زنان برنده جایزه صلح نوبل، در بیانیه مشترکی با اشاره به وضعیت جاری در افغانستان نسبت به امنیت و رفاه شهروندان افغانستان و به ویژه زنان که به گفته آنان نقشی پیشرو در دفاع از حقوق بشر، تقویت صلح، جامعه مدنی و روزنامه‌نگاری داشته‌اند، ابراز نگرانی کرده‌اند.

در این بیانه گفته شده است: «ما به شدت نقض حقوق بنیادین مردم افغانستان را محکوم می‌کنیم و همه طرف‌ها را به ترک دشمنی و خصومت فرامی‌خوانیم. ما همچین خواستار برقراری مجدد امکان دسترسی به کمک‌های انسان‌دوستانه و حمایت از سازمان‌های کمک‌رسان هستیم.»

شیرین عبادی برنده ایرانی جایزه صلح نوبل در سال ۲۰۰۳، یلمه گبووی، برنده لیبریایی جایزه صلح نوبل در سال ۲۰۰۱، توکل کارمن، برنده یمنی این جایزه در سال ۲۰۱۱، ریگوبرتا منچو توم، برنده ګجواتمالایی جایزه صلح نوبل در سال ۱۹۹۲ و جودی ویلیامز، برنده آمریکایی این جایزه در سال ۱۹۹۷ این بیانیه را امضا کرده‌اند.

امضاکنندگان این بیانیه خواستار آن شده‌اند که به شهروندان افغانستان اجازه داده شود که آزادانه و بدون آنکه آسیبی ببینند از حق ورود و خروج از کشور برخوردار باشند و حقوق آنان در داخل کشور و نیز زمانی که در حال تخلیه کشور، جابه‌جایی و استقرار در مکانی جدید هستند، رعایت شود.

در این بیانیه همچین گفته شده است: « ما از خواسته کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان برای تشکیل یک کمیته حقیقت‌یاب از سوی سازمان ملل متحد در افغانستان حمایت می‌کنیم.»

در این بیانیه در عین حال از واکنش ضعیف شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد به وضعیت جاری در افغانستان ابراز ناامیدی شده و از این نهاد خواسته شده است که به فوریت و با شفافیت اخلاقی، اقدامات برجسته و هدفمند اطمینان یابد که شهروندان آسیب‌پذیر از هرگونه گزندی در امان بمانند.

زنان برنده جایزه صلح نوبل همچنین خواستار مذاکرات فوری و فراگیر صلح شده‌اند و بر ضرورت مشارکت فعالان و نهادهای مدافع حقوق زنان در این مذاکرات تاکید کرده‌اند.

به گفته امضا کنندگان بیانیه، در افغانستان نیز مانند دیگر کشورها و مناطق جهان که درگیر بحران هستند، هیچ صلح پایداری بدون رهبری و مشارکت پیوسته زنان شکل نخواهد گرفت.

زنان برنده جایزه صلح نوبل، در پایان بیانیه خود از جو بایدن رئیس‌جمهوری آمریکا و دیگر رهبران کشورهایی که شهروندان افغانستانی را به حال خود رها کرده‌اند، خواسته‌اند که هر چه در توان دارند به کار بگیرند تا امکان خروج امن از کشور و تدارک گذرگاهی برای کسانی که به آنان وعده خروج از افغانستان داده شده یا قصد ترک کشور را دارند، از جمله مدافعان حقوق زنان، فراهم شود.