روزنامه «وطن امروز» به نقل از محمد جواد ظریف تیتر زده است: اشتباه کردم!
روزنامه «آفتاب یزد» تیتر زده است:
سیلى بر صورت حقیقت!
و این تیتر یعنى «اشتباه کردم»ِ ظریف دروغ است و او چنین چیزى نگفته است.
روزنامه «کیهان» موضوع اشتباه ظریف را دقیق تر تیتر مى کند:
اعتراف مى کنم اعتمادم به جان کرى اشتباه بود!
روزنامه «آرمان» مطلبى دارد با عنوانِ «نماینده غایبى که غیب مى داند!»
نماینده ى مورد نظر «آرمان» کریمى قدوسى ست که ظاهرا «اشتباه کردم» ظریف را که در جلسه اى محرمانه (!) بیان شده، در اختیار رسانه ها قرار داده است. مطلب آرمان، تطهیر ظریف است و اثبات این که او نگفته است «اشتباه کردم».
وزارت امور خارجه اطلاعیه صادر مى کند که «اشتباه کردم»ِ ظریف، کذب محض است و تهدید ترسناک کمدى کلاسیکى مى کند که «رفتار کریمى قدوسى ادامه پیدا کند ممکن است رفتار متفاوتى نشان دهیم!»
بازى جدیدى در میدان سیاست جمهورى اسلامى با حضور دو تیم «دلواپس»ِ قم، و «امیدوار»ِ تهران آغاز مى شود. با این بازى باید سر تماشاگران گرم شود و روزنامه ها هم سوژه اى براى نوشتن پیدا کنند. بازى یى مبتذل، که در خارج از کشور هم عده اى دست به قلم، آن را به عنوان نمادى از مبارزات جانانه ى حسن روحانى و اعضاى کابینه اش با نیروهاى خبیثى که نام شان هرگز برده نمى شود به منظور سعادتمند کردن مردم ایران مى نامند. بازار گرمى؛ بازار گرمى براى انتخابات بعدى…
افتضاح سیاست بازى در جمهورى اسلامى، آن قدر گسترده است که اگر این بازى و بازى هاى مشابه را براى آدم کوچه و بازار به شکل مثبت تعریف کنند در بهترین حالت پوزخندى مى زند و گوینده را به بیدار شدن از خواب گران دعوت مى کند.
رسوایى ها را در جمهورى اسلامى حدى نیست. تمام پرده ها در جنگ بر سر قدرت دریده شده، که مهم ترین آن پرده ى حجب و حیا بوده؛ پرده ى پوشاننده ى عیب هاى طرف خودى بوده. چند دسته اى که در جمهورى اسلامى مشغول پاره پاره کردن هم هستند، بى پروا از این که دیگران آن ها را مى بینند و به دعوا مرافعه و به سر و کله ى هم زدن شان با نفرت و اشمئزاز نگاه مى کنند به وحشیگرى هایشان ادامه مى دهند.
امشب با چند خبرنگار خارجى ملاقات کردم. صحبت از ایران شد، گفتم اِشکال روزنامه نگارهاى خارجى این است که تفاوت زیادى میان دولت، و صاحب اصلى قدرت در ایران قائل نمى شوند. در کشورهاى غربى، یک دولت هست که همه ى مسوولیت ها و تصمیم گیرى ها بر عهده ى اوست. بالاتر از مقام رییس جمهور یا نخست وزیر در حکومت هاى غربى کس دیگرى نیست. کسى به رییس جمهور یا نخست وزیر غربى نمى گوید چنین بکن یا چنان نکن. و بدتر از همه نمى گوید که چنین نکن و هر چه که من مى گویم بکن! در ایران اما راس کار دو قسمت دارد: یک قسمت دولت است، و یک قسمت صاحب اصلى قدرت. صاحب قدرت رهبر و دار و دسته ى اوست. دولت هیچکاره است. یک دستگاه است که باید به منویات رهبر جامه عمل بپوشاند. امروز نه حسن روحانى کاره اى ست، نه کابینه اش. قدرت در دست دیگرى است. براى همین روزنامه نگاران غربى، بیش از اندازه به آن چه روحانى مى کند یا قرار است بکند اهمیت مى دهند.
