ساعت شش صبح امروز فیس بوکش به روز شد اما این بار خودش چیزی ننوشت. همسرش خبر درگذشتش را داد: «ساعت ٢.١٠ دقیقه پنج شنبه ١٧ آبان ماه شمع وجود همسر عزیزم حمیدهوشنگی، پدر فرزندانم علیرضا و صبا خاموش شد. علت مرگ او را همه می دانیم؛ عفریت سرطان و الحق که حمید در این کار زار دشوار هم مثل همه مراحل زند گی اش خود را نباخت و در طول زمان بیماری به راه پر بار و تاثیرگذار زندگیش ادامه داد. جا دارد به صدای بلند بگویم، کما این که همه می دانند، حمید به سرطان وا نداد بلکه بی عدالتی ها و نا انصافی هایی که در سال های اخیر در حق او روا داشته شد، حمید را با همه بی باکی ها و مقاومت هایش از پای درآورد.»
«حمید هوشنگی» از روزنامه‌نگاران برجسته و پیش کسوت ایران بود. او که در رشته روزنامه‌نگاری تحصیل کرده بود، کار خود را از سال ۱۳۵۲ در رادیو و تلویزیون ملی ایران آغاز کرد. از سال ۱۳۵۹ سمت‌های مختلفی در خبرگزاری «پارس»(ایرنا فعلی) داشت؛ از معاونت خبر تا مدیریت دفتر ایرنا در لندن. او در زمان جنگ ایران و عراق، معاون ستاد تبلیغات جنگ بود و در امور رسانه‌ای جنگ نقش موثری داشت.
هوشنگی را به عنوان یار «احمد بورقانی» هم می‌شناختند. بورقانی معاون مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در دوره اصلاحات بود؛ روزنامه‌نگاری که کارش را سال ۱۳۵۹ از همان خبرگزاری پارس آغاز کرده بود؛
جایی که هوشنگی مسوولیت معاونت خبر را داشت. بورقانی بعد نماینده ششمین دوره مجلس شورای اسلامی شد. او ۱۳ بهمن ماه سال ۱۳۸۶ برای دیدن حمید هوشنگی به دفترش رفته بود که همان جا سکته قلبی کرد و درگذشت.
حمید هوشنگی هم مثل رفیق گرمابه و گلستانش، گرایشات اصلاح‌طلبانه داشت. او از دهه ۸۰ دیگر در جایی به طور رسمی فعالیت مطبوعاتی نمی‌کرد اما تا آخرین روزهای زندگی، هم چنان به عنوان یک خبرنگار پی گیر در فضای مجازی می‌نوشت؛ حتی وقتی از ایران مهاجرت کرد و برای زندگی به انگلستان رفت. او در انتخابات بحث‌برانگیز سال ۱۳۸۸، از حامیان «جنبش سبز» بود. به همین دلیل در آخرین سفرش به ایران ممنوع الخروج و دادگاهی شد. او در یکی از آخرین پست‌های فیس بوکش شرح دادگاه‌هایش را نوشت: «دوازدهم شهریور ٩٣، چهارسال پیش، برای سفری سه چهار هفته ای از انگلستان که محل زندگیم بود، به تهران آمدم و به لطف “برادران” که علاقمند بودند از من “نگهداری” کنند، پاگیر وطن شدم. چهار سالست که در بهشت زندانیم!»
قاضی «مقیسه» که در سال‌های اخیر بسیاری از روزنامه‌نگاران را محاکمه کرده است، او را به اتهام های «تبلیغ علیه نظام» و «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» به دو سال زندان محکوم کرد؛ حکمی که در دادگاه تجدید نظر هم تایید شد.
هوشنگی به بیماری سرطان مبتلا بود اما به خاطر ممنوع الخروجی نتوانست درمانش را در انگلستان پی گیری کند. او معالجه‌اش را در تهران و دور از فرزندانش ادامه داد. ۱۴ شهریورماه امسال هم در حالی که تازه جلسات شیمی‌درمانی او تمام شده بود، خودش را به دایره اجرای احکام معرفی کرد. همان زمان در فیس بوکش نوشت: «ساک به دست و آماده خودم رو به اجرای احکام اوین معرفی کردم تا حکم صادره دو سال زندان را در مورد من به اجرا گذارند. به شدت بی حال و کم توان بودم، از خودم بدم می آمد که حرکات کندم، تمارض تلقی نشود. به دلیل شدت بیماری سرطانم و لزوم ادامه شیمی درمانی، فعلاً زندانیم نکردند و به پزشک قانونی تهران معرفی شدم تا شورای پزشکی پزشک قانونی یاد شده شدت بیماری ام را تشخیص دهد و بر اساس تشخیص رای این شورا، دادگاه تجدید نظر دادگاه انقلاب مجدداً در مورد پرونده محکومیتم رای صادر کند. قطعاً قدمی به جلو باید تلقی شود و احتمالاً خروج از یک بلاتکلیفی چهار ساله. راستی به کجا رسیده ایم که من از روند رسیدگی به پرونده ام پس از چهار سال بلاتکلیفی مطلق راضیم!» «مصطفی تاجزاده»، معاون سیاسی وزیر کشور دولت محمد خاتمی در صفحه توییترش نوشته است: «مرگ #حمید_هوشنگی، معاون ستاد تبلیغات جنگ لکه سیاه دیگری بر کارنامه دستگاه قضایی افزود. با وجود سرطان پیشرفته، اجازه خروج از کشور به اوندادند تا نتواند در کنار فرزندان دلبندش آخرین روزهای زندگی را با آرامش خاطر سپری کند و برای زنده ماندن بجنگد. »
حمید هوشنگی یکی از خبرنگاران حاضر در دادگاه «هویدا»، نخست وزیر دوران پهلوی بود. گزارش و بازنویسی خاطرات او از دادگاه هویدا یک منبع مهم تاریخی به شمار می رود.
او در بخشی از خاطراتی که درباره آن روز نوشته، آورده است: «ده دقیقه ای گذشت تا من دستم به آقای خلخالی رسید. از وی پرسیدم رای را کی اعلام میکنید و هویدا کجاست؟ می‌خواهم با او قبل از اعلام رای مصاحبه کوتاهی داشته باشم! پوزخند و پاسخ آقای خلخالی را هرگز فراموش نمی‌کنم. به سادگی گفت الان از دروازه دوم جهنم هم رد شده است!»
او در دادگاهی که به ریاست قاضی مقیسه برگزار شد، درباره حضورش در دادگاه هویدا حرف زده بود: «قاضی مقیسه با عتاب خطاب به من می گفت چرا نوشته ای میرحسین موسوی مثل دماوند پایدارست؟ چرا در حمایت از یک نامه دسته جمعی تهیه شده به وسیله باصطلاح زندانیان سیاسی به اوباما را امضا کرده ای؟! اصلاً تو چکاره ای که به دبیرکل سازمان ملل نامه می نویسی؟ به قاضی مقیسه گفتم من یک روزنامه نگار با سابقه ام و هیچکدام از فعالیت هایم خلاف قانون نبوده و نیست. وقتی دوباره ایشان با تمسخر از سابقه روزنامه نگاریم پرسید به ایشان گفتم به محوطه زندان قصر در پشت سرشان نگاه کنند. چهاردیواری مدرسه زندان هنوز باقی است. گفتم من از آن مدرسه، دادگاه هویدا را در اسفند ۵٧ و فروردین ۵٨ برای رادیو و تلویزیون گزارش می کردم! قاضی مقیسه ختم جلسه را اعلام کرد!»
از زمانی که خبر درگذشت این روزنامه‌نگار پیش کسوت منتشر شده است، بسیاری از اصلاح‌طلبان، روزنامه‌نگاران و اهالی رسانه در فضای مجازی در گرامی داشت یاد و خاطره او نوشته‌اند. اما موضوع جالبی که دو روزنامه نگار به آن اشاره کرده‌اند، به خبرنگاری او در زمان جنگ و معاونتش در ستاد تبلیغات جنگ مربوط می‌شود. او در دو مصاحبه که با خبرنگاران خارج از کشور داشته، اشاره کرده که موضوع «حسین فهمیده» جعلی و قهرمان سازی بوده است.
روایت رسمی نظام از حسین فهمیده، یک نوجوان ۱۳ ساله است که با بستن نارنجک به خود، زیر تانک عراقی‌ها می‌رود و مانع پیش روی آن‌ها می‌شود. مرادویسی در یک رشته توییت از مصاحبه‌اش با آقای هوشنگی در لندن نوشته است.
«نگین شیر آقایی»، خبرنگار بخش فارسی «بی بی سی» هم در توییترش نوشته است: «حمید هوشنگی درگذشت. چند بار در لندن دیدمش. آدم جالبی بود. در چهار دهه خیلی تغییر کرد. یک بار با هم مصاحبه کردیم. پشت صحنه حرف خیلی مهمی زد که هیچ وقت از ترس جونش راضی نشد جلوی دوربین ضبطش کنه. واقعیت پشت داستان حسین فهمیده. امیدوارم جایی سندی از خودش به جای گذاشته باشه.»
مراد ویسی، خبرنگار رادیو فردا نیز در یک رشته توییت موضوع مشابهی را روایت می‌کند. او نوشته است:«روایت آقای هوشنگی (تاکید می کنم روایت ایشان) این بود که به عنوان خبرنگار برای تهیه گزارش از شهدای جنگ به دیدن پیکر کشته شدگان رفته و دریافته که شهید نوجوانی نیز میان آن ها است و هنگام تهیه گزارش،واقعیت موجود را پر و بال داده و به آن ابعاد حماسی داده است.»
از: ایران وایر
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید