در صدر اسلام: مسلمان ها برای توجیه تجاوز به ایران و غارت کشور و کشتار زردشتیان از تیسفون تا جیحون گفتند که ساسانیان سلسله ای فاسد بود و دین زرتشت را هم یکی از عوامل این فساد برشمردند. ایرانی های مسلمان شده نیز همین دروغ را برای قرن ها تکرار کردند. صدای فردوسی، حافظ، و خیام را هم که حقیقت را در باره فساد اسلام بیان میکردند نشنیدند.

در دوران معاصر: پس از تسلط دوباره بر ایران، مسلمان ها نیز دروغ های مشابه آنچه در باره ساسانیان گفته بودن در باره سلسله پهلوی نیز تکرار کردند. مسلمان ها و این بار همدستان ضد غربی شان در باره شیوه قدرت گرفتن رضا شاه، شیوه کشف حجاب او و نیز در باره میهن پرستی و استقلال طلبی سلسله پهلوی دروغ ها و اغراق های بیشماری به خورد مردم دادند.

در صدر اسلام: مسلمانان والی را بر مردم ایران حاکم کردند و ایرانیان را غلام و موالی خود و مجوس خواندند. حتی برخی از علمایی که هنوز اندکی انسانیت داردند به تاریخ ننگین اشغال ایران توسط مسلمان های آن زمان اشاره کرده اند.

در دوران معاصر: ولی فقیه همان نقش را بازی میکند و ایرانیان را برای پر کردن جیب های خود و اطرافیانش تا سطح یک برده که با بخور و نمیری زندگی میکند تقلیل داده است. ولی و والی شباهت بسیار دارند.

در دوران معاصر: در حکومت اسلامی کنونی نیز زبان عربی را دوباره به جایگاه بالایی ترفیع دادند. جایگاه فارسی و توجه ای که لازم دارد که مانند زبانهای دیگر دنیا با پیشرفت های علمی همراه بماند از آن دریغ شد. از اهمیت زبان انگلیسی هم بعنوان زبان دوم و زبان علمی کشور کاستند. از اینها گذشته، حکام جدید مسلمان خود نیز فارسی را درست سخن نمیگویند. در سخنرانی ها آقای خمیمنی به ندرت میتوان یک بند را که هیچ اشتباه دستوری و یا بیانی نداشته باشد پیدا کرد. فارسی رئیس جمهور هایی مانند محمود احمدی نژاد و ابراهیم رئیسی که از حمایت حاکم جدید یعنی آقای خامنه ای برخوردار بوده اند در واقع خجالت آور است. برخی از اعضاء این حکومت که بدون اشتباه دستوری سخن میگویند، در نوشتن دچار مشکل هستند. حتی سخنان بی اشتباه آنها نیز حاوی یک نوع گنگی یا ابهام است.

در صدر اسلام: پس از تسلط مسلمان ها بر ایران زمین در زمان خلفای راشدین، فرماندهان و فرمانداران عرب نام های پارسی اصیل را به تدریج منسوخ کردند. آنها هر واژه فارسی را که نمیتوانستند تلفظ کنند معروب کردند از جمله نام زبان رسمی کشور را از پارسی به فارسی برگرداندند. نه تنها نام ایرانیان تبدیل به نام های عربی شد بلکه بسیار از محلات و شهر های نیز تغییر نام دادند. آتشکده های بسیاری را از بین بردند و بجای آنها مسجد های بیشماری ساختند.

در دوران معاصر: حکومت اسلامی نام کثر خیابان ها، میادین، کوچه ها، نهاد ها، دانشگاه ها، و آموزشگاه ها را عوض کرده و برای آنها نام ها ی عربی، نام های آخوندی، یا نام های شهیدان جنگ ایران و عراق را انتخاب کرده است. جمهوری اسلامی بر همه نهاد ها و محل هایی که حتی از پیش انقلاب ۵۷ هم وجود داشتند از جمله دانشگاه ها و خیابان ها، نام های عربی نهاد است. برخی از آنها حتی نام عربی تروریست های معاصر را یدک میشکند مانند دانشگاه شریف یا خیابان خالد اسلامبولی. اکنون هم تعداد شهرهای بسیاری به نام اسلام و خمنینی نامیده میشوند. بخشی از خراسان را جدا کردند و آن را خراسان «رضوی» نام نهادند چرا که یک امام عرب بنام آقای رضا در آنجا دفن گردیده است. به جای آتشکده ها نیز امامزاده اختراع کردند و هر کجای سرزمین کهن ایران میرویم، یک حرم و مرقد جدید درست شده است که با یک نام عربی هم تبلیغ میگردد. مسلمان ها قدرتمند معاصر حاکم به ایران، تمبرهای پستی، اسکناس ها، و پرچم ایران را با عکس ها و الفاظ عربی و اسلامی مزین کردند تا نشانی از گذشته کشور به غیر از حضور اسلام در آنها باقی نماند. بعبارت دیگر، سیاست نام گذاری رژیم پنجاه و هفتی، نیز مانند امزاده تراشی، حجاب، کودک همسری، منع بسیاری از هنرها، و غیره بخشی از پروژه ایران زدایی بوده است. هنوز هم از دوران پنجاه و هفتی ها هستند کسانی که فکر میکنند میتوان یک هویت ایرانی-اسلامی را به همه مردم ایران تحمیل کنند.

در صدر اسلام: منابع ایران را غارت میکردند و به شام (و مرکز خلافت اسلامی) میفرستادند.

در دوران معاصر: منابع ایران را غارت میکنند و به شام (غزه، لبنان، و سوریه) میفرستند

در صدر اسلام: خلفا و امرای مسلمان بسیاری از ایرانی فرهیخته را کشتند و تکه تکه کردند. از آن جمله میتوان به ابومحمد عبدالله ابن مقفع با نام ممنوع شده روزبه پور دادویه اشاره کرد. اسلام و مسلمانان پس از عباسیان نیز به ایران ستیزی خود ادامه دادند. آنها گاه مراکز اصلی قدرت را نیز در دست گرفتند. در زمان هایی حکومت هایی مانند صفویان چنان عرصه را بر شاعران و روشنفکران تنگ کردند که آنها نیز مانند زرتشیان چند سده پیشتر به هند مهاجرت کردند. مسلمان ها عرصه را به پیروان سایر ادیان نیز تنگ کردند و باعث نابودی بسیاری از آنها شدند. آنچه که باعث مهاجرت یا فرار از وطن میشد در این کتاب به گونه ای موجز آمده است. «از دور سواد شهر پیدا شد. دود و آتش بود که از شهر زبانه همی‌کشید. به شهر که رسیدم، کشته بود که بر جای‌جای شهر فتاده بود- زنان و مردان و کودکان. مهاجمان حتی بر حیوانات رحم نکرده آن‌ها را نیز کشته بودند. ناگاه از برزنی صدای بربط شنیدیم. به کوی وارد شدیم و مردی را در حال بربط‌‌نوازی و رقص دیدیم. گفتیم :«ای مرد، این چه حال است؟» با چشمانی گریان و حالی پریشان گفت که سپاهیان مسلمان بر نیمروز تاخته‌ و یزید ابن مهلب دستور کشتار همگان داد، و کشتند و سوختند. من به همراه اندکی بیرون از شهر بودیم و پس از رفتن آنان آمدیم. حیرت‌زده گفتیم: «پس این نواختن و رقص از برای چیست؟» گفت: « مگر نمی‌دانید امروز نوروز است؟»

نقل قول از محمد شریفی، از تاریخ سیستان به تصحیح ملک‌الشعرای بهار

در دوران معاصر: حکومت اسلامی آقایان خمینی و خامنه ای نیز بسیاری از متفکران ایرانی را به دلیل اندیشه ایرانی به شکنجه و اعدام محکوم کرد. از آن جمله میتوان از سعیدی سیرجانی، محمد مختار زاده، و محمد جعفر پوینده نام برد. آنها یک اتوبوس پر از نویسنده را به سوی دره برای قتل آنها راندند که در آخرین لحظه توسط یک مسافر باز ایستاد. رژیم اسلامی معاصر باعث فرار و مهاجرت میلیون ها ایرانی شده است که در بین آنان شاعر، نویسنده، ورزشکار، هنرمند، و دانشمند بسیار است. همچنین، بسیاری از یهودیان، ارمنی ها، و زرتشی ها نیز در دوران معاصر به خارج پناه برده اند. بین صدر اسلام تا جمهوری اسلام، مسلمان ها ایرانیان بسیاری را از جمله حلاج، عین القضات ، کسروی ، و دشتی را کشتند یا ترور کردند. بارها گفته اند اگر نمیخواهید (کشته یا زندانی بشوید) بروید. بار گفته اند که نوروز را دوست ندارند و رقص نوروزی را گناه میشمارند.

