این درواقع تا حدی شبیه تجربه افراد است در قرنطینه‌ بیماری‌های همه‌گیر که بسیاری را از نظر روانی از پا درمی‌آورد. با این حال، به نظر می‌رسد هر چهار نفر سرحال و باروحیه خوب از این محوطه بسته بیرون آمدند.

راس براکول، مهندس پرواز در این ماموریت، پس از خروج گفت: «بسیار سپاسگزارم که این فرصت باورنکردنی را داشتم تا به مدت یک سال در یک ماجراجویی سیاره‌ای در جهت آینده‌ای شورانگیز زندگی کنم. و سپاسگزارم از فرصتی که داشتم تا این ایده را زندگی کنم که ما نباید منابع را سریعتر از زمانی که می‌توان آنها را بازیافت کرد، مصرف کنیم، و ما نباید زباله‌ها را سریع‌تر از امکان بازگشت آنها به منابع تولید، ایجاد کنیم. اگر این اصول را رعایت نکنیم، دیگر نمی‌توانیم در هیچ چارچوب زمانی مهمی زندگی، رویاپردازی، خلق و یا کاوش کنیم.»

این زیستگاه تحقیقی به نام «مارس دون آلفا» (تپه ماسه‌ای آلفای مریخ) به ابعاد ۱۶۰ مترمربع با چاپ سه‌بعدی ساخته شده است و چند اتاق خواب، یک سالن ورزش، اتاق‌های عمومی و یک مزرعه عمودی برای کاشت سبزیجات دارد.

یک منطقه «شبیه فضای آزاد» هم که با یک هوابند (قفل هوا) مجزا شده پر از ماسه قرمز است و فضانوردان برای تمرین «راه رفتن روی مریخ» با لباس‌های مخصوص وارد آن می‌شوند. این منطقه البته سرپوشیده است نه باز.

این تحقیق اولین ماموریت از سه ماموریتی است که ناسا برنامه‌ریزی کرده و تحت عنوان «سلامت و عملکرد خدمه اکتشاف» (سی‌اچ‌ای‌پی‌ایی‌ای) طبقه‌بندی کرده است.

جولی کرامر وایت، مدیر مهندسی در مرکز فضایی جانسون، گفت که «هنوز چیزهای زیادی هست که باید یاد بگیریم» و دو مأموریت دیگر برای سال‌های ۲۰۲۵ و ۲۰۲۷ برنامه‌ریزی شده است.

یک ماموریت یک ساله شبیه‌سازی زندگی در مریخ در سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶ در زیستگاهی در هاوایی انجام شد، اگرچه ناسا در آن ماموریت شرکت کرد اما در راس آن نبود.

براساس برنامه فضایی «آرتمیس»، آمریکا قصد دارد دوباره ماموریت‌های بازگشت انسان به ماه را از سرگیرد تا آنجا زندگی طولانی‌مدت دور از زمین را تمرین کنند و خود را برای سفر به مریخ در ۲۰۳۰ سال آماده کنند.