او در بخشی از این یادداشت می‌گوید: «وزن دلایلم برای پایان دادن به زندگی خیلی بیشتر شده است.»

حسین رونقی، فعال سیاسی، در توییتی نوشته است: «این داستان امروز و دیروز نیست، ۴۴ سال است که مردم ایران با همین سرنوشت شوم به‌واسطه حکومت درگیر هستند؛ حال روحی‌مان خراب است، هیچ‌کدام زندگی نمی‌کنیم، از زندگی لذت نمی‌بریم.»

او در ادامه از مردم خواسته است تا «باور و اراده به تغییر» را کنار نگذارند.

منیرو روانی‌پور، نویسنده نوشته است: «این وضعیت جوان های ماست. اگر راست می‌گی باید این بچه ها رو دوست داشته باشی نه سازمان یا گروه خاصی…که بیشترشون واویلا هستن..به فکر اینا باشیم.»

شماری از کاربران می‌گویند گویی او نامه را خطاب به مردم ایران نوشته است.

کاربری نوشته است: «نامه‌ات خطاب به همه ماست که تلاشمان برای تغییر کافی نبود که اگر بود و باشد پانته‌آ یی دیگر چشمان زیبایش را از حسرت آزادی بر ما نخواهد بست.»

رسانه‌های داخلی ایران در انعکاس خبر مرگ خودخواسته خانم اقبال‌زاده، اشاره‌ای به این موضوع و دلایل آن نکرده‌اند.

پانته‌آ اقبال‌زاده آثار درخشانی را ترجمه کرده است.

«طولانی‌ترین‌ شب» نوشته «ماریون دین‌باور»، «خانواده خوب و تمیز مثل ما»، «بچه تمساح»، «جانمی! باز هم کلوچه‌های میوه‌ای!»، «هواپیمای آنجلا» و «شاهزاده خانمی با پیراهن کاغذی» نوشته «رابرت ام. مانش» از جمله این آثار هستند.

چند روز پیش روز نیز علی صادقی، روزنامه‌نگار ۳۹ ساله اهل دهدشت، به‌دلیل «فقر و تنگدستی» به زندگی خود پایان داد.

استیو هانکه، اقتصاددان مطرح آمریکایی و استاد اقتصاد دانشگاه جانز هاپکینز، نیز در تازه‌ترین گزارش خود از وضعیت شاخص فلاکت در بین کشورهای جهان ، ایران را در بین «۲۰ کشور اول فلاکت‌زده» جهان دسته‌بندی کرده است.