دکتر سیدمحمدحسن حسینی
قبل از انتخابات ریاست جمهوری دوره قبل مقاله ای نوشتم تحت عنوان “مردم، شورای نگهبان و گله دار آمریکایی” که در چند سایت تحلیلی خبری از جمله در سایت ندای آزادی منتشر شد. در آن مقاله اینگونه استنباط کرده بودم که تحت آن شرایط که شورای نگهبان گزینه بهتری از حسن روحانی برای اکثریت مردم در نظر نگرفته بود، برای اجتناب از انتخاب کسی همانند احمدی نژاد چاره ای نداشتیم جز اینکه به روحانی رای دهیم! اما ظاهرا این دقیقا همان نتیجه گیری ای بود که اتاق فکر تمامیت خواهان انتظار داشت ما به آن برسیم. با انتخاب روحانی ما رژیم ایران را از سرنگونی حتمی نجات دادیم! بنابراین برخلاف مقاله قبلی که توصیه به انتخاب بد کرده بودم در این مقاله پیشنهاد می کنم با شرکت نکردن در انتخابات فرمایشی و نمایشی اجازه دهیم دار و دسته خودشان بدترین را انتخاب کنند. برای این پیشنهاد دو دلیل عمده دارم که به آنها خواهم پرداخت.
مردم ایران باید بدانند که استراتژی راهبردی تمامیت خواهان در این ۳۸ سال کشاندن مردم به پای صندوق های رای با هر حقه و فریبی بوده است. آنها موفق شده اند با نیرنگ ها و حقه های متفاوت و مهندسی فضای انتخابات اصلاح طلبان و حتی نیروهای دموکرات و آزادیخواه را هم به بازی بگیرند و برای گرم کردن تنور انتخاباتی به صحنه انتخابات بکشانند. البته من هم بر این باور هستم که شرکت در انتخابات – به قول تمامیت خواهان – یک وظیفه ملی و شرعی است و بنابراین موافق حضور گسترده طیف های مختلف مردم در انتخابات هستم اما تنها به شرط آن که مردم به معنای واقعی کلمه حق “انتخاب” داشته باشند.
دیگر بر کسی پوشیده نیست که تمامیت خواهان به انتخابات نگاه ابزاری دارند: آنها از آرای مردم به عنوان ابزاری برای طولانی کردن حکومت پادشاهی خود و استثمار و غارت مردم سوء استفاده می کنند. ضمن اینکه آنها رای مردم را برای توجیه خود و یا تلقین این پیام هم در سطح ملی و بین المللی می خواهند که “حکومت آنها بر مبنای آرای مردم است و بنابراین مشروعیت دارد”! اما واقعیت این است که حکومتی با این همه فساد سیستماتیک و ارعاب مخالفان و دروغ و ریا و تزویر نمی تواند مورد تایید اسلام بوده و در قلوب مردم مسلمان ایران جای داشته باشد. همانگونه که توضیح دادم هدف امثال من از شرکت در انتخابات به نوعی فرار رو به جلو بوده است و نه تایید مشروعیت حاکمان بی کفایت و شیطان صفت فعلی.
در دوره قبل وعده ها و قول و قرارهای حسن روحانی هم ما را بیشتر دل خوش به رای مان به ایشان کرد. اما هر چه زمان بیشتر می گذشت بیشتر مشخص می شد که اینبار هم ملت ایران گول خورد و به بازی گرفته شد. روحانی هم همانند پیشینیان خود غالب وعده های خودش را یا نخواست و یا نتوانست عملیاتی کند که در هر صورت بدین معناست که ایشان شایسته پست ریاست جمهوری نبودند. به عنوان مثال ایشان هیچ وقت به اصلی ترین خواسته مردم که “رفع حصر” از رهبران محصور جنبش سبز بود اعتنایی نکرد. تردیدی نیست که اگر این امر مهم همانند گفتگو با شیطان! بزرگ و برجام برایش اهمیت داشت حتما می توانست به پشتوانه رای مردم کاری کند. حالا بعد از چهار سال روحانی می گوید کاری از دست او ساخته نیست! این در حالی است که ایشان قبلا دبیر شورای عالی امنیت ملی بودند و به خوبی می دانست که چه کاری از دست رئیس جمهور ساخته است و یا نیست. حقیقت این است که ایشان در این زمینه کاری نکرد چرا که اینگونه بیشتر نفع می برد! حسن روحانی با ترفند و وعده رفع حصر می خواست – و هنوز هم می خواهد – که با سیاست چماق و هویج خود و اربابانش پشتوانه و همراهی و همکاری اصلاح طلبان را داشته باشد تا بدین صورت پست ریاست جمهوری خود و ادامه آن را به مدت حداقل ۴ سال دیگر تضمین کند و در این مدت سوپاپ اطمینانی برای اربابانش باشد.
