید هم همه اینها یک اشتباه بوده و وزیر به هیچ یک از اهدافش نرسیده.»

هر کدام از فونت‌های طراحی‌شده او چون سمیم، تنها، شبنم، و گندم، ترکیبی منحصر به فرد از خوانایی و زیبایی بصری هستند. اما تلاش او برای گنجاندن وزیرمتن در کتابخانه فونت‌های گوگل، نقطه عطفی بود در دموکراتیزه کردن طراحی و در دسترس قرار دادن تایپوگرافی فارسی رایگان برای عموم.

فونتی که از زبان‌های فارسی، عربی، ترکی ایرانی، کردی، پشتو، اردو، گیلکی، ازبکی، قزاقی و بلوچی پشتیبانی می‌کند.

منبع تصویر،BBC

منبع تصویر،BBC