او می‌گوید: «تو نمی‌دانی، اما زنده می‌مانی.»

او همچنین می‌گوید: «من می‌توانستم این را در داخل پلک‌هایم خالکوبی کنم.»

او ادامه می‌دهد: «خیلی وقت‌ها بود که دلم می‌خواست این را می‌دانستم. مثلا وقتی روی زمین افتاده بودم و نمی‌توانستم آمبولانس خبر کنم. وقتی از بیمارستان به خانه برگشتم، در مجله «پیپل» (مردم) خواندم که برای ۳۰ روز کسی نمی‌دانست که من زنده می‌مانم یا می‌میرم.»

یک شریان او پاره شده بود که باعث خونریزی مغزی و سکته شد. او می‌گوید فقط یک درصد شانس بقا داشت و باید چیزهای ابتدایی مانند راه رفتن و صحبت کردن را دوباره یاد می‌گرفت.

او به فهرست چالش‌هایی که از آن زمان با آن مواجه شده اشاره می‌کند، از جمله مشکلات مالی و نبرد حضانت با همسر سابقش، فیل برونشتاین، بر سر فرزندخوانده‌شان، روآن.

استون توضیح می‌دهد که تا سؤال من مطرح نشد، به طور کامل تشخیص نداده بود که از همه این چالش‌ها عبور کرده است. او می‌گوید: «مدت زیادی گذشته و اشکالی ندارد… تمام شده است… همه به آنچه می‌خواستند، رسیدند.»

استقامت موضوع امسال فصل «۱۰۰ زن» سرویس جهانی بی‌بی‌سی است و وقتی به او می‌گویم که در فهرست زنان الهام‌بخش و تأثیرگذار ما قرار دارد، با خوشحالی می‌درخشد.

استون با بازی در فیلم هیجان‌انگیز اروتیک «غریزه اصلی» در سال ۱۹۹۲ به شهرت جهانی رسید. این نقش باعث شد او به‌عنوان یک نماد جنسی شناخته شود و خودش درباره کلیشه شدن به این دلیل صحبت کرده است.

اما او از شهرتش برای جمع‌آوری مبالغ هنگفتی برای اهداف بشردوستانه، از جمله تحقیقات در زمینه ایدز و اچ‌آی‌وی، استفاده کرد.

او می‌گوید: ««خیلی به این افتخار می‌کنم که از شخصیت جذاب و سکسی‌ام در این فیلم، برای مبارزه با بیماری‌ای استفاده کردم که در آن مردم به خاطر تمایلات جنسی خود مجازات می‌شدند، چون من هم به خاطر همین موضوع مجازات می‌شدم.»

کار استون در زمینه اچ‌آی‌وی و ایدز در سال ۲۰۱۳ جایزه اجلاس صلح نوبل را برای او به ارمغان آورد. جایزه‌ای که توسط برندگان جایزه صلح نوبل به شخصیت‌های فرهنگی و هنری که به عدالت اجتماعی و صلح کمک کرده‌اند، اعطا می‌شود.

سال گذشته، انجمن خبرنگاران سازمان ملل متحد از او به‌عنوان شهروند جهانی سال تجلیل کرد.

پس از «غریزه اصلی»، استون موفق به کسب جایزه گلدن گلوب و نامزدی اسکار بهترین بازیگر زن برای فیلم «کازینو» اثر مارتین اسکورسیزی در سال ۱۹۹۵ شد.

من در تورین ایتالیا با او مصاحبه کردم، جایی که موزه فیلم شهر او را با جایزه «استلا دلا مول» برای دستاوردهای مادام‌العمرش در سینما تجلیل کرده است.

علاوه بر کارهای خیریه، استون در مسائل سیاسی نیز صراحت داشته است، از جمله می‌توان به مخالفتش با دونالد ترامپ رئیس‌جمهور منتخب ایالات متحده اشاره کرد.

او در روز انتخابات عکسی از خود با یک تی‌شرت «خانم رئیس‌جمهور» در حمایت از کامالا هریس منتشر کرد.

او می‌گوید: «من جهان را کمی متفاوت از بسیاری از مردم کشورم می‌بینم. این به این معنا نیست که من میهن‌پرست نیستم.»

اما او می‌گوید: «من به نهاد ریاست‌جمهوری احترام خواهم گذاشت… چون این همان معنای دموکراسی است.»

اکنون، او فصل جدیدی را به‌عنوان یک نقاش موفق آغاز کرده و آثار هنری خود را در سراسر جهان به نمایش گذاشته و فروخته است.

تمرکز جدید او بر نقاشی در دوران همه‌گیری آغاز شد. او در استودیویی نزدیک خانه‌اش در لس‌آنجلس کار می‌کند.

آثار هنری او جسورانه و امپرسیونیستی هستند و – به گفته خودش- «خیلی بزرگ» هستند.

او توضیح می‌دهد که این تا حدی به این دلیل است که عمه‌اش روی دیوارهای خانه‌اش نقاشی می‌کرد و تا حدی هم به این دلیل که دید کافی برای نقاشی‌های کوچک ندارد.

او می‌گوید: «من تصویر نهایی را هنگام نقاشی تجسم نمی‌کنم. من فقط خیلی عمیق در آن فرو می‌روم. نقاشی خیلی غرق‌کننده است. این فوق‌العاده است.»

ما همچنین درباره دوست‌یابی آنلاین صحبت کردیم. زیرا نماد هالیوود و ستاره‌ای مانند شارون استون هم از اپلیکیشن‌های دوست‌یابی استفاده می‌کند، مانند بسیاری از مردم دیگر که در تلاشند عشق را پیدا کنند. حتی دسترسی او به‌طور موقت به اپلیکیشن دوست‌یابی بامبل مسدود شد، چون کاربران فکر می‌کردند پروفایل او جعلی است.

اما او می‌گوید: «این سایت‌ها چیزی را که اصل آشنایی است نمی‌دهند، که همان کشش متقابل بین دو طرف است.»

او می‌افزاید: «باید خودت مثل یک خوک که در حال پیدا کردن قارچ ترافل است، بو بکشی.» و خندان اضافه می‌کند: «نمی‌توانی از بین صفحات بو کنی.»

استون می‌گوید خونریزی مغزی او را «یک فرد کاملاً متفاوت» کرد، حتی غذاهایی که دوست داشت یا به آن‌ها حساسیت داشت، تغییر کرد.

او می‌گوید: «افرادی که با آن‌ها آشنا بودم تغییر کردند، چیزهایی که به یاد می‌آوردم و به یاد نمی‌آوردم… برخی از آن‌ها هرگز برنگشتند.»

صنعت فیلم نیز تغییر کرده است. استون می‌گوید: «زنان در گذشته خیال‌پردازی‌های مردان را بازی می‌کردند» که به گفته او نویسنده، کارگردان، تهیه‌کننده، تدوینگر و توزیع‌کننده فیلم‌ها بودند.

او می‌گوید به اعمال برخی شخصیت‌هایی که بازی کرده بود قانع نبود.

اما حالا او می‌گوید: «فکر می‌کنم به جایی رسیده‌ایم که زنان فقط به شکلی که واقعاً در آن شرایط رفتار می‌کنند، بازی می‌کنند.»

از استون می‌پرسم استقامت برای او چه معنایی دارد.

او می‌گوید: «می‌توانیم نق بزنیم و شکایت کنیم یا شادی را انتخاب کنیم. فکر می‌کنم باید همیشه شادی را انتخاب کنی. در لحظه بمان. زمین خوردی، بلند شو. کسی تو را هل داد زمین. حالا می‌خواهد کمکت کند بلند شوی. بگذار کمک کند.»

اما او می‌گوید این کار «واقعاً سخت» است. او تکنیک‌های تنفسی را توصیه می‌کند: «چون وقتی که ترجیح می‌دهی کسی را بزنی، باید نفس بکشی.»

او اضافه می‌کند: «باید خودت را بشناسی و مطابق آن رفتار کنی و فکر می‌کنم این شادی‌آور است.»

وقتی مصاحبه به پایان می‌رسد، تیم، گریم او را تجدید می‌کنند. او کمی آب می‌نوشد. سپس بلند می‌شود، من را در آغوش می‌گیرد و از من برای سوالم درباره خود جوان‌ترش تشکر می‌کند که می‌گوید «واقعاً پرمعنا بود.»

سپس دوباره من را در آغوش می‌گیرد و می‌رود.