از نظر اقتصادی هم علیرغم تبلیغات و آمارهای خوش بینانه – اما دروغ – زیادی که ارایه شد و می شود مردم گشایشی در امور اقتصادی خود ندیدند. در جامعه امروز ما فقرا و روشنفکران متعهد روز به روز فقیرتر و مطرودتر و ثروتمندان و ریاکاران روز به روز ثروتمند تر و موفقتر می شوند. در ارتباط با فضای امنیتی، هر چند ظاهرا کمی آزادی بیان پیدا کردیم و فضا بازتر شد اما در عمل آرامش و آزادی بعد از بیانمان کما فی السابق تهدید و از ما سلب شد. انسانهای فرهیخته ای چون نرگس محمدی، اسماعیل عبدی و روزنامه نگاران و …. ارعاب و مطرود و زندانی شدند. جرم آنها دفاع از حقوق بشر و افشای اختلاس ها و غارت ها و حقوق های نجومی و فساد های سیستماتیک و لجام گسیخته در سطوح بالای مدیریتی و حکومتی بود. جرم آنها این بود که اعتراض می کردند که چرا در حالیکه دست چپ و پای راست یک دزد معمولی را قطع می کنند، بابک زنجانی ها و غندالی ها و مرتضوی ها و سعید طوسی ها و احمدی نژادها ولاریجانی ها و ژنرالها و محافظان آنها آزادانه به زندگی انگلی خود ادامه می دهند؟!
تمام آنچه می خواهم بگویم این است که هنوز هم – در دولت به اصطلاح تدبیر و امید – روشنفکران متعهد و آگاهی که همواره پا به پای پوپولیست های عوامفریب و سر سپرده حکومتی در نبردی نابرابر در پی روشنگری و آگاهی بخشی به توده های مردم برای نیل به دموکراسی هستند تحت کنترل و آزار و اذیت و ارعاب هستند. شاید برای شما جالب باشد که این فضای امنیتی و رعب و وحشت و اختناق برای خود من هم ادامه دارد. مقاله من تحت عنوان “ترعیب، آزار و اذیت و شکنجه دکتر سید محمد حسن حسینی توسط سپاه پاسداران” را که لینک آن در منابع آمده است مطالعه بفرمایید تا ببینید سپاه تحت سیطره ژنرالهای احمدی نژاد بعد از اعتراضات ۱۳۸۸ با من و سلامت من و نسل من چه کرد. متاسفانه هنوز هم کما کان همان نوع آزار و اذیتهای روحی و روانی وحشیانه و فاشیستی و توطیه های شیطانی ایشان ادامه دارد. هنوز هم من را از نظر اقتصادی هم “فلج” نگه داشته اند و تمام جوانب زندگی مرا تحت کنترل دارند و در تمام امور زندگی من کار شکنی و خرابکاری می کنند طوری که مرا در جوانی پیر و افسرده کردند. هنوز هم به من حتی اجازه ازدواج هم نمی دهند و همزمان دست به “هر” رذالتی می زنند تا من را منحرف و آلوده کنند و برایم پرونده سازی و از آموزش و پرورش اخراج کنند. – مقاله ای را که ذکر شد در منابع مطالعه بفرمایید تا متوجه این واقعیت شوید که ایشان کارهایی را با من و نسل من کردند که یزید هم با اجداد ما نکرد – تنها به جرم اینکه من نمی توانم یک قلم به دست سر سپرده باشم – تنها به جرم اینکه در هر شرایطی بر علیه ظلم و ستم و فساد و غارت و ریا و استبداد تحت لوای اسلام در این سرزمین می گویم و می نویسم و با ظالم و سپاه ظالم بیعت نمی کنم.
همانگونه که در زمان احمدی نژاد به ایشان و حتی به خامنه ای و وزارت اطلاعات نامه نوشتم و حتی به دفاترشان در تهران مراجعه کردم، به روحانی هم نامه نوشته ام و چند بار به دفتر ایشان تلفن زده ام و از ایشان خواستم که اجازه ندهد بیش از این با بربریت با من و زندگی من و خانواده و نسل من برخورد کنند. مهمتر اینکه از ایشان خواسته ام که ترتیب رسیدگی به شکایت من از وزارت اطلاعات بخاطر قتل داماد ما توسط ایشان که صرفا جهت تنبیه و ارعاب من در سال ۱۳۸۹ صورت گرفت را در یک دادگاه صالحه و امین بدهد. (منابع). اما هیچ نتیجه ای نگرفتم که بماند آزار و اذیت هایشان بیشتر و وحشتناکتر و شیطانی تر شد! آخرین بار که با دفتر روحانی تماس گرفتم به مشاوران ایشان گفتم که روحانی هم در واقع همانند احمدی نژاد اسلام را در اذهان مردم به صلیب کشید چرا که در حالیکه لباس روحانیت هم پوشیده بود عهد شکنی کرد و به مردم دروغ گفت. او هم همانند آمران خود در حالیکه لباس پیغمبر را پوشیده بود، نگرش معاویه و مرام یزید را در پیش گرفت. روحانی در واقع یک روباه مکار بنفش بود که به واسطه رای ما به یک بازیگر توانمند و با پشتوانه قوی تبدیل شد که علاوه بر ما آمریکا و غرب را هم به بازی گرفت و فریفت!
سخن آخر اینکه ما ملت ایران ۳۸ سال است که داریم در انتخابات شرکت می کنیم و رای می دهیم که نتیجه ای جز حاکم شدن افرادی که تنها در شعار متفاوت بوده اما در عمل یکی بوده اند و نیز بدتر شدن وضعیت خودمان و کشورهای همسایه نداشته است. مردم شریف ایران باید بدانند که در چنین شرایطی که حق انتخاب به معنای واقعی آن را ندارند یا پیروز انتخابات از پیش تعیین شده است و یا نهاد سازمان دهنده انتخابات فاقد صلاحیت و مشروعیت است، تحریم انتخابات می تواند شکلی از اعتراض سیاسی و نافرمانی نمادین مدنی کم هزینه باشد.
همانطور که اشاره شد در شرایط فعلی مملکت ما، انتخاب بدتر بیشتر از انتخاب بد به نفع اپوزسیون و ملت ستمدیده ایران است. دلیل این امر هم این است که گزینه بدتر همانند احمدی نژاد بی سیاست تر و بی کفایت تر است که این خود سیر ما به سوی هدف مشترکمان را تسهیل می کند. بنابراین شرکت نکردن ما در انتخابات علاوه براین که مشروعیت رژیم گفتگو گریز و صلح ستیز ایران را زیر سوال می برد و باعث انزوای آن می شود ما را زودتر به آرمان نهایی مان می رساند. پس بگذارید دار و دسته خودشان بروند و بین بد و بدتر بدتر را انتخاب کنند. در چنین شرایطی رای دادن یعنی تائید آپارتاید سیاسی یک سیستم غیر دموکراتیک و غیر متمدن مربوط به دوران شتر چرانی.
منابع
ترعیب، بازداشت و شکنجه دکتر سید محمد حسن حسینی توسط سپاه پاسداران
http://melliun.org/iran/101896
ویدیوی کوتاه روش تدریس من که در واقع پیشنهاد من به تمامی معلمان و اساتید برای گذار به دموکراسی است:
در سیطره سپاه شیطان پیغمبر نما
https://www.tribunezamaneh.com/archives/107209
سایر مقالاتم را در وبلگم ببینید:
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید