معلمان معترض مطالبات خود را «اجرای کامل قانون رتبه بندی فرهنگیان شاغل و همچنین قانون همسان سازی حقوق بازنشستگان»، «رسمی شدن نیروهای استخدام موقت، نیروهای خدمات آموزشی، آموزشیاران نهضت و مربیان پیش دبستانی»، «پرداخت پاداش پایان خدمت فرهنگیان سال ۱۴۰۰»، «بهبود معیشت نیروهای خدماتی»، «اجرای اصل ۳۰ قانون اساسی»، «آزادی معلمان زندانی»، «آموزش رایگان و با کیفیت برای دانش آموزان»، «پرداخت بیمه دانش آموزان» و همچنین «تشکیل کلاسهای درس با ظرفیت حداکثر ۱۶ دانش آموز» عنوان کردند.

طی روزها، هفته‌ها و ماه‌های اخیر، شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران، بارها در فراخوان‌هایی از تمامی فرهنگیان شاغل و بازنشسته سراسر کشور دعوت کرده که در اعتراض به عدم رسیدگی به مطالباتشان، دست به تجمع اعتراضی بزنند.

صرف نظر از مشکلات اقتصادی، وضعیت کنونی معلمان ایران چیست؟ چرا این اعتراضات تاکنون به نتیجه نرسیده و چه سرنوشتی در انتظار آن است؟

آیا نارضایتی معلمان از وضعیت خود تاثیری بر نظام آموزشی ایران می‌گذارد؟ جمهوری اسلامی چه قدر در تحمیل سیاست‌های اسلامی و ایدئولوژی خود بر این نظام موفق بوده است؟

سعید پیوندی، جامعه‌شناس در فرانسه، به این پرسش‌ها پاسخ می‌دهد و می‌گوید که جمهوری اسلامی در سال‌های اخیر توان گفت‌وگو با هیچ صنفی از جمله صنف معلمان را نداشته است.

از: ار اف ای