به او گفتم: وزارتى هست در جمهورى اسلامى به نام وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى. این وزارت خانه و وزیرش اجازه ى برگزارى کنسرتى را در مشهد که شهرى ست مذهبى صادر مى کنند. امام جمعه ى آن شهر رو در روى «دولت» مى ایستد و با قاطعیت جلوى برگزارى کنسرت را مى گیرد؛ هیچ کس هم هیچ کارى نمى تواند بکند. وزارت ارشاد و وزیر ارشاد هم به خواست امام جمعه تن مى دهند. قدرت در دست امثال این امام جمعه هاست…
*****
روحانى کیست که ظریف که باشد! همه ى این ها مثل عروسک پنبه اى بازیچه ى دست «صاحب قدرت» هستند. با حرکت دست او، خم و راست مى شوند، چپ و راست مى روند، مثل آشغال به این سو و آن سو پرتاب مى شوند. بر سر خاتمى چه آمد؟ بر سر وزیر ارشادش آقاى مهاجرانى چه آمد؟ گفت و گوى تمدن ها و مدینهالنبى به کجا انجامید؟… همه دود شدند و به هوا رفتند! مجلس ششم چه شد؟ بازى مشغول کننده ى ابستراکسیون و نصاب شکنى مجلس چه نتیجه اى داد؟ نمایندگان «تظاهرات کننده» در داخل مجلس به کدام یک از اهداف شان دست یافتند؟ هیچ! هیچ! هیچ! اوضاع کشور بدتر از پیش شد. احمدى نژاد با کمال وقاحت بر کرسى ریاست جمهورى تکیه زد. همه ى آن کارها هم باد هوا شد.
همین بلا بر سر روحانى و ظریف هم خواهد آمد. ظریف؟! اصلا این آدم کیست که بخواهد یا بتواند کارى براى مردم ایران بکند یا نکند. هر چه مى کند همه اش بازى ست. بازى یى زننده و زشت با روح و عاطفه ى جوانان. همه چیز این آدم، مصنوعى و دروغ است. بخصوص خنده اش که به خیال خود براى گشاده رو نشان دادن جمهورى اسلامى بر لب مى آورد. در پشت صحنه، چهره ى این آدم شبیه به چهره ى هیولا مى شود. هیولایى که در مقابل «قدرت» کاملا تسلیم است و دائم به سجده ى او مى پردازد.
تشخیص موضوع هیچکاره بودن ظریف و ظریف ها بسیار آسان است. یک نفر از ظریف سوال کند:
اگر آیت الله خامنه اى به شما بگوید که در فلان زمینه فلان کار را بکنید و فلان کار را نکنید، آیا شما -حتى اگر مخالف فرمان او باشید- کارى را که او خواسته مى کنید یا نمى کنید؟
جواب این سوال معلوم است: مى کنیم. باید بکنیم. اگر نکنیم ما هم مى رویم بغل دست محمد خاتمى! به همین سادگى!
آن وقت انتظار داریم که «ظریف» گره ى معضل هسته اى را بگشاید تا جمهورى اسلامى بتواند ضمن دادن پول کلان، چند فروند هواپیما بخرد و ما ملت، خوشحال از این پیروزى بزرگ، روز ورود هواپیماها برویم فرودگاه مهر آباد یا خمینى جشن و سرور بر پا کنیم! واقعا که چه شادمانى بزرگى! حسن روحانى گفت که خامنه اى در جریان ریز مذاکرات بوده و لحظه به لحظه همه چیز را دنبال مى کرده. مگر غیر از این مى توانست باشد؟
اکنون ظریف در یک جلسه ى «محرمانه» (!) در مجلس حضور یافته و گفته «اشتباه کردم». تشکیلات ظریف مى گوید نه! او نگفته است اشتباه کردم! آیا واقعا مساله ى ما تعیین صحت و سقم «اشتباه کردم» ظریف است؟ درد ما این است؟ گرفتارى و مصیبت ما این است؟ بفرمایید دور هم مشغول شویم! یکى شما بگویید یکى ما! بپریم به سر و کول هم و خودمان و جماعت را مشغول کنیم! آخرش چى؟! هیچ! خامنه اى و دار و دسته ى ولایت تصمیم مى گیرند، مى دهند دست دولت حسن روحانى براى اجرا. و او اجرا مى کند. باید اجرا کند. صاحب قدرت، آن بالا نشسته و دولت، یک تدارکاتچى ست. یک تدارکاتچى ست…
ظریف و وزراى همکارش اول از همه ببینند یک کنسرت دو ساعت ه در مشهد مى تواند با اجازه ى آن ها و بر خلاف میل علم الهدی برگزار شود یا نه! بعد ببینند مى توانند بدون دروغ گفتن با مردم رو به رو شوند یا نه. از دروغ بزرگ «تصمیم گیرنده بودن و مسوول بودن دولت» تا همین یک رقمى شدن تورم که عارضه اش شد عبور دلار از ۴٠٠٠ تومان! و از همه مهم تر، مى توانند زیر فشارهاى صاحب اصلى قدرت و رسانه هاى تحت امر او نگویند «اشتباه کردم» و یا اصلا «غلط کردم»!
کسانى که خود را به این بازى ها مشغول مى کنند، و سعى مى کنند با «ژانگولریسم» جلب توجه مردم کنند و با نزدیک شدن انتخابات ریاست جمهورى دوباره مردم را به وسط میدان بکشند، مسوولیت شان کمتر از دولتى هاى بى یال و اشکم و کوپال نیست؛ بخصوص صحنه گردانانى که با قلم شان در خارج از کشور ماموریت فریب دادن مردم را انجام مى دهند…
از: گویا
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید