کپی‌لفت را اگر در زمینۀ تاریخی‌اش ببینیم، جایی بین کپی‌رایت و ضدکپی‌رایت قرار می‌گیرد. حرکت نویسندگانی که برچسب ضدکپی‌رایت به کارشان می‌زدند با روحیۀ سخاوت انجام می‌شد، در تأئید این که دانش فقط زمانی می‌تواند شکوفا شود که هیچ مالکی نداشته باشد. چون اعلامیۀ «هیچ حقوقی محفوظ نیست» ضدکپی‌رایت شعاری کامل بود که در دنیایی ناکامل مطرح شد. با این پیش‌فرض که دیگران با همین روحیۀ سخاوت از این اطلاعات استفاده کنند. اما شرکت‌های بزرگ آموختند که از فقدان کپی‌رایت منتفع شوند و کارها را در ازای سودی پخش کنند. در سال ۱۹۸۴، بعد از اینکه شرکتی که بهبودهایی روی نرم‌افزاری صورت داد که استالمن در اختیار عموم گذاشته بود (معادل تکنکیی ضدکپی‌رایت، اما بدون انتقاد آشکار) و کد منبع (source code) را خصوصی کرد و قبول نکرد نسخۀ جدید را به اشتراک بگذارد، ایدۀ‌ کپی‌لفت به فکر استالمن رسید. پس کپی‌لفت به یک معنا بازنمود سن بلوغی است، درس عبرتی دردناک که چشم‌پوشی از تمام حقوق می‌تواند به سوء‌استفادۀ سودجویان منتهی شود. کپی‌لفت تلاش می‌کند براساس حقوق و مسئولیت‌های متقابل، ارزاق عمومی به وجود بیاورد- کسانی که می‌خواهند منابع عمومی را به اشتراک بگذارند تعهدات اخلاقی خاصی دارند که به حقوق دیگر کاربران احترام بگذارند. همگان می‌توانند به این ارزاق عمومی اضافه کنند، اما هیچ کس نمی‌تواند از آن کسر کند.

اما به معنایی دیگر، کپی‌لفت قدمی از ضدکپی‌رایت عقب‌تر می‌گذارد و به آفت تناقض‌های متعددی مبتلاست. موضع استالمن موافق اجماع نظری گسترده است مبنی بر این که کپی‌رایت به شکل ابزاری تحریف شده که به شرکت‌های بزرگ سود می‌رساند نه مؤلف‌هایی که بدواً در نظر داشت. اما این عصر طلایی کپی‌رایت هیچوقت وجود نداشته است. کپی‌رایت همواره ابزاری حقوقی بوده که متن‌ها را با نام مؤلفان جفت می‌کرده تا ایده‌ها را به کالا مبدل کند و سودی متوجه صاحبان سرمایه سازد. دیدگاه ایده‌آل استالمن به خاستگاه‌های کپی‌رایت اذعان نمی‌کند که نظام اولیۀ کپی‌رایت مؤلفان را استثمار کرده است. این کوته‌نظری مشخص دربارۀ کپی‌رایت جزئی از عدم تعهد کلی به مسائل اقتصادی است. «لفت» (چپ) در کپی‌لفت به نوع مبهمی از لیبرتاریانیسم شباهت دارد که مخالفان اصلی‌اش نظام‌های بستۀ غیرشفاف و قیدوبندهای مستبدانۀ دسترسی به اطلاعات هستند نه امتیاز اقتصادی یا استثمار نیروی کار. کپی‌لفت از دل اخلاق هکری پدید آمد که بیشتر دانش-جویی به خاطر خود دانش است. هدف اصلی این اخلاق دفاع از آزادی اطلاعات در برابر محدودیت‌های تحمیلی «ساختار» است؛ هدفی که معلوم می‌کند چرا این همه عقاید سیاسی متشتت بین هکرها وجود دارد. این را هم روشن می‌کند که چرا وجه اشتراکی که هکرها را به هم مربوط می‌کند («لفت» در بینش استالمن به کپی‌لفت) چپ به معنایی نیست که اغلب کنشگران سیاسی می‌فهمند.

