«فئودور داستایوفسکی» در رمان «خانه مردگان» که اثری درباره زندانیان زندان سیبری است می نویسد: «سطح تمدن در یک جامعه را می توان با ورود به زندان هایش قضاوت کرد.»
ایران همچنان در آزمون داستایوفسکی مردود می شود.
زندان اوین در تهران که میزبان فهرستی طولانی از رهبران، روشنفکران و روزنامه نگاران دستگیر شده بوده است، این ماه با به اصطلاح خودکشی کاووس سید امامی، یک فعال محیط زیست و دانشگاهی، به بدنامی هایش افزود.
دکتر سید امامی ۶۳ ساله که در خانواده ای مذهبی بزرگ شده شهروند دو تابعیتی ایرانی کانادایی بود. او دکترایش را از دانشگاه اورگان در آمریکا گرفت و در آغاز دهه نود میلادی برای تدریس جامعه شناسی در دانشگاه امام صادق در تهران که محل آموزش نخبگان آتی ایران است به زادگاهش بازگشت.
سید امامی به تشویق سازمان ملل متحد و جمهوری اسلامی ایران خصوصا کاوه مدنی، معاون سازمان حفاظت از محیط زیست ایران، به تاسیس «بنیاد حیات وحش میراث پارسیان» که مهم ترین سازمان محیط زیستی ایران است، کمک کرد.
دکتر سید امامی، آقایان مدنی و مراد طاهباز که بازرگانی ایرانی آمریکایی است در ۲۴ ژانویه بازداشت شدند. دکتر امامی به جاسوسی برای آمریکا و موساد متهم شد. دو هفته پس از دستگیری سید امامی، مقام های زندان خبر مرگ او را به خانواده اش دادند.
خانواده سید امامی نسبت به این ادعا که او در زندان خودکشی کرده است ابراز تردید کرده اند. اما رژیم بدون کالبدشکافی مستقل آن ها را مجبور به خاکسپاری کرد.
دکتر سید امامی قربانی کشمکش میان حسن روحانی، رییس جمهوری ایران، و محافظه کاران سرسخت در سپاه پاسداران شد که تمایلی به کند کردن روند پروژه های سد سازی ندارند.
قضات در ایران اعترافات را مدرکی کاملا موثق به عنوان «مادر مدرک ها» و «بهترین سند گناهکاری» می دانند.
حسن روحانی اکنون از نامه چهل نماینده مجلس که به خودکشی در زندان ها اعتراض کرده و خواهان تشکیل کمیته ای برای تحقیق در باره مرگ سید امامی هستند، حمایت کرده است. زمان نشان خواهد داد که آیا این کمیته برشی خواهد داشت یا نه.
فارغ از یافته های این کمیته، آن چه ایران نیاز دارد یک اصلاح اساسی در رویه های قضایی برای اطمینان از این است که دادگاه ها استفاده از اعترافات را متوقف کرده و به جای آن به شواهدی که به طور مستقل قابل تایید و از روی همکاری به دست آمده باشد، تکیه کنند.
از: صدای آمریکا