۲۵ نوامبر روز جهانی مبارزه برای منع خشونت علیه زنان (۴ آذر)
در ۲۵ نوامبر سال ۱۹۶۰ خواهران مبارز میرابل به دست دژخیم کشور دومینیکن به قتل رسیدند. سپس به سال ۱۹۷۲ سازمان ملل ۲۵ نوامبر را به‌عنوان روز منع خشونت علیه زنان تصویب کرد. فعالین حقوق زنان این روز را گرامی می‌دارند و در جهت محو این خشونت تلاش می‌کنند، چرا که در هیچ سرزمینی ستم و تبعیض علیه زنان از میان نرفته است.
خشونت بر زنان به اشکال خشونت فیزیکی، روانی، جنسی، مالی، خشونت کلامی، تجاوز، تن‌فروشی، ازدواج اجباری دخترکان، بارداری اجباری، ختنه زنان و دختران، خرید و فروش زنان و دختران، آزار جنسی در محیط کار و خیابان، خشونت در زندان، خشونت نگاهی و رفتاری، بی‌مهری و… ظاهر می‌شود.
در ایران ما شاهد خشونت‌های بسیار شدیدی از این دست بر زنان هستیم: کودک‌همسری، زن‌کشی و قتل‌های ناموسی، اسیدپاشی، تبعیض جنسیتی در دانشگاه‌ها، حجاب اجباری، منع سقط جنین، بر زنان تحمیل شده و هیچ اختیاری بر بدن خود ندارند.
در بسیاری از مشاغل دورکاری را بر زنان تحمیل کرده‌اند که در عمل، بیکاری بسیاری از آنان را در پی دارد؛ چرا که کارفرمایان، به کارمند یا کارگر نیمه وقت نیاز ندارند.
کودک همسری در نتیجه‌ی فقر مالی خانواده‌ها و فرهنگ مردسالارانه، زندگی دخترکان را می‌سوزاند. تن‌فروشی در پی نبودن اشتغال ایجاد می‌شود. اسیدپاشی از فرهنگ مردسالار سرچشمه می‌گیرد که غالبا در صورت مخالفت زنان با خواستار خود، این عمل وحشیانه انجام می‌شود و از این هم فراتر رفته و مسئله بعد سیاسی می گیرد و آتش به‌اختیاران برای حجاب مورد پسند خود به چهره‌های زنان جوان اسید می پاشند و همیشه هم در مصونیت کامل بسر می برند. فرهنگ مردسالارانه چنان بر زندگی زنان ما چنگ انداخته که غیرت و ناموس‌پرستی، مردان را به کشتن خواهران، همسران و دختران خود تشویق می‌کند و این ننگ قرن‌هاست که زنان را زیر تیغ خشونت قرار داده است و مجازات آن چنان ناچیز است که سالانه شاهد کشته شدن زنان جوان بسیاری هستیم.
در کشورهای پیشرفته تا حدی زنان به برخی از خواسته‌هایشان دست یافته‌اند اما هنوز دستمزد نابرابر در ازای کار برابر و کار خانگی و خشونت‌های جنسی و فیزیکی و… همچنان تبعیض علیه زنان را نشان می‌دهد.
در بسیاری از کشورهای جهان، فقر زنانه شده و زنان در شرایط بسیار دشواری زندگی می‌کنند. زنان سرپرست خانوار بخشی از این زنان هستند.
کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض جنسیتی علیه زنان در سال ۱۹۷۹ مورد پذیرش سازمان ملل و سپس اکثریت کشورها قرار گرفت.
در سال ۱۳۸۲ ایران از عضویت در آن خودداری کرد زیرا شورای نگهبان با آن مخالفت کرد و از آن زمان تاکنون در مجمع تشخیص مصلحت نظام در دست بررسی است.
در افغانستان اوضاع وخیم است و تحصیل و کار زنان ممنوع شده و فعالین حقوق زنان را تیرباران کرده‌اند. و در ترکیه اخیرا اردوغان کشور را این کنوانسیون خارج کرده است.
پیش بسوی رهایی زنان!
۱۴۰۰/۹/۴
اتحاد بازنشستگان
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید