طنزپرداز ستون صفحه آخر روزنامه شرق و نویسنده کتاب “اکون آبادی‌ها”، طی یادداشتی با این روزنامه وداع کرد و خبر داد که برای سپری کردن حکمی یک ساله به زندان می‌رود.

این حکم به پرونده‌ای مربوط می‌شود که وزارت اطلاعات دولت احمدی‌نژاد در سال ۱۳۹۱ برای شماری از روزنامه‌نگاران تشکیل داده بود. در بهمن آن سال، دفاتر روزنامه‌های شرق، اعتماد، بهار، آرمان و آسمان مورد حمله قرار گرفتند و تعدادی از روزنامه‌نگاران از جمله پوریا عالمی، احسان مازندرانی، سلیمان محمدی، میلاد فدایی اصل و ساسان آقایی بازداشت شدند.

پوریا عالمی به همراه چند روزنامه نگار دیگر پس از ۳۲ روز با قرار وثیقه ۲۰۰میلیون تومانی آزاد شد اما وقتی پرونده دوباره پس از چند سال به جریان افتاد، به یک سال حبس محکوم شد.

پوریا عالمی در آغاز یادداشت خودش نوشته است: «آدم نمی‌داند توی زندگی چه می‌شود. خاورمیانه که اینطوری است… ولی قشنگ است.» او که ۲۰ سال سابقه نوشتن در روزنامه‌ها را دارد می‌گوید در خاورمیانه از هر چیز حرف زده شود، سیاسی حساب می‌شود: «… تا جایی که حرف هم نزنم سیاسی است. از حماقت بنویسم سیاسی است، از جسم سخت بنویسم سیاسی است. از میمون بنویسم سیاسی است…»

آخرین توییت پوریا عالمی تاریخ دهم اکتبر را دارد. او در واکنش به توییت وزیر ورزش که از رئیس جمهور، مسئولان امنیتی و انتظامی برای رفتن زن‌ها به استادیوم تشکر کرده نوشته است: «واقعا وزیر ورزش فکر می‌کنه زن‌ها یک بار رفتند ورزشگاه کار اونه؟ الان حداد عادل هم از تلاش فرهنگستان زبان فارسی برای ورود زنان به ورزشگاه تشکر میکنه…»

کاوه رضوانی‌راد، وکیل این طنزپرداز اعلام کرده که در پرونده موکلش مجموعه‌ای از اتهام‌ها طرح شده بود که از همه تبرئه شده اما حکم قطعی یک ساله به اتهام “تبلیغ علیه نظام” صادر شده است: «او ابتدا از سوی شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب به ۵ سال حبس تعلیقی و دو سال ممنوع الخروجی محکوم شد اما شعبه ۵۴ دادگاه تجدیدنظر حکم ۵ سال حبس تعلیقی را به یک سال حبس تعزیری و دو سال ممنوع الخروجی تبدیل کرده است.»

رضوانی‌راد گفته که درخواست اعاده دادرسی کرده‌اند و امیدوارند دیوان‌عالی حکم را نقض کند.

عالمی در یادداشت خداحافظی، با زبانی شاعرانه و طناز، خود و پرونده‌اش را چنین معرفی کرده است: «خلاصه‌ی این پیکر در این نزدیک به ۴۰ سال زندگی در این خاورمیانه بی دروپیکر این است: ۲۰ سال نوشتن در روزنامه به شرط خنده، ۱۸ کتاب به شرط مجوز، هفت سال قدم زدن در شهر به شرط وثیقه، فرصت پنج سال بی حبس زیستن به شرط تعلیق، دو سال داخل دایره بودن به شرط ممنوعیت از خروج و حالا تحمل یک سال حبس بی شرط و شروط… شما هم نگاه کنید. شبیه هندوانه همیشه به شرط چاقو زیسته‌ام.»

او می‌نویسد، به هزارویک بی‌دلیلی، دیگر حوصله، امکان، توان و فایدگی نوشتن در روزنامه را ندارد: «در اینجای زندگی حالا که باید نگران سرنوشت کودکم باشم نمی‌توانم نقش یک قهرمان خوب را بازی کنم اما پدر بدی باشم. نمی‌توانم به قیمت رها کردن دست کودکم، دست زیر سنگ بگذارم که بگویم قهرمانم.»

دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید

پوریا عالمی فعالیت مطبوعاتی را با روزنامه نوروز، همشهری و مجله گل آقا از سال ۸۷ شروع کرد و در ستون‌های “فال قهوه” و “مادر رجب” در روزنامه اعتماد ملی، ستون “کاناپه” در روزنامه اعتماد، ستون “نشر اکاذیب” در روزنامه قانون و ستون “آچارکشی” در روزنامه شرق، طنز می‌نوشت.

او کتاب‌های “اکون آبادی‌ها”، “آدم‌های عوضی”، “نیم ساعت قبل از ساعت هفت”، “پنجره زودتر می‌میرد” و مجموعه شعر “معاهده نوشیدن چای” را در کارنامه دارد.

مهدی افروزمنش، دوست و همکار پوریا عالمی در توییتر نوشته است: «ما حاصل تجربه‌های اقلیمی خود هستیم؛ تجربه هر روز رفیقی را به زندان سپردن به اتهامات مضحکی که لفاف جرم اصلی ست، نوشتن، اندیشیدن و…»