در صدر اسلام: مسلمان ها از همان بدو ورود سعی کردند که ایرانیان تاریخ و میراث فرهنگی خود را فراموش کنند. آنها سعی کردند هویت اسلامی را جایگزین هویت ایرانی بکنند. بسیاری از مراسم و جشن ها ایرانی منسوخ شد. زبان فارسی میانه به کلی دگرگون شد. منابع و کتاب های باستانی از بین رفتند. دکتر تورج دریایی پژهشگر ایران باستان می‌نویسد که اعراب مسلمان در خوارزم کتاب‌های مغان را سوزاندند و ادامه میدهد که ننوشتن و نبود کتاب‌های باستانی به زبان پهلوی به دلیل تغییر زبان علمی رایج در ایران پس از حمله اعراب و بی استفاده بودن کتاب‌های نوشته شده به زبان پهلوی بوده است.[۱۸] آثار تاریخی رو به ویرانی گذاشتند. کوروش و سیاوش فراموش گشتند. زرتشت، باربد، و نکیسا ممنوع شدند. به جای همه این میراث ها و دستاوردهای فرهنگی ایران باستان که به باور بسیاری یکی از نخستین گهواره های تمدن بشری بود به فراموشی سپرده شد و بجای آنها داستان های مذهبی اسلامی که خود از مسییحیان و یهودیان گرفته بودند جایگزین فرهنگی کردند.

در دوران معاصر: امروز نیز ما شاهدیم که هم خمینی و هم خامنه ای و بدنبال آنان لشکر آخوند ها بر بالای منبرها فرهنگ ایرانی، جشن های ایرانی، لباس های ایرانی، موسیقی ایرانی و هر پدیده دیگری که به دوران باستان مربوط باشد را مسخره و ممنوع کرده اند. آیت الله صادق خلخالی برای تخریب کامل تخت جمشید یک کاروانی از کامیون و بولدوزر براه اندخت که ارتش در بین راه جلوی او را گرفت. هنگامی که آقای خامنه ای میخواهد از سپاهیان تعریف کنید میگوید “شما فرزندان پیغمبر هستید.” پیام اینگونه اظهارات این است که ایران نباید برای شما اهمیتی داشته باشد و اگر اکنون به مکه و مدینه دسترسی ندارد، به فکر دمشق، غزه، و بعلبک باشید. صادق خلخالی مرده است اما اندیشه او و نگاهش به ایرانیان، ایران، و آثار باستانی ایرانیان زنده است. آنچه را که ایرانیان در یکی دو سده گذشته دوباره در باره ریشه های فرهگی و تمدن خود از جمله رابطه حقوق بشر با منشور کورش یاد گرفته بودند اهمیت خود را از دست داد. بجای آنها، مسلمان ها و نیز حکومت اسلامی نوین به تبلیغ شخصیت های صدر اسلام کردند، از جمله فاطمه، قمر بنی هاشم، زین العابدین. به جای رودکی، و فردوسی، از کسانی مانند مقداد، عمار، و حذیفه بن یمان تقدیر میشود. شخصیت مانند امام حسین و دعوایی که او در سن بالای زندگی اش با هم کیشان و همنوعان خود داشت را تبدیل به مهمترین رویداد تاریخ، فرهنگی، و مذهبی تحمیلی برای ایرانیان کردند و هر ساله به عزا داری برای این امام ادامه دادند، امامی که هیچ ارتباطی به ایران و زندگی ایرانیان نداشته است. مسلمانان معاصر حتی زحمت نمی کشند که در باره این افراد پژوهش های جدی به عمل بیاورند تا از اختلاف ها و تضادهای بیشماری که باعث فرقه گرایی و انشعاب در آنها گردیه بکاهند. برای مثال مرگ محمد، پیامبر اسلام، یک خلاء قدرت در آن جامعه کویری و در بین پیروانش ایجاد کرد که باعث بوجود آمدن فرقه های گوناگون گردید. هر از این فرقه ها روایت‌های متناقضی از دین خود و نیز از وقایعی که پس از مرگ محمد و رفتار برخی از شخصیت‌های برجسته رخ داده است ارائه کرده‌اند. این روایت ها که بسیار هم تخیلی بودند شامل بازنویسی تاریخ و احادیث نیز میگشتند. این تضاد ها و تناقص های به حدی بود که حتی برای مثال رابطه و برخورد دختر پیامبر، فاطمه، با خلیفه اول و جانشین محمد ابوبکر و یارانش هنوز هم مورد مناقشه است چون سند و مدرکی وجود ندارد که اینها واقعا که بودند و چه میخواستند. برای اهل سنت، ابوبکر رهبری خردمند و وحدت بخش تلقی میشد اما روشن نیست که چرا فاطمه از او ناراضی بود. برای شیعیان، ابوبکر و حتی عمر که اسلام را از محمد هم بیشتر گسترش داد، غاصب به حساب می آمد. در ضمن شیعیان توضیح نمیدهند که عمر واقعا در مورد فاطمه چه روشی را باید در پیش میگرفت. آیا انتظار بود که به فاطمه یک مسئولیت یا مقام بدهد؟ اگر چنین امکانی هم در آن جامعه بدوی و مرد سالار وجود میداشت پرسش این است که چرا شیعیان فاطمه را زنی احساسی، رنجور، و یک عزادار دائمی تصویر کردند. علی شریعتی که گفته هایش سرشار از سفسطه و مغلطه بود سعی کرد تصویری دیگر از فاطمه ارائه دهد اما چون مدرک، سند، و مواده لازمه را نداشت، نوشته اش در سطح چند شعار تکراری باقی ماند. کاش دست کم زحمت میکشید و به منابع اولیه نظری می انداخت.

ایرانیان هیچگاه نتوانسته اند با این اعراب مسلمان که شاید انسان های خوبی هم بوده باشند ارتباطی عاطفی و فرهنگی ایجاد کند و اگر در عزای سالانه او گریه میکردند بیشتر برای خالی کردن دل خود بوده است. حتی کتاب مقدس مسلمان ها یعنی قرآن محمد را پیغمبری میداند که برای همان کویر عربستان و نواحی پیرامون مکه و برای عربی زبانها “فرستاده شده بود.” [۱۹] اما در عین حال رهبران شیعه از مردم میخواهند که خو د را بنده ناچیز حسن و حسین و فاطمه تلقی کنند . این یعنی نگاه به انسان بعنوان یک رعیت است که مستلزم نادیده انگاشتن حقوق شهروندی است.

مسلمان هایی که از خشنونت دینی بیزارند باشد به یاد داشته باشند که عبارت شیعیی «این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست؟» برای بسیاری از جهانیان از جمله شمار بزرگی از ایرانیان یاد آور سرکوب، خشنوت، سر بریدن، تعرض جنسی، گلوله، مفتخوری، قمه زنی، گل به سر کردن، بچه بازی، عقب ماندگی، بیگانه پرستی، خرافه گرایی، دروغ پردازی، نکبت، بیسوادی، سوءاستفاده، و استعمار است. بنابراین خوب است که آنها با تظاهر به دینداری در خیابانها در ماه محرم مخالفت کنند و در آن شرکت نکنند تا به انزجار بیشتری علیه دین خود دامن نزنند.

هیچکدام از این شخصیت های عربی اسلامی کتاب ننوشتند، مقاله چاپ نکردند، اختراع وکشفیاتی نداشتند، مدرسه ای دایر نکردند، و اساسا کار مهمی حتی برای جامعه عربی خود انجام نداند اما خمینیان برای آنها مرتب مراسم اجرا میکنند و وبسیات میسازند، و سالانه بلیون ها تومان خرج تبلیغات برای آنان میکنند. روشن نیست که ایرانیان تا کی باید برای کسی که ارتباطی با ایران نداشته هزینه بدهند. اعراب، پیروزی در جنگ نهاوند را «فتح‌الفتوح» نامیده اند چون پس از آن سراسر میهن زیر سلطه متجاوزین اشغالگر در آمد. در حالی که گور های سربازان ایرانی ناشناس مادند، مقبره یکی از فرماندهان عرب به نام «نعمان بن مقرن» کاملا آشکار باقی ماند و امروز هم توسط اشغالگران نوین بعنوان «آرامگاه باباپیر» و «دلاور اسلام» برای زیارت تبلیغ میشود و بدینوسیله شکست ساسانیان گرامی داشته میشود. اما جمهوری اسلامی اصرار دارد که همه ایرانیان چرا باید همه ایرانیان غلام و کنیز آلِ عبا و اصحابِ کسا باشند. شاید این اصحاب کسا آدم های خوبی هم بوده باشند اما چه ربطی به ما دارند بجز اینکه آخوند های شیعه با نام آنها دکان باز کردند و قرن ها با آن راه امرار معاش کردند. همین جنبه مالی میتواند روشن کند که چرا مذهب شیعه که خود بخش بسیار کوچکی از دین اسلام است به چندین فرقه تقسیم شده است . شیعه از نظر فقهی ابتدا به زیدیه و کیسانیه و امامیه تقسیم می‌شود. اما زیدیه خود سه دسته ، کیسانیه دو دسته، و امامیه پانزده دسته دارند. برای مثال فرقه‌های مهم امامیه امروزه عبارتند از شیعه دوازده‌امامی، شیعه اسماعیلی، شیعه علوی، و شیعه زیدی که در هر کدام اینها گاه حتی در سطح مساجد نیز اختلافات بسیار است. از نظر سیاسی و قدرت طلبی نیز این مذهب کوچک شیعه به دسته های بیشماری در کشور های مختلف تقسیم شده اند. برای مثال آقایان خمینی، شریعتمداری، و خویی از نظر سیاسی و قدرت طلبی یکسان نبودند. هر کدام از فرقه و هر کدام از آخوند ها امروزی نیز گوش عالم را با فریاد های به اصطلاح حق طلبی خود کر کرده اند. حال چرا یک کودک ایرانی که به دنیا می آید محکوم است که عقایدی که علم مدرن سنخیت نداشته و بر سر آنها اجماع هم وجود ندارد باور کند. چرا این کودکان به صرف اینکه در این محدوده جغرافیایی زاده میشوند باید باور هایی که صدها سال باعث عقب ماندگی شده را بپذیرند.

