حداقل شش انفجار طی چند سال گذشته در نطنز روی داده است و کارخانه های سانتریفوژ سازی منفجر شده اند. مسئولان سازمان انرژی اتمی بعدها گفتند در میزهای کار که سفارش داده بودند مواد منفجره کار گذاشته شده بود. حتی گفته شد که در ستون های سالن یک کارخانه سانتریفوژ سازی مواد منفجره کار گذاشته شده است. مهم نیست چه کسی و چه طرفی چنین اقدامی را انجام داده است. اما وقتی از درون میزکاری که مثلا از مالزی وارد کرده اند دستگاه مکان یاب یا مواد منفجره پیدا شد حاکی از این است که پروژه هسته ای ایران مخالفان با نفود و قدرتمندی دارد که همه ابزار و شبکه های لازم برای خرابکاری در ایران را دارا هستند.

مشکل فقط امکانات فراوان اسراییل در خرابکاری در تاسیسات ایران نبود. مشکل اساسی در ذهن آنانی قرار داشت که واقعا فکر می کردند اگر به آژآنس بگویند این تاسیسات کارخانه قوری سازی است کارشناسان خبره آژآنس باور کرده و بدون نمونه برداری از خاک و تجهیزات کوتاه آمده و می روند.

دقیقا با چنین برنامه ریزی هایی اقتصاد و سیاست و نان مردم ایران را فدای سانتریفوژهایی کردند که تنها ثمر آنها تحریم هایی بود که فرزندان شمعخانی و محسن رضایی و علی اکبر ولایتی را میلیاردر کرد، اما همان بلایی را بر سر مردم ایران آورد که مردم عراق دچار آن شدند. بدتر از همه این است که برخی از گردانندکان پروژه هسته ای ایران ( مثلا محمود احمدی نژاد ) با همه خساراتی که به کشور وارد شد و تحریم هایی که علیه کشور اعمال گردید حتی خودشان نیز باور کرده بودند تاسیسات هسته ای ایران کارخانه قوری سازی است که برای مراسم احیاء استکان نعلبکی تولید می کند، در حالیکه دهها ماهواره جاسوسی شبانه روزی سانت به سانت همه چیز و حتی رد بر روی خاک مانده ماشین هایی که از منطقه رد می شوند را مونیتور و ضبط می کنند. آنچه که در تجربه پروژه هسته ای ایران رخ داد دقیقا مانند یکی از داستان های عزیز نسین است که شایعه کرد فلان جا کلاه مجانی می دهند و بعد خودش هم در صف ایستاد تا شاید کلاهی نصیب او شود.