پروفسور داود غلام آزاد(*)
داوود غلام آزاد
ترجمه از آلمانی با کمک هوش مصنوعی
در روزهای اخیر، بسیاری از ایرانیان در واکنش به حملات نظامی اسرائیل به مواضع سپاه پاسداران، احساسات دوگانه‌ای را ابراز کرده‌اند: از یک سو خشونت و جنگ را محکوم می‌کنند و از سوی دیگر، از تضعیف این نهادها و ضربه خوردن آنها خشنود می‌شوند. این حالت به نظر متناقض می‌آید اما وقتی ماهیت جمهوری اسلامی را به عنوان دولتی با کارکرد تهاجمی بدانیم، قابل فهم می‌شود..
دولت مدرن ودمکراتیک به‌طور کلی دو نقش اصلی دارد: محافظت از مردم در برابر خشونت داخلی و دفاع از کشور در برابر تهدیدات خارجی. از اینرومتوان این دو وظیفه را به عنوان جنبه‌های دفاعی و هجومی دولت نامید. در دموکراسی‌ها، دولت در هر دو حوزه در چارچوب قوانین و نظارت مردمی محدود می‌شود و نقش دفاعی آن اولویت دارد.
اما جمهوری اسلامی ایران با تمرکز بر ایدئولوژی و حفظ و صدورانقلاب ، بیشتر ماهیتی تهاجمی درونمرزی و برونمرزی یافته است. سپاه پاسداران نه تنها نیرویی نظامی برای حفظ نظام بلکه ابزاری سیاسی برای سرکوب داخلی و فعالیت‌های تهاجمی منطقه‌ای است. بنابراین هدف قرار گرفتن چنین نهادی برای بسیاری ایرانیان نه تنها دردناک نیست بلکه نویدبخش تغییر و پایان سرکوب است..
بسیاری از ایرانیان این را درک کرده‌اند که دفاع از کشور با دفاع از رژیم متفاوت است. وقتی دولت خود تبدیل به منبع خشونت داخلی و خارجی، سرکوب و فقر می‌شود، حمایت از آن به معنای همراهی با یک ساختار آسیب‌رسان است، نه حفاظت از مردم و کشور..
از این منظر، واکنش‌های متفاوت ایرانیان نه نشانه خیانت یا غیر میهن دوستانه، بلکه بیان آگاهی سیاسی و اخلاقی است. میهن‌دوستی حقیقی یعنی حمایت از آزادی، عدالت و رفاه مردم، نه دفاع از یک حکومت سرکوبگر و ایدئولوژیک..
برای ساختن آینده‌ای بهتر، باید به جای تمرکز بر قدرت نظامی، بر اصلاح ساختارهای سیاسی و اجتماعی تمرکز کنیم، دولتی که حقوق همه شهروندان را رعایت کند و خشونت انحصاری را به قانون و نظارت مردمی محدود نماید.
.
هانوفر، ۲۰ ژوئن ۲۰۲۵
https://gholamasad.jimdofree.com/kontakt/
(*) داود غلام آزاد پروفسور باز نشسته رشته جامعه شناسی در دانشگاه هانوفر آلمان است. از ایشان نوشته ها و کتب متعددی در زمینه مشکلات دموکراسی در ایران موجود میباشد.
متن آلمانی نوشته:
Der Staat als Angriffs- und Verteidigungseinheit – Die Islamische Republik angesichts der israelischen Angriffe
Einleitung:
Im Kontext autoritärer Herrschaftsformen wie der Islamischen Republik Iran ist das Verhältnis vieler Bürger zum Staat ambivalent. Während staatliche Propaganda äußere Angriffe als nationale Bedrohung inszeniert, empfinden viele Iraner angesichts der Angriffe auf militärische Einrichtungen des Regimes keine Trauer, sondern Erleichterung – ja sogar Hoffnung auf einen Machtverlust des Regimes. Diese Reaktion ist kein Ausdruck fehlenden Patriotismus, sondern eine begründete Ablehnung eines Staates, der nicht als Verteidigungsgemeinschaft erlebt wird, sondern als Instrument innerer Unterdrückung und äußerer Aggression.
- Der Doppelcharakter des modernen Staates:
Prozesssoziologisch betrachtet, entsteht der moderne Staat als ein historisches Produkt langfristiger Zivilisationsprozesse. In diesem Prozess werden Gewaltmittel monopolisiert und sowohl nach innen (Sicherheit, Recht) als auch nach außen (Verteidigung, Diplomatie) kontrolliert. Dabei entwickelt der Staat einen Doppelcharakter:
- Einerseits als Verteidigungseinheitzum Schutz seiner Bürger,
- Andererseits als Angriffseinheit, um Interessen durchzusetzen – häufig durch Krieg, Repression oder Expansion.
Daher unterscheiden sich Staaten in der Regel durch eine bestimmte Balance zwischen ihrer Angriffs- und Verteidigungstendenzen. In der Regel neigt die se Balance zu ihrem Verteidigungscharakter, je zivilisierter sie sind. Damit geht einher insbesondere die Suspendierung der Gewalt als Regulationsprinzip der inner- und zwischenstaatlichen Konfliktaustragung.
- Die Islamische Republik als ein Angriffseinheit:
Im Fall der Islamischen Republik Iran ist die Balance zwischen diesen beiden Polen massiv gestört. Sie ist eher eine Angriffseinheit als eine Verteidigungseinheit. Dieser Tendendez manifestiert sich auch institutionell:
- Die reguläre Armee (ارتش) erfüllt – zumindest formal – die Aufgabe der äußeren Verteidigung.
- Die Revolutionsgarde (سپاه پاسداران), jedoch, wurde nicht zum Schutz des Landes, sondern zur Verteidigung der islamischen Revolutiongegründet – also zum Schutz eines ideologischen Systems, nicht des Volkes.
- Ihre Praxis ist nicht defensiv, sondern zeigt sich in paramilitärischen Operationen, Einflusszonen in Nachbarländern (z. B. Irak, Syrien, Libanon, Jemen) und der Unterdrückung innerer Opposition.
- Die Rolle der IRGC als Angriffseinheit:
Die Revolutionsgarde agiert wie ein Staat im Staate. Sie:
- kontrolliert einen Großteil der Wirtschaft,
- führt Stellvertreterkriege durch verbündete Milizen,
- unterdrückt systematisch Proteste im Innern,
- und propagiert einen permanenten Konflikt mit externen “Feinden”, insbesondere Israel und den USA.
- Legitimität von Gewalt und die Empörungslücke:
Die bisherige Geschichte legt eindeutig nahe, dass Staaten legitime Gewalt nur dann dauerhaft aufrechterhalten können, wenn sie als schützende Instanz wahrgenommen werden. Wird der Staat hingegen als Angriffsmaschinerie empfunden, entstehen Ablehnung, emotionale Distanz und in kritischen Phasen Schadenfreude über seine Schwächung. Genau das geschieht gegenwärtig im Iran:
- Die Bevölkerung unterscheidet zwischen dem Land (میهن) und dem Regime (نظام),
- und verweigert dem Regime jede loyale Gefolgschaft, weil es nicht als Verteidiger des Gemeinwohls erscheint.
- Internationale Dimension:
Völkerrechtlich sind präventive Militärschläge nur unter engen Voraussetzungen zulässig (vgl. UN-Charta, Art. 51). Zwar ist die Islamische Republik durch ihr Verhalten und ihre Unterstützungsnetzwerke eine de-facto Angriffseinheit, doch rechtfertigt das nicht automatisch eine militärische Intervention. Die moralische Bewertung der Angriffe Israels auf IR-Anlagen ist daher ambivalent – juristisch fragwürdig, aber politisch verständlich.
Hannover, 19.06.2025
https://gholamasad.jimdofree.com/kontakt/
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید