حسین لاجوردی
سالهای درازی است که مشکلات ایران را در نبود یک اتاق فکر برای ایران می بینم.
من در زُمره کسانی هستم که با نگاه به تاریخ انقلاب های جهان، انقلاب را راه حل مشکلات نمی بینم. چرا که انقلاب ها همیشه هیجان ها را دامن می زنند و تقویت می کنند و آنها را نه به سوی یک جامعه برابر و آزاد و دموکراتیک بل بسوی بیغوله ها هدایت می کنند.
در چارچوب یک اتاق فکر برگزیدگان یک جامعه نه به دنبال انتخاب بد و بدتر، بل به دنبال فکر، اندیشه و چارچوب یک زندگی بهتر و راه حل هایش هستند. این برگزیدگان جامعه با اندیشه ای رها شده از برنامه ریزی های حکومت ها، مردم را به گام برداشتن برای زندگی امروز و فردای بچه های خود فراخوان می دهند.
در نبود اتاق فکر، هیجان حاکم است و هر روز به شکلی بُت عیار در آید.
یک روز خمینی و فرشته و شاه، یک روز خاتمی و لبخند جامعه مدنی، یک روز حقوقدانی که سرهنگ نیست و یک روز هم و در ادامه اش حکومت طالبانی و جراح قلبی که تمامی تجربه مثبتش درمان و جراحی یک عضو از اعضاء بدن یک انسان است که البته به جای خود بسیار با ارزش است، ولی نه برای درمان جامعه ایکه دچار مشکلات پیچیده و عنکبوت باری شده که ۴۵ سال است تار و پودش را جویده است.
در گذر ۴۵ سال که راه و روش بد و بدتر دنبال شده هیچ نیازی به بازگشائی پرونده هیچکدام شان نیست چرا که کارنامه ۴۵ ساله آنان و شرایط فلاکت بار امروز ایران گویای تمامی دست آوردهایشان است.
درست است که متخصصان هر حوزه مانند پزشک، جراح، مهندس و تاجر در جامعه ارزشمند هستند و هر کدام نقشی حیاتی ایفا می‌کنند، اما در شرایط بحرانی و آشفته، جامعه بیش از هر چیز به متخصصان علوم اجتماعی، به‌ویژه جامعه‌شناسان نیاز دارد تا با کالبدشکافی اوضاع و ارائه راه‌حل‌ها و برنامه‌ریزی‌های دقیق، مسیر را برای عبور از بحران و رسیدن به آینده‌ای سالم و بهتر هموار کنند.
برای کالبد شکافی و درمان دردهای یک جامعه نیازمند اتاق فکری با برگزیدگانی است که بجای مسلسل و وعده های پوچ و توخالی، ساختن امروز و فردای بچه های ایران نشانه گیرند، همان اتاق فکر و برگزیدگانی که از هیجان و دروغ و لفاظی مبرا هستند.
اتاق فکرنشینان فریاد و جار و جنجال ندارند و هیچ جامعه آزاد و برابر و دموکراتیکی هم با شعار و جنجال ساخته نشده است.
اتاق فکر به مثابه کلینیکی برای التیام زخم‌های کهنه جامعه، نیازمند گردهمایی فیلسوفان، جامعه‌شناسان، اقتصاددانان، روان‌شناسان و صاحبان ایده‌های نو است تا با تبادل نظر و نگاه‌های خلاقانه، ریشه آشفتگی‌های اجتماعی را شناخته و راه‌حل‌های کارآمد برای درمان بیماری‌های مزمنی که بیش از یک قرن است دامن‌گیر جامعه شده است، ارائه دهند.
چارچوب یک جامعه برابر و آزاد و دموکراتیک و آینده اش نیازمند یک برنامه ریزی دراز مدت است و نه چاقوی جراحی پزشکی و نه ایدئولوژی و بهشت و جهنم و خرید و فروشش.
در این کوتاه نوشته، نیازی به باز کردن و چگونه گی و ساختمان اتاق فکر نیست. ولی برای من که همیشه بیشترین اعضاء اتاق فکرِ پیشنهادیم را در ایران می دیدم و می بینم پس از ۴۵ سال تجربه سیاسی-اجتماعی که برای همه ما و آنهایی که خود را واجد شرط برای حضور در همین اتاق فکر می بینند سوال بزرگی پیش آمده است که:
- چرا تعدادی از همین اعضاء فعال و صاحب فکر برای نجات جامعه و آینده ایران و بچه هایش همچنان مردم را تشویق به ادامه راه هزار بار تجربه شده «بدَ و بدَتر» می کنند و از ادامه راه فکری با ارزش خود باز مانده اند؟
- آیا آنها هم خود گرفتار بد و بدتر شده اند؟
- و یا زبانم لال وعده ها و وعیدها بطور موقت ادامه راه فکری شان را سَد کرده است؟
خوشحالی و امیدهای بسیارم اینست که هنوز هم اندیشمندانِ آینده نگری چون سعید مدنی ها، احمد بخارایی ها، صدیقه وسمقی ها، حاتم قادری ها، محمود سریع القلم ها و بسیارانی هستند که همچنان پنجره های اتاق فکر را باز نگه داشته اند و همچنان تلاش می کنند که روزی به انسجام بیشتری بیانجامد.
باور دارم آن چند نفری هم که از نگاه من همچنان در زُمره صاحبان و سازندگان اتاق فکر هستند، و به دنبال هیجان های اخیر (انتخابات !!! ۱۴۰۳) در مقابل نام های خود علامت سوال بزرگی را قرار داده اند، از این هیجان زودگذر عبور کرده و به مردم و آینده آنان باز گردند تا همچنان برای ساختن امروز و فردای ایران موثر و مفید باشند و در راه نجات ایران از این مخمصه و آلودگی بار دیگر گام های بلندی بردارند.
ایران فرزندانش را صدا کرده است، پاسخگویش باشیم.
حسین لاجوردی
۱۴ تیر ۱۴۰۳
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید