در کنار اینها اگر چه اجلاس داووس با بیان محکومیت جنگ اوکراین به صورت رسمی از زبان وزیر امور خارجه بدون اسم بردن از روسیه به عنوان طرف متجاوز و متخاصم توام شد، اما به هر حال طرح آن در پنل اختصاصی گفت وگو با فرید ذکریا به نحوی دربردارنده محکومیت اقدام پوتین در حمله به اوکراین است که حتی با نام بردن از افغانستان، عراق، یمن و فلسطین هم کم رنگ نمی شود. خصوصا آنکه امیر عبداللهیان از لفظ «قویا» محکوم می کنیم در مواضع خود استفاده کرد، این در حالی است که تا پیش از این طی ۹۳ ‌روزی که از جنگ اوکراین می گذرد ایران ذیل قدرت جریان روسوفیل های وطنی صرفا به مخالفت با جنگ و تلاش هایی در حد موضع گیری دیپلماتیک و اعلام آمادگی برای میانجیگری و خاتمه دادن به تجاوز پوتین بسنده کرده بود. ولی به موازاتش تهران از هیچ گونه تلاش رسانه ای، سیاسی، دیپلماتیک و … برای حمایت از روسیه و توجیه تجاوز مسکو و جنایاتش در اوکراین دریغ نکرده است. با اینحال سوال اینجاست که چرا در بحبوحه جنگ اوکراین وزیر امور خارجه دولت سیزدهم جنگ اوکراین را، آن هم به شکلی رادیکال با به کارگیری عبارت «قویا» در اجلاس مهمی چون داووس محکوم کرد؟

در پاسخ باید گفت که اینگونه به نظر می رسد که مخاطب اصلی اعلام این محکومیت خود روس ها باشد. پیرو نکته یاد شده فارغ از واکنش مسکو به این موضع گیری امیرعبداللهیان بی شک شرایط بعد از جنگ اوکراین و رفتار مخرب کرملین در به بن بست کشاندن مذاکرات وین و از آن مهمتر اقدامات روس ها در ارزان فروشی نفت به مشتریان ایران و کشاندن آنها به سمت خود در شرایط بحرانی اقتصادی ایران می تواند حکایت از اعتراض پنهانی تهران هم باشد. به هر حال علاوه بر ارزان فروشی نفتی روسیه برای ناکام گذاشتن بازار انرژی ایران شاهد سیاست مشابه در حوزه های صنعت فولاد، پتروشیمی و … هستیم که سبب شده تا تجارت کم رمق ایران به محاق برود. لذا محکومیت جنگ اوکراین از زبان وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران در نشست داووس می تواند پرده ای از عدم رضایت تهران نسبت به «مفت بری» مسکو تلقی شود.