برای نمونه، حدود ۸ سال پس از شناخته شدن بیماری ایدز در جهان، وزارت بهداشت ودرمان وآموزش پزشکی جمهوری اسلامی ابتدا درسال ۱۳۶۶ و سرانجام به طور رسمی در آذرماه۱۳۶۷ اعلام کرد:” ایدز در ایران هم وجود دارد اما به تعداد انگشتان دست” و زمزمه ی ضرورت ایجاد “کمیته کشوری مبارزه با ایدز” برای بیمارانی که به ادعای مسؤلین رژیم تعدادشان از تعدادانگشتان دست هم تجاوز نمی کرد، مطرح شد. هنوز صحبت از “تعداد انگشت شماربیماران مبتلا به ایدز” بود که علی یونسی، دادستان عمومی تهران، در سال ۱۳۶۹ در یک مصاحبه مطبوعاتی اعلام کرد :” تعداد افراد آلوده به ایدز در ایران ۴۰۰ نفر هستند، ویکی ازعلل شیوع این بیماری روسپیانی هستند که از کشورهای همسایه به ایران می آیند” و…(۳)

حکومت اسلامی تلاش کرد وانمود کند که جامعه پاک و پاکیزۀ اسلامی به یُمن اسلام و حکومت اسلامی ازبیماری هائی شبیه ایدز مصون است. تابوی سکس، تن فروشی، اعتیاد و همجنس گرائی این بیماری را برای همۀ مرتجعان جهان از جمله حکومت اسلامی به یک پدیده ی “اخلاقی” بدل کرده بود، اما چنین عوامفریبی هائی عمرچندانی نکرد و حکام اسلامی نتوانستند مانع گسترش ایدزدر جامعه اسلامی شوند.

اکنون کرونا، به گونه ای دیگرجای ” ایدز” را گرفته است. جدا از ناتوانی ها و بی لیاقتی ها درعرصه سیاست گزاری های بهداشتی، درمانی، آموزشی و رسانه ای ، ورود و گسترش کرونا به ایران با تبلیغ های رژیم در بارۀ معرکه ” انتخابات” همزمان شد. حکومت اسلامی ازاین ویروس و بیماری هم به سود شارلاتانیسم سیاسی اش بهره گرفت. در مورد کرونا وجود موارد آلوده به بیماری به اطلاع مردم رسانده نشد ، این سکوت عمدی و عدم اطلاع رسانی همراه با فقدان تمهیدات و اقدام های ضروری گسترش بیماری را سبب شد. رژیم اسلامی نمی خواست با طرح وجود این بیماری مسری در جامعه سبب شود طرفدارانش ازترس ابتلا به بیماری پای صندوق های رای نروند. از طرفی دیگر کرونا را بهانه ای می پنداشت برای روزی که نتایج آرا به سودش نباشد، که چنین نیز شد. برخی از مسؤلان رژیم کاهش میزان شرکت کنندگان را ترس مردم از حاضر شدن در جمع و ابتلای به کرونا اعلام کردند، و دهان هائی دیگر، مثل خامنه ای، ازاین بیماری بهره گرفتند و گفتند حتی کرونا مانع حضور مردم به پای صندوق های رای نشد. ” انتخابات” و کرونا واقعیت هائی شدند تا بازنشان دهند حکومت اسلامی از هر وسیله ای برای ادامه حیات اش استفاده خواهد کرد. و البته جای شگفتی نیست، حکومت جنایتکارو عوامفریبی که ده ها هزاراز مخالفان خود و دگراندیشان سیاسی و عقیدتی، و قربانیان ستمگری های اقتصادی و اجتماعی را به قتل رسانده است بی تردید نگران شیوع کرونا به قیمت جان باختنِ مردم و پیامدهای

-۳ ما در خارج کشورچه باید بکنیم ؟

۱- استفاده از هر امکانی برای آموزش دادن به مردم در رابطه با بیماری کرونا و چگونگی جلوگیری از ابتلا و گسترش آن ( رسانه های خارج از کشور نقش مهمی در این راستا می توانند ایفا کنند.)

۲- ارسال وسائل ضرور برای پیشگیری از بیماری به ایران ( ماسک، مواد ضدعفونی کننده و…). این وظیفه دولت است که این وسائل را رایگان و وسیع در اختیار مردم قرار دهد، که چنین نکرده است. درمیهن ما توانایی ضرور پزشکی و بهداشتی و آموزشی برای حل این مشکل وجود داشته است اما نگاه سیاسی، مذهبی و امنیتی، و فساد حکومتی و مدیریتی و رواج ” خرافه” و ” طب اسلامی” سبب گسترش این بحران شده است.

درخارج از کشورازدو طریق می توان به هموطنان کمک رساند:

الف: سازمان دادن یک ستاد کمک رسانی و به یاری طلبیدن از مجامع و محافل بین المللی برای رساندن این کمک ها به مردم نیازمند.

ب: کمک رسانی از طریق مسافران به ایران. (با توجه به اینکه وسائل مورد نیاز، به ویژه ماسک که حجم زیادی ندارد، واین کارعملی ست.)

۳- بحران اپیدمی یک بیماری مسری در محدوده یک کشور باقی نمی ماند و به سرعت گسترش می یابد و بر همۀ عرصه های زندگی مردم در سراسردنیا تاثیر می گذارد. فقط با نظارت و همیاری بین المللی می توان چنین بحران هائی را مهار کرد. ما می باید خواستار هرچه گسترده تر این نظارت و همیاری شویم.

۴- یاری خواستن از مجامع و محافل بین المللی برای توجه و رسیدگی به وضع زندانیان، پادگان های نظامی و محل هائی که افراد به ناچار جمعی زندگی و کار می کنند. در این میانه جان زندانیان و اسرای حکومت اسلامی بیش از سایر اقشار مردم در خطر است، زندانیان در ایران از فقدان امکانات بهداشتی و درمانی رنج می برند، شیوع بیماری های مسری در زندان به سرعت رخ خواهد داد.

۵- سامان دهی ِ یک کمیته حقوقی جهت درخواست از مجامع و محافل بین المللی برای رسیدگی و مجازات عوامل حکومتی ای که باعث ورود و گسترش بیماری درایران شده اند.

۶- فضای بحران زده و شرایط روانی خاص در جامعه به جّو ضد خارجی، به ویژه در مورد اتباع کشورچین درایران، دامن زده است. گفته و تکرار شود که چنین جّوی ناروا و غیرانسانی ست. خارجی ها در ایران به ویژه چینی ها نیز قربانیان این رخداد بهداشتی، اما سیاسی شده هستند.(۴)

۷- واقعیت ها را باید به مردم گفت اما به گونه ای که سبب اضطراب و ترس مردم نشوند. اضطراب و استرس بدن را برای پذیرش ویروس و بیماری آماده تر خواهد کرد. اپوزیسیون حکومت اسلامی ضمن روشنگری در بارۀ نقش پنهانکاری ها و عوامفریبی های سیاست بازانه حکومت اسلامی در گسترش این بیماری، به یاری رساندن به مردم میهنمان باید فکر و عمل کند و در جهت اجرای عدالت در رابطه با عاملان بروز این فاجعه در میهنمان اقدام کند.

*****

۱- دربارۀ بیماری کرونا و راه های پیشگیری و…

http://namnak.com/بیماری-کرونا.p21435

https://www.radiofarda.com/a/aylward-who-covid19/30455271.html

۲- آمارازمرگ ۱۹ نفر و ابتلاء ۱۳۹ نفرهست تا مرگ صدها و ابتلای هزاران نفر. (یک نماینده مجلس از قم تعداد قربانیان در قم را حدود پنجاه نفر اعلام کرده است) و …

۳- ایدز و سیاست، مسعود نقره کار

https://news.gooya.com/politics/archives/047256.php

۴- نوعی از مبارزۀ ضد امپریالیستی این بوده است که هراتفاق ناگواری که در جهان رخ می دهد ” توطئه” امریکاست و جایز است به گردن امپریالیسم جهانی انداخته شود، از کرمک داشتن بچه های نظام آباد وجوادیه تهران تا شیوع ایدز و کرونا و….

پیش تر در مورد ویروس ” ایدز” گفته شده بود که این ویروس دست سازِ آزمایشگاه های سازمان سیا و پنتاگون است و…

در معرکه “انتخابات” اخیر حکومت گران تبلیغ کردند که “کرونا” طرح سیاسی- نظامیِ امریکا برای خدشه دارکردن این” انتخابات” است، در خارج از ایران، به ویژه در امریکا هم برخی ایرانی ها از بلندگوهای رسانه ای اعلام کردند که شیوع کرونا توسط امریکا و برای لطمه زدن به اقتصاد چین بوده است. نتیجه این نوع مبارزه ضد امپریالیستی فرار از پذیرش مسئولیت خطا و تقویت ” امپریالیسم جهانی” وریشخند شدن و مورد تمسخرقرار گرفتن است. امریکا و ” امپریالیسم جهانی” گیرو گرفت ومسائل بسیاری برای مطرح کردن دارند، نمی توان و نمی باید با نگاه و رفتار ” حسینقلی خانی” با امریکا و “امپریالیسم ” مبارزه کرد، نتیجه عکس خواهد داد.

البته جماعتی هم بروز و گسترش کرونا را سهل انگاری آزمایشگاه های چین، به ویژه در شهر ووهان دانسته اند