حزب توده، زمانى محل تجمع و رشد بزرگ ترین نویسندگان انسان دوست ایران بود. این نویسندگان، یکى دو تا نبودند که بشود در اینجا از همه شان نام بُرد. در طول زمان، بسیارى از این نویسندگان انسان دوست، از حزب جدا شدند و از آن دورى گزیدند. چرایش را برخى گفته اند و برخى نگفته اند. برخى هم ماندند، و عهدشان با حزب را نشکستند. چرایش را در مورد برخى مى دانیم و در مورد برخى نمى دانیم. این نویسندگان، چیزى که قطعا نمى خواستند، وابستگى به روس ها بود. به شوروى ها.
اما این حزب، حزب توده مردم نبود، بلکه حزب رهبرانى بود که با تمام وجود روس بودند و طرفدار روسیه ى به ظاهر کمونیست شده. آن ها از این طرفدارى، نفع شخصى -که الزاما نفع مادى و مالى نبود- مى بردند، و آرزوى شان منفعت رساندن به روس ها در مقابل این لطف و محبت «رفیقانه» بود.
حزب توده، بعد از انقلاب، با هوادارى و پیروى از خط امام آمد. براى این که باشد و بماند چه خدمت ها به خط امام کرد. اما خط امام هرگز حزب را و ایده ى خط امام او را باور نکرد.
عاقبت هم حزب توده را به عنوان آخرین تشکیلات سیاسى خارج از حکومت و خارج از نظام اسلامى، در هم کوبید و زیر پا له کرد.
به فاصله ى چند روز از دستگیرى ها و شکنجه هاى سبعانه و اعترافات غم انگیز، حزب توده از این رو به آن رو شد. به ناگهان حزب توده ى خط امامى، تبدیل به حزب بر انداز خط امام شد. اعلامیه ها دادند. شعار سرنگونى ها دادند. بعد هم طبق رویه ى تاریخى، دچار انشعاب هاى متعدد شدند طورى که امروز اصلا معلوم نیست حزب توده چیست و تشکیلات واقعى اش کدام است.
رهبرى حزب، تا پیش از سرکوب، از حکومت اسلامى دفاع جانانه مى کرد. این دفاع، حداقل ظاهرى آبرومند داشت. حزب، آدم فروشى و آدرس دادن هاى خود را علنى نمى کرد و بى پروا نمى گفت.
اگر در چند مورد هم اظهار نظر آبروبرانه اى کرد، با اما و اگر همراه بود. برخى از افراد رهبرى حزب، شخصیت هایى بودند که به دلایل مختلف، فرا حزبى به شمار مى آمدند. چند نفرى مانند محمد على عمویى که ٢۵ سال در زندانِ حکومتِ گذشته بودند، به خاطر پایدارى در زندان و وفاى به عهدشان مورد احترام دوست و حتى بخشى از دشمن بودند. افرادى هم مانند احسان طبرى، به خاطر کارهاى علمى و فرهنگى شان مورد علاقه و احترام دوست و دشمن بودند.
اما آبروى سیاسى، مانند هر آبروى دیگرى، در طى سال ها به تدریج به دست مى آید و مانند هر آبروى دیگرى، با یک گفتار و یک اعتراف واقعى و نه در اثر زور و شکنجه، در کسرى از ثانیه از دست مى رود. مصاحبه ى اخیر محمدعلى عمویى و اظهارات صریح او مبنى بر آدم فروشى و معرفى اعضاى فرقان و واقعه ى نوژه، آبروى خودِ او و آبروى حزب را -اگر چیزى از آن باقى مانده بود- بر باد داد. ببینید با صراحت چه مى گوید:
«…حزب توده همیشه در سال‌های بعد از انقلاب مورد تهمت قرار گرفت که خیانت کرده و به نفع کشورهای خارجی جاسوسی کرده است در صورتی که بسیاری می‌دانند حزب توده چه نقشی در آشکارسازی کودتای نوژه داشت و توانست خطر بزرگی را از سر ایران و جمهوری اسلامی دفع کند. همچنین حزب توده در سال‌های اول انقلاب ارتباط خوب و موثری با سازمان‌های اطلاعاتی و قضایی ایران داشت و اطلاعات خائنین را در داخل کشور به آن‌ها می‌داد. نمونه‌اش در جریان ترورهای فرقان بود که من شخصا چند باری به اوین رفتم و به آقای لاجوردی این اطلاعات را در مورد چند نفر از اعضای فرقان دادم اما در کمال تعجب نه تنها برخوردی با آن‌ها نشد بلکه با اعضای گروه و حزب ما برخورد می‌شد و این واقعا برای ما سؤال بود که چرا باید این برخوردها صورت بگیرد و افرادی که ما معرفی می‌کردیم و با سند و مدرک هم آن‌ها را به حکومت معرفی می‌کردیم با آن‌ها برخوردی نمی‌شد…».
از این پس مى توان و مى باید، حزب توده ى ایران را با آن همه چهره ى درخشان که از بطن آن بیرون آمدند و ستارگانى که با نام این حزب به ابدیت پیوستند، حزب آدمکش و آدم فروش توده ى ایران نامید.
زمانى عده اى امیدوار بودند که خائن نه خود حزب، بلکه وابستگان فرقه در شوروى باشند که بیشتر از آن که ایرانى باشند، روس یا آذربایجانى شوروى بودند. همان دار و دسته اى که به طبرى مى گفتند: «تو حرف ات را بزن، ما کارمان را مى کنیم!»
اما اکنون رهبرِ حبس کشیده ى در راسى را مى بینیم که فرقه اى هم نیست و علنا و رسما به آدم فروشى و به قتلگاه فرستادن انسان ها اعتراف مى کند.
حیف از آن همه جان جوانى که به خاطر این آدم فروشان زندگى خود را از دست دادند. حیف از مرتضى کیوان و حیدر مهرگان و دیگرانى که در تاریکى، مشعل دانش و انسان دوستى را بر افروختند و کارشان نه آدم فروشى بل که آدم سازى بود… حیف و صد حیف.
لینک مصاحبه با محمدعلى عمویى:
http://news.gooya.com/politics/archives/2016/07/214851.php
از: گویا
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید