نویسنده: حمیده آصفی و همکاران
تصویرِ دو همراه را مجسم کنید که در امتداد مسیری ناهموار قدم برمی‌دارند؛ یکی با زخم‌های کهنه از ناملایمات روزگار، دیگری با نگاهی خیره به سوی سرابی فریبنده. ناگهان، آن یکی، پیمان شکسته، ظرف آبی را که هر دو از آن سیراب شده بودند، بی‌اعتنا بر زمین می‌افکند و به سوی کاروانی از بیگانگان می‌شتابد. آنکه تنها می‌ماند، با سایۀ بلندِ تنهایی و یادگاری از همسفری‌هایی که رنگ باخته‌اند، به راه خود ادامه می‌دهد. این است حکایت تلخِ روابط ایران و روسیه در سال‌های اخیر؛ همسفرانی که یکی، بی‌وفا، مسیرش را دگرگون کرد و دیگری را در بیابانِ بی‌کسی رها ساخت. این تنها پرده‌ای از یک تراژدی نیست؛ بلکه نمایانگر سیاست خارجیِ نظامی است که با پافشاری بر پندارهای ایدیٔولوژیک، ملت را به ورطۀ انزوا و نابودی می‌کشاند.
پشتِ پردۀ همسفرگیِ نافرجام: از “جبهۀ مقاومت” تا ورشکستگیِ استراتژیک
هنگامی که روسیه در تنگنای تحریم‌های غرب به ایران روی آورد، حاکمیتِ تهران این نزدیکی را “پیروزی مقاومت” قلمداد کرد. اما حقیقت، نقابی بود بر چهره‌ی واقعیتی دردناک: روس‌ها از “ارز بریکس” و “جریان شرقی” سخن گفتند، نه از سرِ دلسوزی، بلکه برای خریدن زمان تا بتوانند مذاکره با غرب را از سر گیرند. ایران اما، تجربه‌های گران‌بهای خود در دور زدن تحریم‌ها را سخاوتمندانه در اختیار کرملین قرار داد، بی‌خبر از آنکه پوتین تنها به فکر پر کردن خزانه‌های خالی اقتصاد خود است.
در این معامله‌ی نابرابر، حاکمیتِ ایران نه‌تنها پل‌های ارتباطی با اروپا را ویران کرد، بلکه با تقویتِ اتحاد با روسیه، بهانه‌ای تازه به دستِ غرب داد تا حلقه‌های تحریم را تنگ‌تر کند. این همان “خودتحریمی” است: سیاستی که ملت را قربانیِ توهمات ژیٔوپلیتیکِ گروهی قدرت‌طلب می‌کند.
رقصِ شمشیرها بر پیکرِ منافع ملی: وقتی “تاواریش” روسی، خونِ ایران را قربانی می‌کند
سفرِ لاوروف به تهران، نه نشانۀ همبستگی، که تصویری واضح از خیانتِ استراتژیک است. پوتین نیک می‌داند اقتصادِ روسیه نمی‌تواند مانند ایران، دهه‌ها در انزوایِ خودساخته دوام آورد. پس چه بهتر که با ترامپ بر سرِ میزِ معامله بنشیند: اوکراین را از دست بدهد، اما مسیر لوله‌های نفت به اروپا را باز کند؛ ایران را قربانی کند، اما تحریم‌هایش را بردارد.
لاوروف آمد تا دو پیام را به گوشِ حاکمانِ تهران برساند:
- شما در بازیِ بزرگِ روسیه و آمریکا، مهره‌ای سوخته بیش نیستید.
- هرگونه مقاومت در برابرِ توافقِ پوتین-ترامپ، ایران را به سرنوشتی به مراتب تلخ‌تر دچار خواهد کرد.
این همان لحظۀ برملا شدنِ حقیقت است: “محور مقاومت”، فریبی بزرگ بود برای توجیهِ وابستگی به قدرت‌هایی که ایران را تنها به چشم ابزاری برای چانه‌زنی می‌نگرند.
ایرانِ تنها: میراثِ سیاست‌های ویرانگرِ یک حکومت
غرب، با هماهنگیِ بی‌سابقه‌ای، ایران را در حلقه‌های تحریمِ جدید محاصره کرده است:
* ضربه به شبکه‌های نفتی: شرکت‌های حامل نفت ایرانی در هند، چین و امارات، هدفِ تحریم‌های فلج‌کننده قرار گرفته‌اند.
* اتهاماتِ تکرارشونده: از “تأمین مالی تروریسم” تا “بی‌ثباتی منطقه”، روایتهایی که با سکوتِ روسیه و چین، ابعادی جهانی یافته است.
* توافق پنهانِ پاریس: ایٔتلافِ آمریکا، فرانسه و اسرایٔیل برای نابودیِ هرگونه توان فناورانه در ایران.
اما فاجعه اصلی آنجاست که این تحریم‌ها نه نتیجۀ “ستیز با استکبار”، که پیامدِ مستقیمِ سیاست‌های تنش‌آفرین و ایدیٔولوژیکِ حاکمیت است. روسیه که زمانی ادعایِ دوستی داشت، اکنون در پیِ پیوستن به “جمع تحریم‌کنندگان” است. سوریه، این آخرین سنگرِ مقاومت، به سوی عادی‌سازی روابط با عربستان گام برمی‌دارد. حتی چین، سکوت را به هم‌پیمانی با ایران ترجیح می‌دهد.
آینده در چنگالِ توهم: فروپاشی از درون
حاکمیتِ ایران، با تکیه بر شعارهای بی‌محتوا و پندارهای واهی، نه‌تنها اقتصاد را نابود کرده، که حالا با خیانتِ هم‌پیمانانِ ظاهری‌اش، کشور را در آستانۀ فروپاشیِ ژیٔوپلیتیک قرار داده است. لاوروف آمد تا پایانِ این نمایشِ غم‌انگیز را اعلام کند:
جبهۀ مقاومت تحریمشکنان مُرد، اما حاکمانِ تهران همچنان بر طبلِ توخالیِ “پیروزی” می‌کوبند.
ملت، قربانیِ بازیِ خطرناکِ قدرت‌طلبانی شده است که هیچ‌گاه آسایش و رفاه مردم را در اولویت قرار نداده‌اند.
سفرِ امروزِ لاوروف، سنگِ پایانی است بر سیاست خارجیِ ناکارآمدی که در چهار دهه، ایران را از کشوری با جایگاه ممتاز به ملتی در حاشیه رانده شده تبدیل کرد. اینک، نه روسیه متحدی است، نه چین حامیی؛ تنها مردمی مانده‌اند که باید تاوانِ اشتباهاتِ حاکمان را با گرسنگی، تحریم و انزوا بپردازند.
https://t.me/hamidasefichannel2
صفحه یوتیوب
https://youtube.com/@hamidasefi-mf3jo
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید