جریان تند روی مخالف دولت با ادامه شعار دشمنی با امریکا بعد از انتخابات «پر آّب و چشم ۲۹ اردیبهشت» و ماجراهای پیش آمده بعد از سخنان آقای ترامپ در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، نمی خواهد با همه برنامه ریزی هاو عملکرد بدون نتیجه که اثار ان در تمامی ابعاد اجتماعی، اخلاقی، رفتاری و چگونگی پیشرفت ملک و ملت مشهود است، راهی دیگر را که با منا فع و مصالح ملی منطبق باشد در پیش بگیرد و از این توهم بدر آِید که دشمن تراشی دائمی – کشور و مردمان را به گرداب فساد و چکنم خواهد انداخت.
«دشمنی با امریکا» به جای «دشمنی آمریکا» از این نکته نشات می گیرد که واقعا استدلالی مبنی بر دشمنی امریکا با ایران مفهومی ندارد و همچون بسیاری عناوین دیگر «خود ساخته و خود پرداخته» دلواپسان درونی و دایه های مهربانتر از مادر به بهانه پاره ای گستاخی های اخیر ترامپ تاجر مسلک میباشد.
دست اندر کاران سیاست و تنظیم کنندگان روابط بین المللی از راس تا ذیل بعنوان نمونه : برابری ارزش پول ملی کشورمان را که حاصل عملکرد و مظهر چگونگی اندیشه و دلسوزی ۴ دهه اخیر انانست چگونه تعریف مینمایند و ایا جامعه بعد از انتخابات آخرین با همه اما و اگرها، باید تغییری را از منادیان « ترس از دشمن، نفوذیها، برنامه های ساخته و پرداخته دشمنان… » انتظار داشته باشد؟
تا چه زمانی واماندگان از تایید و همرا هی ملت عاقل، هشیار و آرام، باید کماکان بر طبل تفرق کوبیده و به منافع ملی بی توجه بمانند وتضعیف روابط انسانی و از بین رفتن ارامش حداقلی موجود را نبینند یا درک نکنند ؟
ایا دست اورد این بینش -جامعه ای منحرف و خود محور بر آمده از نگرانی فردایش را همراه نداشته که رها شده در این زمان و مکان مانده، در حالیکه خطاهای عمدی حکومت از چشم تیز بین جامعه شناسان و مفسرین بی غرض و مرض مخفی نمیماند و با کوچکترین بی دقتی یا عدم درک صحیح ضروریات آنهم در سطح ملی، بطور مستند ملاک ارزش یابی ها ی گوناگون قرار میدهند و مطرح کوی و برزن عالمیان میشویم که متاسفانه شده ایم.
ماهیت دیرین سیاست جهانی امریکا که نظامی مقتدر و مسلح به علم وابزار مناسب از تمامی جهات میباشد، نبایستی با بهانه قرار دادن سیاست خارجی مبتنی برشعار، باعث شود که مردم و ایرانمان را در اختیار عده ای معدود قرار دهیم تا اینان به نام دشمنی به نام غرب، جامعه ای را اسیر کنند و بر سریر قدرت انحصاری به قیمت نا بودی مملکت باقی بمانند.
کجای دین و آئین از مدیریت دشمنی برای همیشه سخن گفته است؟ به عبارت دیگر اگر مسئله مذهبی نیست و سیاسی است باید دید این سیاست به کام چه کسانی تمام می شود.
مدیریت دشمنی با امریکا «رازی دارد» که آن حفظ مدیریتی است که در رفتار و منش خوددر راه « کسب رضایت مردم ایران » ناکام مانده است و با توجه به تلقینات سالیان نمیتواند طرحی نو در اندازد. جریانی که تنها در ۸ سال دولت نهم و دهم با بیش از ۷۰۰ میلیارد دلار در آمد نفتی رشد اقتصادی کشور را به صفر رسانده و حتی اقتدار دولت را هم در دست باند ها و گروههای ذی نفوذ و غیر مسئولی قرار داد که فقط به فکر منافع آنی خودبوده اند.