پروانۀ جامع همگانی و کپی‌لفت همواره به عنوان نمونۀ انحراف ضدتجاری جنبش نرم‌افزاری آزاد مطرح می‌شود. اما چنین انحرافی در کار نیست. چهار آزادی مدنظر پروانۀ جامع همگانی (آزادی جریان، مطالعه، نشر و بهبود کد منبع تا زمانی که همان آزادی منتقل می‌شود) به این معناست که هر محدودیت دیگری، نظیر شرط [کاربرد] غیرتجاری، غیرآزاد خواهد بود. مادامی که  همان مجوز منتقل می‌شود و کد منبع شفاف می‌ماند، حفظ «آزادی» نرم‌افزار مانع از آن نمی‌شود که توسعه‌دهندگان کپی‌هایی را که با کار خود تغییر داده‌اند بفروشند و همچنین مانع از آن که شرکتی تجاری با توزیع مجدد (بدون تغییر) دستمزدی مطالبه کند. این برداشت از آزادی مبادله را برنمی‌اندازد- آنگونه که برخی از علاقمندان نرم‌افزار آزاد مدعی شده‌اند- حتی با اقتصاد سرمایه‌داری مبتنی بر سرقت ارزش مازاد هم سر ناسازگاری ندارد. تناقض درونی این ارزاق عمومی تاحدی به دلیل تلقی مترادف با منبع بسته یا غیرشفاف از مالکیت است. مالکیت به معنای داشتن مالکی است که دسترسی به اطلاعات را قدغن می‌کند، کسی که کد منبع را پنهان می‌کند؛ لزوماً به معنای داشتن مالکی نیست که سودی کسب می‌کند، هرچند اختفای کد منبع و کسب سود اغلب اوقات عملاً همزمان هستند. مادامی که چهار شرط برآورده می‌شوند، بازتوزیع تجاری نرم‌افزار آزاد غیرانحصاری است. مشکل زمانی واضح‌تر می‌شود که این شرط را به کارهای مبتنی بر محتوا، مانند شعر، رمان، فیلم یا موسیقی برمی‌گردانیم. اگر کسی رمانی با مجوز کپی‌لفت منتشر کند و رندم‌هاوس آن را چاپ کند و از کار مؤلف سودی به جیب بزند، مادامی که کپی‌لفت منتقل شده این کار هیچ ایرادی ندارد. آزادی به معنای پذیرش تصاحب تجاری است، چون آزادی گردش غیرمحدود اطلاعات تعریف می‌شود نه آزادی از انتفاع.

تعجب‌آور نیست که بازنگری عمده در کپی‌لفت تولید کارهای هنری، موسیقی و متن عبارت از صدور مجوز کپی، جرح‌وتعدیل و توزیع مجدد بوده است، مادامی که این کار غیرتجاری باشد. وو مینگ مدعی است برای ممانعت از انتفاع انگلی از کارهای فرهنگی، لازم است استفادۀ تجاری یا انتفاعی قیدوبندی داشته باشد. وو مینگ این قیدوبند و انشعاب آن را از نسخه‌های پروانۀ جامع همگانی و جواز مستندات آزاد گنو کپی‌لفت[۱۰] بر این اساس توجیه می‌کند که مبارزه علیه اسنتفاع و نبرد بر سر مزد عادلانۀ‌ کار سنگ بنای تاریخ چپ است. دیگر تأمین‌کنندگان محتوا و ناشران کتاب (مثلاً انتشارات ورسو) این قیدوبند را با ادعای اینکه کپی‌برداری، جرح‌وتعدیل و توزیع مجدد نباید صرفاً غیرانتفاعی بلکه با روحیۀ متن اصلی باشد، بسط داده‌اند- بدون توضیح معنای «روحیه». بعد از مشکلات مکرر با سایت نئوفاشیست آلترمدیارومنیا که «شوخی‌ها»یش از سرقت دامنۀ سایت ایندی‌مدیارومنیا گرفته تا کپی‌برداری متن‌های ایندی‌مدیا و دروغگویی دربارۀ نام‌ها و منابع بود، ایندی‌مدیا رومنیا در تعریف خود از کپی‌لفت تجدیدنظر کرد تا معنای «با روحیۀ متن اصلی» را روشن‌تر سازد. قیدوبندهای ایندی‌مدیارومنیا عبارتند از: عدم جرح‌وتعدیل نام یا منبع اصلی چون علیه میل به شفافیت است، عدم تکثیر انتفاعی متن چون از روحیۀ سخاوت سوءاستفاده می‌کند و عدم تکثیر مطلب در زمینه‌ای که ناقض حقوق افراد یا گروه‌هایی است که براساس ملیت، قومیت، جنسیت یا گرایش جنسی تبعیض قائل می‌شود چون خلاف تعهد برابری است.

با اینکه برخی قیدوبندها را چندبرابر کرده‌اند، برخی دیگر هر گونه قیدوبندی را به‌کلی رد کرده‌اند، از جمله تنها قیدی را که کپی‌لفت اولیه تحمیل می‌کرد. نزدیک‌ترین جنبش به حرکت ضدکپی‌رایت جنبش اشتراک فایل همتا به همتاست. بهترین نمونه نیز وبلاگ کپی‌رایات[۱۱] متعلق به راسموس فلایشر از [گروه؟] پایرات‌بیرن (دایرۀ دزدان دریایی)، اتاق فکر ضدمالکیت فکری و مؤسسان سابق پایرت بِی،[۱۲] کاربردی‌ترین ردیاب بیت‌تورنت در جامعۀ همتا به همتاست. شعار کپی‌رایات این است: نه به کپی‌رایت، نه به مجوز. اما تفاوتی با سنت قدیمی‌تر ضدکپی‌رایت دارد. فلایشر مدعی است که کپی‌رایت در عصر فنآوری دیجیتال بی‌معنی شده چون باید به هر نوع جعلیاتی متوسل شود، مانند فرق‌های بین بارگذاری و بارگیری یا بین تولیدکننده و مصرف‌کننده که در ارتباط همتا به همتای افقی عملاً وجود خارجی ندارد. پایرات‌بیرن کلیت کپی‌رایت را رد می‌کند- نه به این دلیل که در نطفه معیوب بود، بلکه به این خاطر که برای نظارت بر ماشین پرهزینۀ یک‌سویه‌ای مثل مطبوعات چاپی ابداع شد، و دیگر با شیوه‌هایی که فنآوری‌های تکثیر فعلی ممکن ساخته‌اند نمی‌خواند.

تعریف اصلی استالمن از کپی‌لفت قصد دارد صرفاً پیرامون اصل آزادی اطلاعات مفهوم مشاعات اطلاعاتی دایر کند- از این لحاظ، کپی‌لفت محضاً صوری است، مثل امر مطلق [کانتی] که بخواهد آزادی اطلاعات جهان‌شمول‌پذیری داشته باشد. فقط کسانی به این جامعه تعلق ندارند که در آرمان اطلاعات آزاد سهیم نیستند- آنان طرد نمی‌شوند، بلکه از مشارکت سرباز می‌زنند چون نمی‌پذیرند اطلاعات را آزاد کنند. دیگر نسخه‌های کپی‌لفت تلاش کرده‌اند بر مبنای تفسیری متقن‌تر از «لفت» در کپی‌لفت محدودیت‌های بیشتری اضافه کنند؛ تفسیری نه براساس آزادی سلبی از محدودیت‌ها بلکه برمبنای اصول ایجابی مانند تلقی ارزشمندی همکاری اجتماعی در مقایسه با سود، مشارکت غیرسلسله‌مراتبی و عدم‌تبعیض. تعاریف محدودکننده‌تر کپی‌لفت قصد دارند مشاعات اطلاعاتی را دایر کنند که فقط به جریان آزاد اطلاعات مربوط نمی‌شود بلکه خود را بخشی از جنبش اجتماعی بزرگ‌تری می‌بیند که مبنای وجه اشتراکش اصول چپ‌گرایانۀ مشترک است. تحولات گوناگون کپی‌لفت بازنمود رویکرد واقع‌گرای عقلانی است که محدودیت‌های آزادی را به معنای تلویحی حقوق و مسئولیت‌های متقابل می‌داند- محدودیت‌های مختلف بازنمود تفسیرهای واگرا دربارۀ‌ چیستی این حقوق و مسئولیت‌ها هستند. برعکس، ضدکپی‌رایت حرکتی رادیکال است که مصالحه‌های واقع‌گرا را رد می‌کند و درصدد است کلیت مالکیت فکری را براندازد. ضدکپی‌رایت آزادی‌ای را تأئید می‌کند که مطلق است و آرمانش هیچ غایتی را قبول ندارد. ناسازگاری بین این مواضع معضلی به وجود می‌اورد: آزادی مطلق را تصدیق می‌کنید (با آگاهی از اینکه ممکن است این آزادی علیه شما استفاده شود) یا مشاعات اطلاعاتی را به جوامعی که از آن سوءاستفاده نخواهند کرد محدود می‌کنید، چون «روحیۀ» مشترکی دارند؟