🔹چهارم- براساس قانون مصوب مجلس، شورایی در وزارت کشور، در مورد تاسیس احزاب و نهادهای مدنی و صنفی تصمیم می گیرد که در آن نمایندگان همه قوا و نهادها حضور دارند و این هم به آن بستگی دارد که دولت و همفکرانش در آن اکثریت داشته باشند یا نه؟

🔹پنجم- رهبری علاوه بر نهادهای خلاف قانون اساسی تصمیم گیر، «شورای سران سه قوه» را هم ساخته است. در این شورا که محسن رضایی دبیر آن است، دولت در اقلیت است. مجلس کنونی، افراطی ترین مجلس پس از انقلاب است و بدون تصویب مجلس، نمی توان قانون «اقدامات راهبردی» را لغو کرد و برجام را احیا کرد. اخیرا آیت الله خامنه ای دوباره از این قانون تعریف و تمجید بسیار کرد.

🔸همین چند مورد کافی است تا خوش بینان دریابند که ساختارهای حقوقی و حقیقی سر جایشان هستند و با یک رای نمی توان آنها را تغییر داد. به نوشته های اخیر دوست عزیز عباس عبدی بنگرید که در ماه های اخیر خوش بین ترین افراد بود. عبدی امروز نوشته: در مورد انتخاب وزرا دست پزشکیان باز نیست و حتی طیب نیا دارد علی آبادی را به عنوان وزیر نیرو به او تحمیل می کند و طبعاً باید پیامدهایش (کمبود شدید برق در آینده) را بپذیرد. من شخصاً بارها نوشته ام که پزشکیان حتماً چهار وزیر زن به رهبری معرفی کند و اجازه دهد تا مسئولیت رد آنها با رهبری یا مجلس باشد. نه اینکه خودش از قبل زیر بار فضای ایجاد شده ی اصولگرایان برود. بدین ترتیب دستکم به وعده اش عمل کرده است. آیا پزشکیان چنین خواهد کرد؟ توییت امروز عبدی در این مورد هم چندان امید بخش نیست.

🔸در مورد حجاب و اینترنت، رشد بسیار ساختار حقیقی (زنان و کاربران)، عملاً لباس ساختار حقوقی را دریده است و آن لباس دوران نوزادی با هیچ معجزه ای دیگر بر تن آن نوزادی که اینک به یک ورزشکار قدرتمند المپیکی ۲۵ ساله تبدیل شده نمی رود. پس در همه زمینه ها، «ساختار حقیقی» باید با رای صوری صندوق انتخابات، همراه شود تا شاید «ساختار حقوقی» هم تغییر کند. بدین ترتیب، رئیس جمهوری که قیصری راه می رود، فقط وقتی در جهان واقع قیصر خواهد شد، که در همه زمینه ها همه به زنان کنونی و کاربران کنونی اینترنت تبدیل شوند که حق خودشان را با ایستادگی گرفته اند و بی حجابی و استفاده ی از شبکه های اجتماعی ممنوعه را فراگیر کرده اند(با واژه قیصر بازی می کنم و آن را گاه به معنای فیلم قیصر به کار می برم و گاه به معنای قیصر آلمان).