این دشمنی با ایران پایان ناپذیر است. چهل و پنج سال پس از اشغال کشور توسط خمینی و خلخالی، با نارنجک جنگی و مواد آتشزا ، به چند مکانِ باستانی و فرهنگی ایران، به گونه ای سازمان یافته و هدفمند حمله کردند و به کتیبه ها و آثار فرهنگی خسارت زدند.

در صدر اسلام: از زمان عثمان خلیفه مسلمانان تا زمان معاویه لشکر های اسلامی بسیاری در نقاط مختلف ایران مستقر گردید. آنها پادگان های بزرگی هم در چند جای ایران دایر کردند که افزون بر اخذ مالیات برقراری نظم اشغالگرانه را نیز بعهده داشت. گاه این پادگانه ها چنان گسترده بودند که خود تبدیل به یک آبادی میشدند. این پادگان ها همگی نام های عربی و بویژه نام های عربی و اسلامی را یدک میکشیدند. در ابتدای اسلام، بیشتر پادگان ها در بیرون شهر ها دایر میشدند.

در دوران معاصر: در زمان حاضر نیز رژیم زورکی جمهوری اسلامی لشکر ها، پادگان ها، و قرارگاه هایی را با نام های مشابه صدر اسلام و با هدف های مشابه (پول سازی و سرکوب نظامی و فرهنگی) دایر کرده است. برای مثال میتوان از این ها نام برد: لشکر محمد رسول الله، لشکر ثارالله، پادگان مالک اشتر، پادگان احمد ابن موسی، قرارگاه خاتم الانبیا، قرارگاه خاتم الاوصیاء، قرارگاه عمار. در دوران معاصر این پادگان ها در درون و مرکز شهر ها قرار دارند. برخی از مراکز سرکوب حتی مخفی هستند.

در صدر اسلام: حتی آیت الله مکارم شیرازی نیز به خونخواری کسانی مانند عبدالملک و عبدالله بن زبیر در سایت خود اقرار کرده است. وی در ادامه در باره حجاج بن یوسف ثقفی با نقل قول از مسعودى تاریخنویس مشهور مینویسد، «حجاج بیست سال فرمان روایى کرد و تعداد کسانى که در این مدت با شمشیر دژخیمان وى یا زیر شکنجه جان سپرد ند، صد و بیست هزار نفر بود! و تازه این عده غیر از کسانى بودند که ضمن جنگ با حجاج به دست نیروهاى او کشته شدند. هنگام مرگ حجاج، در زندان مشهور وى (که از شنیدن نام آن لرزه بر اندام ها مى‏ افتاد) پنجاه هزار مرد، و سى هزار زن زندانى بودند که شانزده هزار نفر آنها عریان و بى لباس بودند! حجاج زنان و مردان را یک جا زندانى مى ‏کرد و زندان هاى وى بدون سقف بود از این رو زندانیان از گرمای تابستان و سرما و باران زمستان در امان نبودند.»[۲۰] یک آخوند دیگر نیز به نام علامه مرتضی جزایری اعتراف کرده است که اعراب مسلمان هنگام فتح ایران مرتکب کشتار، تجاوز، تخریب، و جنایت های بیشماری شدند.[۲۱] البته این گروه میخواهند بلاهای اسلام را به عرب ها نسبت دهند تا مردم به ماهیت ایدیولوژی اسلامی نپردازند و از این روی گاه حتی به نژاد پرستی روی می آورند.

در دوران معاصر: تحت حکومت خمینیان، تعداد زندان ها و زندانیان سیاسی و غیر سیاسی بسیار بیشتر شده است. بخاطر فروپاشی بنیان های فرهنگی و اخلاقی ایران تحت فرمانروایی آیت الله خمینی، آیت الله خامنه ای و با همرایی رئیس دولت هایی مانند آیت الله هاشمی رفسنجانی و آقای محمود احمدی نژاد، خلاف های اجتماعی و اقتصادی، تقلب و ریاکاری ازیاد یافته و تعدا بسیاری از ایرانیان که بدین ورطه سیاه فروافتادند در زندان ها بسر میبرند اما سران رژیم و پاسدار های آنان که خود منشاء فساد هستند به مال اندوزی ادامه میدهند. بنا به گفته سخنگویان رژیم تنها تعداد بازداشتی های جنبش انقلابی سال ۱۴۰۱ در یک مدت زمان کوتاه به بیش از هجده هزار نفر رسید. تنها یک حکومت که با فرهنگ کشور تحت بیگانه باشد دست به اینگونه سرکوب ها میزند.

در صدر اسلام: در آن زمان یک راهکار حکومتی که اشغالگران دنبال میکردند بر اساس تئوری معاویه ابن ابی سفیان بود. او حکومت را از طریق ایجاد ترس بهترین راه تداوم قدرت میدانست. این سیاست در جمله «النصر بالرعب» خلاصه میشد. با عجم خواندن ایرانیان، راه را برای ارعاب آنها هموارتر میکردند.

در دوران معاصر: آقای خامنه ای نیز این جمله را تکرار و توصیه کرده است و عملا آنرا مو بمو اجرا میکند. در سال ۱۴۰۱ او به ادامه این سیاست با گفتن اینکه «خدای دههٔ ۶۰ به خدای این روزها شباهت دارد» تاکید کرد. جمهوری اسلامی نیز مخالفان ایرانی خود را محارب، مفسد فی الارض، دشمن، و استیمان مینامد که کشتار آنان را آسانتر میکند.

در صدر اسلام: مخالفت با پیامبر اسلام و خلفا به مرگ میانجامید. روزبه پور دادویه که با نام اِبْنِ مُقَفَّع در سال ۱۴۲ هجری قمری به دستور خلیفه مسلمانان و به دست سفیان بن معاویه، فرمانده قرارگاه اسلامی بصره، تکه تکه و سوزانده شد. جرم او نویسندگی و ترجمه آثار پارسی به عربی بود که به نوعی شرک و توهین به مقدسات اسلامی تلقی میشد.

در دوران معاصر: جمهوری اسلامی ده ها نویسنده و روشنفکر را به همن جرم ها به چوبه دار آویخته است. کاری که سفیان بن معاویه انجام داد در قانون اساسی جمهوری اسلامی مدون گشته است. بر اساس ماده ۲۶۲ قانون مجازات اسلامی «هر کس پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله وسلم و یا هریک از انبیاء عظام الهی را دشنام دهد یا قذف کند ساب النبی است و به اعدام محکوم می‌شود. تبصره- قذف هر یک از ائمه معصومین علیهم السلام و یا حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها یا دشنام به ایشان در حکم سب نبی است.» اگر قضات مرگ جمهوری اسلامی برای کشتار نویسنده های ایرانی نیاز به بهانه دیگر داشته باشند، ماده ۵۱۳ قانون مجازات اسلامی (تعزیرات و مجازات‌های بازدارنده) میگوید «هر کس به مقدسات اسلام و یا هر یک از انبیاء عظام یا ائمه طاهرین(ع) یا حضرت صدیقه طاهره(س) اهانت نماید اگر مشمول حکم‌ ساب‌النبی باشد اعدام می‌شود و در غیر این صورت به حبس از یک تا پنج سال محکوم خواهد شد.» دشواری در ک این شبهاهت در این نیست که کسانی که به این بهانه ها کشته میشوند دلیلی برای دشنام یا اهانت نداشته اند. دشواری در این است که برای ایرانیان اساسا نباید « انبیاء عظام الهی،» « ائمه معصومین،» و « انبیاء عظام یا ائمه طاهرین» اهمیتی داشته باشند. این اسامی در طی قرن ها موضوع و درونمایه آخوند ها و واعظانی بوده است که میخواسته اند با سخنرانی نان بخورند. اگر آخوند ها برای چند سال ساکت شوند، همه این نام های نا آشنا از گفتمان ایرانی حذف خواهند شد و دیگر حتی دلیلی برای دشنام وجود نخواهد داشت.

در صدر اسلام: اینها به خدا، پیغمبر، و امامان قدرت عظیمی نسبت دادند و مردم را از آنها ترساندند. این قدرت بی پایان شامل آفرینش خورشید ماه بود که در ضمن هر گاه میخواستند ماه را به دو نیم تقسیم میکردند. خدای آنها میتوانست اقیانوس ها را به حرکت در آورد، به قلب تک تک مردم سرکشی کند، آنکه را دوست میداشت پاداش دهد، و آنکه را که دعا نمیکرد مجازات کند. بر طبق این روایت، همه در برابر هیبت قدرت باید عاجز و ناتوان باقی میمانند.

در دوران کنونی: جمهوری اسلامی علاوه بر الله، محمد ابن عبدالله، چهارده معصوم، به امام خمینی، امام خامنه ای، امامزاده های ناشناسی که در همه جای این خاک سر در آورده اند، به چاه خشک و بی خاصیت، و به آخوند های غیر متخصص نیز قدرت های عظیم و ماوراء الطبیعه نسبت میدهند و پیوسته در تبلیغ این قدرت ها هستند. بر اساس این روایت ها، یکی از امامان از دانش های بیشماری از جمله پزشکی برخوردار بوده است. اگر کسی هنوز به این تبلیغات باور دارد باید توجه کند که در سالهای اخیر به یمن فن آوری روشن شده که آخوند ها و مسولین بالای مملکت در حالی که دیگران را از الله میترساندند، خود مشغول تجاوز به کودکان ایرانی، سو استفاده از دانش آموزان و طلبه ها، و در یک مورد نیز لواط با باجناق خود بوده اند در حالی که همجنسگرایان بیگناه را که در دامشان می افتند به چوبه دار می سپارند. این های نیز بخشی از پروژه ایران زدایی بوده است چرا که با این کارهایشان روان ایرانی را نیز پریشان میکنند.

بین صدر اسلام تا جمهوری اسلامی

این دوره تاریخی و طولانی مورد بحث این نوشته نیست ولی باید توجه داشت که تا پیش از جمهوری اسلامی مسلمان ها و دستگاه قدرت اسلامی و شیعی در ایران بیکار نبود و در همه دسیسه ها بر علیه ایرانیان و هنرمندان و شاعران ایرانی شرکت داشتند. شعر کلاسیک فارسی انباشه است از گلایه بر علیه اسلامگرایان. آنها هر کجا که دستشان رسید، تفکر ایرانی و گرایش های ایرانی را سرکوب کردند. در دورانی چندان دور، پدیده ای که بی نظیر هم نبود، به نام فدائیان اسلام ضربه های سنگینی به ایران وارد آورد.

برای مثال فدائیان اسلام چندین ترور موفق و نا موفق انجام دادند که فهرست قربانیان آنها عبارت است از: احمد کسروی، محمدتقی حدادپور، عبدالحسین هژیر، علی رزم‌آرا، حسین فاطمی، حسین علاء. وجه مشترک این قربانیان علاقه آنها به پیشرفت ایران بود. جنایت ها و فساد اخلاقی این گروه بر علیه ایران و فرهنگ ایرانی هنوز نیاز به پژوهش دارد. آنچه که شگفتی آفرین است این است که علما و سران دستگاه تشیعه شیفته این گروه بودند و هستند. تاریخنگاران اسلام زده نیز هیچگاه جنایت های این مسلمانان را به گونه ای گسترده توضیح ندادند. چپ ها و کمونیست های ایرانی عملیات آنها را گونه ای مبارزه قلمداد میکردند. و دولت هم این شانس را از دست داد که با توجه به جنایت ها این گروه و حمات روحانیون از جمله آقای کاشانی، این گونه تفکر را افشا و ریشه کن کند.

افرون بر اینها:

در صدر اسلام و در دوران معاصر موارد مشترک دیگری بین حکومت ها صدر اسلام و جمهوری اسلامی معاصر نیز وجود دارند که برشمردن همه آنها به یک کتاب نیاز دارد. بنابراین تنها اشاره میکنیم که در صدر اسلام مانند دوران معاصر زنان در دستگاه های رهبری نقشی نداشتند و در هر دو دوره زنان از حقوق برابر با مردان محروم بوده اند. در واقع زنان در آن دوران از کودکی آزار و اذییت میشدند و به عقد مردان مسن در می آمدند. جمهوری اسلامی نه تنها این سنت را همراه با سنت چند همسری (چند زنی) احیا کرد بلکه به کشتار دختران بیگناه هیز ادامه داد. در سال ۱۴۰۱ در جمهوری اسلامی ده ها مدرسته در ده ها شهر و استان مورد حمله گاز های شیمیایی قرار گرفتند. یکی دو نفر از اعضای دولت نیز این حملات را تائید کردند. در آینده نیز کسی پیدا خواهد شد که جزئیات آن حملات را توضیح دهد همانگونه که جزئیات آتش زدن سینما رکس آبادان وسوزاندن صد ها بیگناه روشن شد و نیز همانگونه که یکی از روسای پیشین زندان اوین و گوهر دشت اقرار کرد که دختران ایرانی باکره پیش از ازدواج تجاوز میکردند که به بهشت نروند.

اما اگر تا این بخش از مقاله هنوز تردیدی در شباهت مسلمانان صدر اسلام و مسلمانان حاکم کنونی وجود دارد، میتوان این شباهت را از زبان یک فرمانده نظامی جمهوری اسلامی شنید که در باره برخورد با جنبش «زن، زندگی، آزادی» از واژه های عملیاتی جنگی استفده میکند.

بر اساس گزارش یگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، سردار حسن کرمی، فرمانده یگان‌های ویژه پلیس در باره جنبش زن، زندگی، آزادی گفت که «در سال ۱۴۰۲ باید ظرفیت خود را دو برابر کنیم تا بتوانیم برای مقابله با ناآرامی‌ها ۴۰۰ نقطه را پوشش دهیم/ در ابرفتنه اخیر توانستیم دماغ دشمن را به خاک بمالیم.» وی سپس ادامه داد «در ابرفتنه اخیر که با پیروزی پشت سر گذاشتیم و نام آن عملیات را لبیک با زینب (س) نهادیم توانستیم دشمن را با همه توان و همه استعداد خود از نظر مادی، نیروی انسانی و پشتیبانی رسانه‌ای زمین گیر کنیم و دماغ آن را به خاک بمالیم.«

شاید یکبار دیگر باید از آقای خامنه ای دفاع شود. مردم ایران از وی انتقاد میکنند که چرا این همه واژه دشمن را تکرار میکند. پاسخ این است که او مردم و مخالفان و منقدان جمهوری اسلامی را دشمن میداند. و او درست هم میگوید. بین حکومت در این کشور و مردم آن هیچ راهی برای دوستی باقی نمانده است.[۲۲] و نیز اینکه ما خانم زینب را که نمیشناسیم چون نوشته ای از او نخوانده ایم اما بر اساس گفته این فرمانده و برنامه ریزان حکومت اسلامی که اطاعات بیشتری داردند، اگر این خانم زنه بود و در قدرت جمهوری اسلامی شریک میبود، به احتمال زیاد همین روش برخورد با مخالفین را در پیش میگرفت.

شاید استفاده از واژه های جنگی در یک گزارش در باره دخترانی جوانی که در خیابان حق خود را فریاد میزنند تازه باشد اما جمهوری اسلامی بلافاصله پس از قدرت گیری دستاورهای زنان در دوران پیش از انقلاب را مورد هجوم قرار داد و بسیاری از قانون های حمایت از زنان و خانواده را لغو و حجاب را اجباری کرد. اساسا همانند صدر اسلام، در دستگاه حکومتهای اسلامی معاصر (اعم از جمهوری اسلامی، طالبان، یا داعش) زنان هیچ جایگاه مهم اجتماعی ندارند. در صدر اسلام و نیز در جمهوری اسلامی قانون های خردمندانه چندانی وجود نداشته. به قانون های من درآوردی خودشان نیز پایبند نیستند.

