در فرهنگ همه ملت‌ها و بویژه در فرهنگ ما ایرانیان، احترام به درگذشتگان و فراموشی خطاهای مرتکب شده آنها در زمان حیاتشان و عدم شادمانی آشکار از مرگشان، وجود دارد. اما چه می‌شود تا مردمی بدون هیچ هماهنگی و هیچ درخواستی، خودخواسته و یک صدا چنین واکنش گسترده‌ای را به نمایش می‌گذارند. ۴۵ سال حکومت قتل و جنایت و شکنجه، تاراج داراییها و ارزش‌های اجتماعی و انسانی و تروریسم و شرارت آشکار در ایران و جهان، این جنایتکاران را در چشم مردم ایران به اشغالگران بی رحم و خونخواری بدل کرده که به چیزی جز نابودی فیزیکی آنها رضایت نمی‌دهند.

این شادمانی حق طبیعی مردم است. شادمانی برای مرگ کسانی که دستشان به خون جوانان بیشمار این سرزمین آغشته است، واکنشی درون جوش و انعکاس خشم فروخورده‌ای است که فوران بیشتر آن در زمانی دیگر، بنیاد جنایتکاران را برخواهد داشت.

اما در کنار این شادمانی بزرگ یک نگرانی و افسوس به جا و واقعی هم وجود دارد. افسوس و خشم از فرار این جنایتکاران از میز محاکمه. افسوس از برملا نشدن تمام ابعاد خشونت و جنایات آنها. افسوس از قرار نگرفتن آنها در جایگاهی که بیشمارانی را در همان جایگاه قرار دادند و بی هیچ عدالتی و با منتهای خشونت به مرگ محکوم کردند.

رویای همه دادخواهان و آرزوی همه خانواده‌های قربانیان ظلم و جنایات عناصری نظیر رئیسی، محاکمه آنها در یک دادگاه عادلانه و مردمی است. دادگاهی نظیر دادگاه حمید نوری که هم جنایات آنها را در چشم مردم ایران و جهانیان آشکار کند و هم مجازاتی مناسب با اعمال جنایتکارانه اشان نصیب آنها نماید.

آرزوی مردم ایران و همه دادخواهان سرنگونی این رژیم و محاکمه همه جنایتکاران و پشتیبانان آنها در چنین دادگاهی است، هرچند خوشحالی از مرگ فیزیکی زودرس آنها را نمی‌خواهیم و نمی‌توانیم پنهان کنیم.

پس تبریک به همه دادخواهان. تبریک به خانواده‌های قربانیان سالهای قتل و جنایت رئیسی. باشد تا این مرهمی باشد بر زخم‌های پدران و مادرانی که فرزندان خود را با حکمهای این جنایتکار از دست دادند، بویژه پدران و مادران قربانیان اسیرکشی ۶۷، پدران و مادران خاوران جاویدان.

محمود زهرایی