ناسا و سایر سازمان‌های فضایی امیدوارند که در آینده برای مدت طولانی‌تری به ماه بروند. این می‌تواند تبدیل آن به چیزی شبیه به ایستگاهی بین‌راهی برای سفرهای بیشتر در منظومه شمسی باشد‌ــ به طوری که فضانوردان بتوانند مثلا در مسیرشان به مریخ، توقف کنند.

اما این سفرهای طولانی به دلیل محیط بسیار سخت ماه، خطرناک خواهند بود. در نور خورشید، دما ممکن است تا ۱۲۷ درجه سانتی‌گراد به طور باورنکردنی بالا  باشد و در سایه سمت دیگر ماه، ممکن است به منفی ۱۷۳ درجه کاهش یابد. پرتوهای کیهانی و خورشیدی می‌توانند ۱۵۰ برابر قوی‌تر از سطح زمین باشند و خطر برخورد سیارک‌ها با فضانوردان یا تجهیزات آ‌ن‌ها همواره وجود دارد.

بنابراین، هرگونه سکونت آینده نیاز به مناطقی امن دارد که بتوانند در برابر این محیط سخت، به‌عنوان محافظ عمل کنند. غارها می‌توانند دقیقا همین نقش را ایفا کنند و به فضانوردان امکان دهند در امنیت طبیعی که این غارها فراهم می‌کنند، پناه بگیرند.

فضانوردان ممکن است نیاز داشته باشند دیوارهای غار را تقویت کنند و سکونتگاه‌هایشان را داخل آن‌ها بسازند. اما حتی این کار هم به آن‌ها امکان می‌دهد مواد کمتری به فضا ببرند‌‌ــ که با در نظر گرفتن اینکه وزن اضافی، بسیار پرهزینه و زمان‌بر است، مهم است.

این غارها ممکن است راهی مفید برای شناخت بهتر ماه هم باشند. شرایط سخت ماه به سنگ‌هایی که آنجا پیدا می‌شوند، آسیب نرسانده‌ و این ممکن است به دانشمندان امکان دهد تاریخچه ماه را بررسی کنند.

محققان هم به دلایل علمی و هم به دلایل اکتشافی، امیدوارند بتوانند غارهای بیشتری پیدا کنند. بیشتر غارهایی که تاکنون پیدا شده‌اند، در دشت‌های قدیمی گدازه‌ای ماه قرار دارند‌ــ اما ممکن است برخی از آن‌ها پیرامون قطب جنوب ماه باشند؛ جایی که ناسا قصد دارد در دهه جاری آنجا فرود آید.

دهانه‌های آنجا، در سایه و پنهان از خورشید، ممکن است آب یخ‌زده‌ داشته باشند. این ممکن است منبع مهمی برای فضانوردان آینده باشد که بتوانند از آن نه‌تنها به‌عنوان آب آشامیدنی بلکه به‌عنوان سوخت استفاده کنند و این راه دیگری برای کاهش هزینه‌ ماموریت‌های آینده خواهد بود.