در صدر اسلام حاکم مستبد با الله و پیغمبر در ارتباط بود و در جمهوری اسلامی نیز خامنه ای نه تنها با الله و پیغمبر بلکه با امامان حسین، حسن، و مهدی نیز در ارتباط است. علما و روحانیون مهم نهاد شیعه در تمام دوره های تاریخی با شادی، موسیقی، و هنر مخالفت هایی داشته اند. آنها همیشه با شاهان عقبمانده فئودال در حکومت و غارت و چپاول شریک و همدست بودند. این همدستی از صفویه تا قاجار کاملا مستند است. پیش از آنهم علی رغم خطر و سانسور، شاعران و متفکران بسیاری از اعمال شیخ شکوه کردند. در دوران پهلوی و بویژه از زمان انقلاب اسلامی پنجاه و هفت، شیخ تصمیم گرفت چپاول به تنهایی و تحت لوای ولایت دنبال کند که در نتیجه از هیچ کشتار و تجاوز و زندان و تبعید کوتاهی نکرده است.

واقعا روشن نیست که برخی از مردم ایران که از آیت الله خمینی و حکومت اسلامی ولایت فقیه او استقبال کردند انتظار چه چیزی داشتند؟ اکنون بسیاری از آنها حسرت دوران پیش از انقلاب را دارند، دورانی که ایران مهمترین و قویترین کشور خاورمیانه بود و حتی میتوانست با کشور های اروپایی رقابت کند. آیا درست است بگوئیم که تنها توضیح این است که ایرانیان دین و مذهب اسلام را یا دست کم روحانیت شیعه را بخوبی نمی شناختند؟ چرا آن اسلام فردی، خصوصی، و بی آزار خود را فدای سیاست کردند؟ آیا اکنون که روشن شده است دستگاه شیعه بر دروغ و تزویر و خشنونت بر پا بوده است آیا مردم ایمان خود را که از طریق همان دستگاه بدست آورده بودند حفظ خواهند کرد؟ برای مثال اینان در باره انقلاب مشروطه درغگویی کردند. در باره رضا شاه دروغ گفتند. محمد رضا شاه را متهم به فساد، نوکری بیگانان، سگ زنجیری آمریکا، فساد اخلاقی، هم جنیس بازی، قمار بازی، معتاد به مواد مخدر، قاتل قربانیان آتش کشی مردم در سینما رکس، مشوق کشتار مردم، آویزان کردن زندانیان به پنکه سقفی و تجاوز به آنها، خوراندن گوشت زندانیان اعدامی به سایر زندانیان، خوراندن مدفوع به زندانیان برای اعتراف، و سرانجام اهریمن بودن کردند و در عوض گفتند خمینی فرشته ای بود که عکس او در ماه روئیت شده بود. حال که همه ناراوا بودن همه این اتهمات (که تنها بخش کوچکی از روضه های آخوند های مبارز بود) روشن شده چرا ما باید باور کنیم که آقایان عربی مانند علی، حسین، و قمر بنی هاشم آنگونه که اینان میگویند بوده اند؟ چرا باید باور کنیم که آنچه در کتاب خشن و قرون وسطائیی قرآن آمده است برای ما خوب است؟ ما چرا باید هنوز باور داشته باشیم که الله عرب ها قاهر است و ما را در صورت بیان چندین جمله عربی که معنانی درستی هم ندارند به آتش جهنم خواهد فرستاد؟ آیا مردم اگر به پوشالی بودن این روایت های آخوندی پی برده باشند به دین زردشتی گذشتگان خویش باز خواهند گشت یا اینکه اساسا خواهان سکولاریسم خواهند شد؟ درست این است که بگوئیم که همه باید آزاد باشند که جهان بینی خود را چه زرتشتی چه اسلامی چه مارکسیستی و چه خدا نا باوری را داشته باشند به شرط اینکه به دیگران تحمیل نکنند و از آن برای ضربه زدن به کشور بهره نبرند. این توصیه بر این اساس است که مسلمان ها و مارکسیت ها همیشه به ایران ضربه زدند تا بلکه جایی برای مدینه فاضله خود باز کنند.

اما یک تفاوت مهم بین حکومت های صدر اسلام و جمهوری اسلامی

در صدر اسلام: اشاره شد از زمان حجاج بن یوسف و نعمان بن مقرن تا زمان حکومت امویاین و عباسیان، جیش ها و لشکریان سلطه گران غارتگر در بین مردم و در مراکز شهری پایگاه نمیزدند و زیاد امنیتی و اطلاعاتی رفتار نمیکردند. آنها وزارت اطلاعات، شورای امنیت، و اساسا سازمان امنیت و اطلاعاتی قدرتمند و منظمی دایر نمیکردند.

در دوران معاصر: بر خلاف امویان و عباسیان، خمینیان دستگاه عریض و طویلی در وزارت اطلاعات و در درون سپاه پاسداران ایجاد کردند که وظیفه آنها نظارت و جاسوسی علیه ایرانیان بوده است. افراد این شبکه بیشتر ناشناس هستند اما پس از خدمت چندین ساله که در طی آن بی رحمی و وفاداری خود را ثابت میکنند به شغل های بالاتری دست میابند. سرکوب اصلی جنبش های گذشته از جمله جنبش کوی دانشگاه، جنبش سبز، خیزش سال های ۷۸، ۹۶، ۹۸، و غیره در خیابان ها و بدست پلیس و پاسدار صورت نگرفت. سرکوب اصلی با دستگیری های بی سر و صدا توسط افراد ناشناس، شکنجه، اعتراف اجباری، قتل در زندان، فشار به خانواده ها، سیستم زندان ها، دادگاه های فرمایشی- نمایشی که همگی بخشی از شبکه امنیتی و اطلاعاتی هستند صورت گرفت. این نکته در خیزش سال ۱۴۰۱ بیشتر نمایان گردیده است. مردم در خیابان ها کشته میدهند اما باز از مخالفت دست بر نمیدارند. اما تعداد بسیار بالای کسانی که بازداشت میشوند، و تعداد کسانی که شکنجه میشوند، در زندان یا پس از زندان کشته میشوند، یا اعدام میشوند موثرترین شیوه سرکوب است. شناسایی ومعرفی این شبکه امنینی و اطلاعاتی از ضروریات گذر از جمهوری اسلامی است. این شکنجه گران و اطلاعاتی ها کسانی نیستند که در خیابان با جوانان درگیر میشوند بلکه کسانی هستند که در گوشه ای در کمین می ایستند یا حتی در میان تظاهر کنندگان به شعار دادن می پردازند.

ماهیت تضاد اسلام و ایران

ابتدا باید بگوئیم در تاریخ بارها اثبات شده است که دفاع یک حکومت از هر دین یا هر ایدیولوژی به سود کشور و مردم کشور نیست. اما خمینیان در ایران از ابتدا هدفشان استیلای دوباره اسلام بر ایرانزمین بود و به همین روی پروژه ایران زدایی را با صرف منابع کشور و تخریب آن ادامه داده اند. آنها بارها گفته اند که فرهنگ و هویت ایرانی بویژه تاریخ باستان برایشان مهم نیست و حتی حرام است. مسلمان ها صد ها کتاب قلابی در رد تمدن ایرانی و مفهوم ایرانیت نوشته اند. هیچ کس هم جرئت نداشته است که نظرات آنها را که در هاله ای از تقدس مخفی میکنند به چالش بکشد.

حکومت اسلامی از بدو پیدایش نوروز، سیزده بدر، شب یلدا، موسیقی، رقص و آواز ایرانی و همچنین نمادهای تاریخی-فرهنگی مانند کوروش و تخت جمشید، شاهنامه، خسرو و شیرین را هدف قرار داده است. در حالی که کوروش به خاطر آزاد سازی یهودیان بابل، ممنوع کردن برده داری، اتخاذ نوعی منشور حقوق بشر، و دادگستری در همه جهان ستایش شده است و بعنوان تنها غیریهودی بار ها در کتاب مقدس ذکر شده و لقب مسیحا دریافت کرده است، در اسلام و در جمهوری اسلامی مورد نفرت است و به جای او عرب هایی که به ایران حمله کردند تحسین شده اند. حتی یاد او، مجسمه او، نام او، و بارگاه او بار ها مورد حمله قرار گرفته است. چرا اینان این همه از ایرانیت نفرت دارند و تنها خدمات ایرانیان به قوم امویاین و عباسیان را که تحت اشغال مجبور به عرضه آن بودند به رسمیت میشناسند؟ این تلاش هماهنگ با هدف محو ردپای هویت و حافظه تاریخی ایرانی از آگاهی جمعی ملت است. مانند دیگر قدرت های اشغالگر، جمهوری فکر میکند که با سرکوب میراث فرهنگی مردم، می تواند کنترل و تسلط خود را بر جمعیت اشغال شده حفظ کند. ایرانیان از کرد، و لر، ترک، پارس، و عرب دریافته اند که باید مقابله کنند و پس نوروز را جشن گرفته، میخوانند، مینوازند، میرقصند، و در پاسارگاد به کورش درود میفرستند.

بنابراین عملکرد اسلام یا دست کم اسلام سیاسی حکومتی در ایران همانند عملکرد یک قدرت استعماری یا کلونیال بوده است، اما بیش از هر قدرت استعماری دوام آورده است چرا که موفق شد هر پدیده فرهنگی و هویتی در ایران را اسلامی یا اسلامزده کند. این پدیده ها شامل زبان، ادبیات، نام ها، سنت ها، عرف ها، و باور های مردمی میباشد. اما نسل کنونی در ایران به دروغ ها و قلابی بودن دستگاه عریض و طویل شیعه و باور های تزریقی آن پی برده اند. در جنبش انقلابی کنونی کسی سخن های آخوند ها را باور نمیکند که محمد ابن عبدلله هنگامی که او و مشایعین او تشنه بودند انگشت خود را در زمین فرو برد و در آنجا چشمه آب جوشید. هنگامی که یک روحانی میگوید علی ابن ابی طالب یک تکه نان در آب انداخت و برای خود و طرفدارانش مرغ بریان درست کرد، جوان ها میخندند. هنگامی که میگویند امام زمان در یکی از کوچه های تهران یک صیغه دارد، جوان ها کلیپ آنرا برای تفریح دست بدست میکنند. اینها با جلال آل احمد یا خسرو گلسرخی اسلام گرا فرق دارند.

افشای دروغ های کهن و نو، افشای ماهیت مفتخوری آخوند ها، و درک علاقه آنها به خشونت و ایرانی کشی به مردم یک چشم انداز واقعی عرضه میکند تا نسبت به دستگاه دین توهم نداشته باشند و هویت خود را تنها در ویژگی ها ملی و قومی درک کنند. درک تحمیل هویت اسلامی به ایرانزمین، رسیدن به آزادی را آسانتر میکند. بدانیم که از زمان خمینیان، دوگانگی و تضاد بین ایرانیت و اسلام به اوج دوباره ای رسیده است. شاید به همین دلیل است که کسانی مانند حجت الاسلام و المسلمین محمد مهدی فاطمی صدر که مدرس حوزه علیمه قم است تهدید کرد که همچون صدر اسلام به سنت پیامبر، ایرانیان را «قتل عام خواهیم کرد، همانطور که پدران گبرشان را مسلمان کردیم.»[۲۳] این دیدگاه همان دیدگاه آیت الله خمینی است که گفته بود «اسلام با خون رشد پیدا کرد.»[۲۴] همه ایرانی ها باید این سخنان را شنیده و درک کنند. فارسی هیچکدام از این دو نفر خوب نبوده اما درست میگویند که راه باز یافت هویت ایران راهی است خونین. اما ایرانیان هم دیگر نمیترسند و فریاد میزنند «میجنگیم، میمیریم، ایرانو پس میگیریم.»

آری، برای محرم کردن ایرانیان از هویت ملی خود و برای کمک به مسلمانان عرب در سوریه، لبنان، غزه، آفریقا، و شبه قاره، جمهوری اسلامی به یکنوع نوین نسل کشی در ایران نیز دست زده است. آنها داشتن فرزند زیاد را تبلیغ و تشویق میکنند. در برابر، به کشتار فرزندان با سواد و روشنفکر دست میزنند یا آنها را فراری میدهند. بعبارت دیگر به یک نوع «تصحیح عقیدتی» که بی شبهاهت به اصلاح نژادی نیست دست زده اند. سعی میکنند فرزند شیعه ای تولید کنند و جوانان سکولار را زندانی کرده، به خارج فراری دهند، یا خیلی ساده آنها را بکشند. داعش و طالبان نیز از همین روش در مناطق تحت اشغال برای تصحیح عقیدتی و قومی خود استفاده کرده اند. این روز ها جمهوری اسلامی حتی برای خوشایند برادران طالبانی خود، به سرکوب هزاره های افغانی نیز کمک کرده اند. در واقع سیاست مهاجرت و پناهندگی اسلامی دولت ایران نیز بر همین فسلفه استوار است. از یک سوی سالانه هزاران جوان و متخصص لائیک از ایران خارج میشوند یا تمایل به خروج دارند و از سوی دیگر هزاران ها پناهنده که تمایل مذهبی و اسلامی شدید دارند یا آمادگی چالش خرافات آخوندی را ندارند به کشور وارد میشوند. البته در این رژیم عقب مانده آمار درست برای هیچ پدیده ای وجود ندارد اما شاید بتوان گفت که بیش از ده میلیون ایرانی از کشور به غرب و سایر کشور های امن رانده شده و حدود شش میلیون پناهنده از عراق، افغانستان، و سایر کشور های اسلامی به ایران وارد گردیده است. این خود پدیده ایست که بی ثباتی ایران کمک کرده است. تنها در دولت اصلاحطلب آقای محمد خاتمی، کارگزاران برای مدتی به فکر ترسیم یک فلسفه و اندیشه در باره مهاجرت پرداختند که آنهم در عمل به جایی نرسید. در عمل حکومت اسلامی به «تصحیح عقیدتی» حتی اگر موفق هم نباشد ادامه میدهد.

اگر تاریخ را از این زاویه بررسی کنیم، دریاب خواهیم یافت که آیت الله خمینی و آیت الله خامنه ای و نظام آنها از همه اشغالگران اسطوره ای و تاریخی در کشور بیشتر با ایران سر ستیز داشته اند. خمینیان مانند ضحاک، اسکندر، چنگیز، و تیمور در کشتار ایرانیان و در تخریب بنیان های اجتماعی، فرهنگی، ایرانی کوشا بوده اند. اما حاکمان مسلمان معاصر در تخریب هویت ایرانی از دیگر اشغالگران سازمان یافته تر عمل کرده اند. در واقع بسیاری از تجاوز گران در گذشته در نهایت شیفته فرهنگ ایران یا ادبیات فارسی گشتند اما خمینیان بیش از چهار دهه یک گام نیز پس نگذاشته اند و حتی زبان فارسی را هم با فقر آموزشی و سانسور به پس رانده اند.

فایده درک عشق دستگاه شیعه به کشتار و نعش سازی

همانگونه که توضیح داده شد این دوگانگی بین اسلام و ایران و به دوران مدرن محدود نمیشود. اگر تاریخنگاری آزاد شود و ترس از مسلمان های افراط گرا وجود نداشته باشد، میتوان اسناد و مدارک زیادی را مود بررسی قرار داد و نشان داد که در همه این سده هایی که ایران تحت تسلط اسلامگرایان و حاکمان اسلام محور بوده است مورد هجوم فرهنگی و سرکوب قرار داشته است. یک تاریخ نگاری مستند نظرات نویسندگان مسلمان و نتیجه گیری های کلود کائن را به چالش خواهد کشید. چنین واقعیت هایی نظرات پژوهشگرانی که با انکار ناسیونالیسم ایرانی باور دارند تسخیر ایران توسط اعراب نقطه گسستی در تاریخ ایران نبوده یا اینکه اسلام و عرفان بخشی درونی از فرهنگ ایرانی است را رد خواهد کرد. این هم درست است که یک نوشته کوتاه مانند این مقاله به اندازه کافی بر پژوهش و تحقیق استوار نیست اما سرکوب و کشتارهایی را که در این نوشته برشمردیم، چه در ابتدای اسلام و چه در دوران معاصر هدفی بجز گسست نداشته است، هدفی که تنها میتواند برای یک نیروی اشغالگر هدف باشد و نه برای یک نیروی ملی.

جمهوری اسلامی و خمینیان خود را بدرستی بدیل یا جانشین امویان و عباسیان میدانند. آیت الله خامنه ای حق دارد که خود را در سطح یک پیامبر یا یک امام بداند. خمینیان نه تنها از شیوه های کشتار و سرکوب امویان و لشکریان حجاج بن یوسف استفاده میکنند بلکه همانطور که خود امام خمینی در یک سخنرانی گفت از تاکتیک خدعه ابتدای اسلام و امویان نیز بهره گرفته اند، و تاریخنگاری آزاد دین میتواند هزاران مورد خدعه شیعیان اشغالگر را مستند کند.[۲۵] از دیدگاه خدعه گر آنها، ایرانیان یک ملت مغلوب و تحت سلطه است. ایران برای خمیینیان جمهوری اسلام با فلسطین، لبنان، یمن، و سوریه فرق زیادی ندارد به جز اینکه ایران را کاملا تسخیر کرده اند و در آن بیشترین لشکر گاه، قرارگاه، و پایگاه، و زندان را برقرار کرده اند. برخی از روشنفکران یا اندیشمندان ایرانی هم از زمان آقای آل احمد تا برخی از پژوهشگران کنونی تاریخ هر گونه دفاع از یا حتی کوشش برای تجسم فرهنگ باستان را با انگ ناسیونالسیم محکوم کرده اند، و این هم به پیروی از چپ ها و مارکسیست ها خودی و خارجی بوده است.

افزون بر کشتار ها، بزرگترین ضربه اسلام (و هر ایدیولوژی دیگری) به ایرانیان محدود کردن توانایی آنها برای تجسم گذشته خود و محدود کردن توانایی آنان برای رویای آینده است. بسیاری از روشنفکران، تاریخنگاران، و جامعه شناسان دانشگاهی نیز به این دام افتاده و تلاش کردند نقش های مترقی برای روحانیت در ایران (از جمله در انقلاب مشروطه) بتراشند. هیچکس به این نیندیشید که اگر دستگاه شیعه بر دروغ استوار است، چرا مردم تحت سلطه به ایدیولوژی آنها پایبند میمانند. این مانند این است که بگوئیم ایدولوژی استالین درست بود اما کشتاری که انجام داد تقصیر استالینست ها بود یا اینکه بگوئیم ایدولوژی نازی های آلمان اشکالی نداشت این نازی ها بودند که در اروپا قتل عام انجام دادند. تنها مسلمان های خوب در تاریخ مسلمان هایی بوده اند که دغدغه گسترش اسلام نداشته اند، به اسلام خود افتخار نکرده اند، از اسلام حرف نزدند، و عقاید خود را در امور معنوی محدود کردند. اما مسلمان های صدر اسلام و جمهوری اسلامی دائم در تلاش هستند که اسلام را در همه جا فرود آورند و انگ آنرا بر همه چیز بزنند درست مانند نازی ها آلمان یا استالینیست های روسیه. پیروان هیچ دین و مذهب دیگری در جهان اینهمه به دین خودشان پز نمیدهند، افتخار بیهوده نمیکنند، و سعی در تحمیل زورکی اعتقاد های قرون وسطایی خود بدیگران نمیکنند. تحمیلی با زور شمشیر (در صدر اسلام) و تحمیل با زور کلاشینکوف (در جمهوری اسلامی) باعث ایجاد ترس از اسلام شده است. اگر جمهوری اسلامی نبود، داعش نبود، طالبان نبود، و اسلام یک دین فردی و خصوصی باقی مانده بود، شاید اینهمه ترس از این دین و مذهب بوجود نمی آمد.

سرانجام

مقایسه ها بالا نه تنها شباهت کامل بین اشغالگران صدر اسلام و چمهوری اسلامی را اثبات میکند بلکه شباهت هر دو را با دیگر رژیم های اشغالگر نیز نشان میدهد. برای مثال، در آوریل ۱۹۳۳، بلافاصله پس از قدرت گرفت هیتلر، نازی ها بایکوت مشاغل بخشی از مردم آلمان (و عمدتا یهودیان) که تصور میشد همراه نازی ها نبودند را سازمان دادند. یک هفته بعد آنها قانونی را برای پاکسازی خدمات دولتی از غیر خودی ها و مخالفان سیاسی رژیم تصویب کردند. سپس این خط و مشی در همه نقاط اشغالی تحت تسلط نازی ها اجرا میشد. در خیابان های جوانان هیتلر و دیگر فعالان نازی بدون ترس از مداخله پلیس یا دادگاه های کشور های اشغال شده، مردم را در خیابان ها اذیت میکردند. قدرت خود را تغییر دادند. همه تبلیغات، مقالات، تصاویر روزنامه ها، سخنرانی های رادیویی و تابلوهای نمایشی در خدمت ایدیولوژی حاکم بود. درست کاری که مسلمان های صدر اسلام ابتدا با قبائل دیگر در صحرای شبه جزیره عربستان انجام دادند و سپس با ایرانیان که پیرو آئین زردشت بودند کردند و درست مانند کاری که جمهوری اسلامی با شهروندان مخالف، زنان، اقلیت های مذهبی و قومی، روشنکفران، دانشجویان، استادان، معلمین، کارگران، و غیره انجام دادند و اگر بتوانند میخواهند در خاور میانه و در جهان نیز اجرایش کنند. روش ها و تکنیک های اشغالگران بسیار مشابه است.

مقاومت در برابر اشغال خارجی به اشکال مختلف،بروز می کند. نافرمانی مدنی، تحریم و تظاهرات به عنوان ابزاری برای ابراز مخالفت و بسیج علیه اشغالگران عمل می کند که اغلب ریشه در اصول تعیین سرنوشت و حاکمیت دارد. از سوی دیگر، مقاومت مسلحانه در زمینه‌هایی پدیدار می‌شود که وسایل صلح‌آمیز ناکارآمد تلقی می‌شوند یا زمانی که جوامع با تهدیدات وجودی مواجه می‌شوند. جنبش‌های مقاومت از روایت‌های تاریخی، هویت‌های فرهنگی و شبکه‌های همبستگی برای بسیج حمایت و به چالش کشیدن مشروعیت اشغال استفاده می‌کنند. با این حال، مقاومت همچنین مستلزم خطراتی از جمله سرکوب، خشونت، و شکاف‌های داخلی است که پیچیدگی‌های برنامه ریزی و هدایت مقاومت در مواجهه با اشغال خارجی را برجسته می‌کند. تمامی این اصول تئوریک در مورد ایران خود را نشان داده اند که تاکیدی است بر ماهیت و عملکرد اشغالگرانه نظام حکومت اسلامی بر ایران.

بنابراین نظریه ها اشغال و مطالعه و مقایسه دو دوره اسلامی نشان میدهند چرا آیت الله سید علی خامنه ای و سران حکومت اسلامی هرکس را که برای بهبود شرایط ایران فریاد برآورده است یا در تظاهرات حق خواهانه شرکت کرده است را دشمن تلقی میکند. خوب که بیاندیشیم، رهبر جمهوری اسلامی درست میگوید. ایرانیان دشمن او هستند. میلیون ها ایرانی که در خیزش های اجتماعی، اقتصادی، و دانشجویی (پیش و پس از جنبش سبز) شرکت کرده اند دشمن هستند. هر دو طرف هم اذعان کرده اند که زبان یکدیگر را نمیفهمند. بنابراین، دیگر نباید از آقای خامنه ای انتقاد کرد که در یک سخنرانی کوتاه ده ها بار واژه دشمن را تکرار میکند. به جای انتقاد به راه حل باید اندیشید. از آنجایی که حکومت اسلامی اهل گفتگو و سازش نیست یک راه حل باقی میماند: جنگ. این واژه هم نباید شگفت انگیز باشد. هنگامی که اوکراین توسط یکی از حامیان ملا ها اشغال شد، مردم اوکراین و رهبران کشور تصمیم گرفتند که برای پیشگیری پیشرفت روس ها در خاکشان و رهایی از سلطه آنها، تا پای مرگ بجنگند. اوکراینی ها تا کنون در این جنگ موفق بوده اند و برای آن بهای سنگینی نیز پرداخته اند. همه ما ایرانیان باید مانند اوکراینی ها و نیز مانند ده هشتادی ها این واقعیت را بپذیریم که باید با اشغاگر جنگید و گرنه وی قدر ت را رها نمیکند. اگر نجنگیم، باید به مرگ تدریجی تحت اشغال و همراه با حقارت ادامه دهیم. این یک توصیه نیست. این نتیجه ای است که از مشاهده مبارزات اخیر بدست می آید.

یکی از شعارهای بسیار مرسوم در تظاهرات و جنبش های اخیر مردم ایران «نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران» بوده است که نشان میدهد که یکم مردم نیز ایران ماهیت ضد ایرانی رژیم خمینیان را درک کرده اند و دوم برای این رهایی باید از جان گذشت. همانطور که اشاره شد، شعار دیگر «میجنگیم، میمیریم، ایرانو پس میگیریم» بوده است که این نیز نشان میدهد که امروز ایرانیان دقیقا به این نتیجه رسیده اند که کشورشان در واقع هنوز تحت اشغال بوده و باید آنرا حتی به قیمت جان آزاد کنند. حتی دانش آموزن مدارس نیز فریاد میزنند «بجنگ تا بجنگیم» که گویای این واقعیت است که آنها دیگر میدانند که رژیم اسلامی ایران را به راحتی رها نخواهد کرد.

بنابراین بر اساس این تحلیل ما ایرانیان شاید بهتر باشد به جای انقلاب به آزاد سازی و بجای سرنگونی، به اخراج اشغالگران معاصر (دست کم اخراج از مراکز مهم سیاسی و اجتماعی) فکر کرده و برای این اهداف برنامه ریزی کنیم و در همه عرضه های معرفتی، اجتماعی، و فرهنگی آماده جنگ باشیم. زمان آن رسیده است که این دستگاه مخوف و ثروتمند منحل را منحل کنیم و فعالیت آخوند ها به مساجد و مراکز مذهبی محدود گردانیم. همانگونه که خشونت صدر اسلام با خشونت کنونی اسلام در ایران یکی است، خرد ایرانی پیش از اسلام با خردورزی جنبش «زن، زندگی، آزادی» نیز به گونه ای یکسان است. اما اگر ساسانیان نتوانستند از ورود مسلمان های مهاجم عربی جلوگیری کنند، به این معنا نیست که امروز ما نیز شکست خواهیم خورد. امروز ما میدانیم که این دستگاه روحانیت مسلمان یک شبکه نفرت انگیز دروغ سازی، یک کانون خرافه پردازی، یک دستگاه جفنگ پراکنی، یک ماشین مخوف آدم کشی، و یک جهان بینی تشکیل شده از قصه ها و روایت های عجیب و بیگانه است. بنابراین اسلام این آقایان دیگر از هیچ گونه بالندگی برخوردار نیست و دیگر نمیتواند دشواری های معرفتی و سیاسی خود را پنهان نگاه داشته و مردم را فریب دهد.

علاوه بر اینها، در مبارزه آزادیبخش ایرانیان این نکته ها میتواند به تدوین یک دیدمان گذار از جمهوری اسلامی کمک کند. یک، بهتر است که همه ما که ایران را دوست داریم این واقعیت را بپذیریم که اسلام و دستگاه شیعه از زمان ورودش به ایران، یک رقیب برای هویت ملی ما ایجاد کرده است که به خاطر آن رشد فرهنگی و اجتماعی ما با چالش های بی همتایی روبرو گشته است. آنچه در سال ۱۳۵۷ رخ داد خود بخشی از همین دوگانگی و معضل تاریخی بود. و نیز بیهوده و در واقع فریبکاری است که بگوئیم روش حکمرانی دستگاه جمهوری اسلامی دارای مشروعیت دینی و قداست الهی نیست. این اسلام است که به کسانی مانند امویان، عباسیان، سلطان حسین، خمینی، خامنه ای، قم، داعش، طالبان، و غیره انگیزه داده است. هیچکدام به نام مسیح یا بودا سر نبریده اند. مردم هم با «قداست الهی» از طریق همین ها آشنا شده اند. اگر اینها نبودند الله نیز به سرزمین های تاریخی ایران وارد نمیشد و بر پرچم ایران با آن خط مسخره جای نمیگرفت. به همین دلیل فرزندان ایران از مفاهیم «مشروعیت» و «قداست اللهی» در حال گذر هستند. اینکه امام رضا که دیگر در قید حیات نیست را در مشهد به ثروت اندوزی و استخراج گاز طبیعی واداشته اند استفاده از قداست است وگر نه جمهوری اسلامی امتیاز بهره برداری از منابع طبیعی و مالکیت کارخانه ها و شرکت های استان خراسان رضوی را به شرکت های خصوصی میداد و نه به تولیت امام رضا. اساسا ایجاد استان قلابی خراسان رضوی (با یک صفت عربی) به همین دلیل صورت گرفت که از مقوله های «مشروعیت» و «قداست» استفاده های کلان مالی شود. آیا از خراسانی ها پرسیدند که برای این استان من در آوردی نام خراسان فردوسی را ترجیح میدهند یا خراسان رضوی را؟

دو، در عین حال باید به مسلمان هایی که خواهان حفظ دین خود هستند اطمینان داده شود که در غیاب جمهوری اسلامی آنها بهتر میتوانند در خلوت خود با خدای خود راز و نیاز کنند و حتی نماز را اگر بخواهند بزبان فارسی بخوانند.

سوم، دلیل بقای خمینیان و ادامه کشتار ایرانیان این است که حکومت اسلامی معاصر علاوه بر سپاه و بسیج ، یک شبکه اطلاعاتی-امنیتی بزرگ و چند شاخه نیز برای کشتار ایجاد کرده است . شبکه ای از دستمزد بگیران شستشوی مغزی شده، «لباس شخصیها»، نیروی انصار ثارالله، خیل جاسوس ها در محل کار، کارکنان نهاد های حراست و امنیت، بازجویان زندانها، شکنجه گران قرارگاه های مخفی، قضات دادگاه های نمایشی، میرغضب های چوبه های دار، و گروه های اوباش خیابانی در واقع ابزار اصلی در مقابله با جنبش های مقاومت مردم بوده است. این رژیم علاوه بر سازمان اطلاعات استانها، ده ها سازمان اطلاعات سراسری دیگر نیز دایر کرده است . برای مثال میتوان از این ها نام برد: سازمان اطلاعات سپاه، سازمان اطلاعات فراجا، وزارت اطلاعات، دفتر های حراست وزارتخانه ها، دانشگاه ها، و ادارات، و معاونت اطلاعات قرارگاه ثارالله که یکنوع نقش مرکزی دارد. در همه خیزش هایی که تا کنون صورت گرفته، این شبکه اطلاعاتی/امنییتی که ما تنها بخش هایی از آنرا به نام میشناسیم عامل اصلی تداوم سلطه حکومت اسلامی بوده است. برای اخراج این اشغالگران، باید این شبکه را شناسایی کرد. برای اینکار ایجاد یک انباره داده ها یا بانک اطلاعاتی یا یک وبسایت لازم است تا مردم و حتی خویشان آنها بتوانند آنهایی را که مخفیانه در این شبکه کار میکنند را برای ثبت در تاریخ معرفی کنند. بیاد داشته باشیم که جنبش هایی که تا کنون داشته ایم در خیابان ها شکست نخوردند: این شبکه امنیتی اسلامی رژیم بوده است که مبارزان و آزادیخواهان را شناسایی، دستگیر، شکنجه، و اعدام کرده است. بیاد داشته باشیم که همه قربانیان اطلاعات سپاه پاسداران و وزارت اطلاعات که هسته های اصلی این شبکه آدمکش هستند کسانی بوده اند که ایران را دوست داشتند. این قربانیان برای اقتصاد ایران، آزادی در ایران، فرهنگ ایران، موسیقی، هنر، و ادبیات در ایران، محیط زیست ایران، زندگی حیوانات وحشی در ایران، و برای پیشرفت ایران دلسوزی میکردند و بنابراین شناسایی شدند، کشته شدند، یا در زندان جوانی خود را از دست دادند. هنگامی که اینها دستگیر و کشته میشوند، جنبش و اعتراضات از حرکت باز می ایستند. بنابراین باید با برپایی یک مبارزه رهایبخش، ملی، و ضد اشغالگر با رژیم آخوندی و سپاهی رو در رو شد.

کسانی که با تشکیل یک جبهه رهایبخش و استقلال طلب مخالفند نمیتوانند به مردم ایران کمک زیادی بکنند. کسانی که به جای مبارزه وقفه نا پذیر با رژیم دائم به سایر مخالفین رژیم حمله یا انتقاد میکنند به فکر آزادی ایران نیستند. کسانی که برای مخالفان جمهوری اسلامی از اصلاح طلب گرفته تا سلطنت طلب حق دخالت در سیاست را قائل نیستند دمکراسی را درک نکرده اند. هر مخالفتی با رژیم اشغالگر و هر صدای اعتراضی به ظلم کمک میکند و باید ستایش شود. هر شبکه خبری، هر نشریه، هر رادیو و تلویزون، و هر مفسری که جنایت ها را افشا میکند و یا به خارج از کشور خبر میدهد و یا به گسترش اندیشه های دمکراتیک کمک میکند باید تشویق شود.

جهارم، اگر ایران و آینده خود را دوست داریم دست کم میتوانیم شعار بنویسم، حتی اگر شجاعت انجام مبارزه را نداشته باشیم. شعاری که همه آنرا قبول دارند و نشان دهنده خواست ما برای باقی ماندن است شعار “زنده باد ایران” میباشد. ما سه هزار سال دوام آوردیم. ما یونانی ها که سرزمین ما را به آتش کشاندند ایرانی کردیم. ما مغول ها متمدن کردیم. ما عرب ها ی مسلمانی که ایران را شکست دادند بیرون کردیم. ما میتوانیم آخوند ها ضد ایرانی و پاسداران آنها را نیز از قدرت بیاندزیم و بار دیگر ایران را نجات دهیم. ما همه جا بر در و دیوار بنویسم “زنده باد ایران.”

یکایک برآن گونه رزمی کنیم که این ننگ از ایرانیان بفگنیم

نباید مانند نیاکان خود فریب بخوریم. باید جنگید. باید برای آینده ایران، برای فرزندان ایران، برای فرزندان خود، برای یک زندگی آرام خون بدهیم. ما میتوانیم در گروه های کوچک و پنهان خود را سازماندهی و برنامه ریزی کنیم. مسلمان های صلح دوست هم میتوانند کمک کنند شبکه مخفی سرکوب را شناسایی و معرفی کنند. باید آخوند هایی را که با این شبکه شیعه ایران و فرهنگ، تاریخ، اقتصاد، و حتی دین اسلام را ویران کرده و در مرز نابودی قرار داده اند انگشت نما کنیم. تا ایران کاملا از بین نرفته است، این رژیم و ایدیولوژی آنرا را باید از ایران بیرون ریخت و دین را برای همیشه از سیاست و قدرت جدا کنیم تا ایران بر جا بماند. پس همه با هم بنویسم و فریاد بزنیم “زنده باد ایران.”

یادداشت ها