این گروه متشکل ولی اندک تصور امکان ادامه سلطه به بهانه مبارزه با استکبار و اصرار به مدیریت دشمنی با امریکاو کشورهای مسلمان همسایه را با اتکاءبی پایه به اعتبار مذهبی، از سویی تضعیف قدرت غنی فرهنگی و تمدنی ونقش منطقه ای کشورمان در جهانرا توهم گونه به نفع گروهشان انجام شدنی می بینند که در نهایت امر به ضرر همه خواهد بود که در تمامی ابعاد مشاهده میشود.
آیا می توان فرصتهای موجود با هر تعریفی را، به آسانی هدر داد و امکانات را با بی تفاوتی کامل در اختیار تفکر یا جناحی که نمی تواند به شکل انحصاری مملکت را در اختیار بگیرد، صلاحیت انرا نشان داده که ندارد و اصرار فراوان دارد که با اسارت گرفتن سیاست داخلی از طریق سیاست خارجی نادرست … به مدیریت انحصاری – افراطی خود ادامه، دهد قرار داد؟؟
این جریان مخالف ازادی و اسایش بدنبال فرصتهاییکه بخوبی میتواند بیافریند، با تکیه به عوام گرایی که در آن وادی تبحر دارد، کماکان بر تقویت روحیه ستیز و اختلاف می دمد و به عواقب کار خود نمی اندیشد و صرفا باشعار های تکراری با عمر ۴ دهه در مسیر نفی قدرت غیر قابل رقابت نظام و حکومت امریکا و رویا رویی با ان و ایادی پنهان و اشکار او که حسب زمان و مکان بکار گرفته میشود کوشیده اند و از هر گونه برنامه ریزی و امکان ایجاد ارامش در درون و بیرون کشورمان ممانعت مینماید، اینان مطلقا اشتباهات خود که مانع توافق و در پی ان جلوگیری ازتوسعه کشور است با سر در زیر برف نمودن نمی بینند و از همه فاجعه بارتر پاسخگویی ندارد.
گرداوردن هزاران محصل بی خبر از اهداف ضد ملی گردانندگان این هجمه در روز ۱۳ ابان، بعد از ۳۸ سال و ادامه نابسامانی … بایستی بوسیله مجموعه دولتمندان که دم از آگاهی میزنند و مدعی اند در پی سازندگی، پیشرفت و خدمت به جامعه ایرانی میباشند مورد ارزیابی واقعی قرار گیرد و به اصطلاح «مرگ یکبار شیون یکبار» به این اسباب و بنیان تشنج آفرینی و عقب ماندگی عمدی با امکانات فراگیری که در اختیار دولت الزاما بایستی باشد «حتی با اعلام کناره گیری از مسیولیت در حکم کارپردازی کلان؟» خاتمه دهند. که نه گناه است و نه بر خلاف دین و ایین و مصلحت نظام.
امروزه مشخص شده که با کدام سیاست بهتر میشود وطن را اعتلا بخشید و به آن اعتبار و قدرت داد.
چنانچه به حکومت ایدیولژیک ونسبتا بسته فعلی دقت کنیم، رفتار «دولت اصلاحات» و در این چند سال «دولت اعتماد و امید» به مراتب از رفتار «دولت سازندگی» و «دولت اصول گرا» برای اعتلا مناسب تر بنظر میرسد و می توان با نظمی دموکرات در داخل به موقعیت بالا و والایی در منطقه و جهان دست یابیم.
بی گمان ما به جای مدیریت دشمنی با امریکا و یا هر کشور دیگر، به مدیریت تعامل با جهان که روحانی بلافاصله بعد از پیروزی در انتخابات دور دوم بران تاکید کرد… نیاز داریم تا از توان حوزه تمدنی و موقعیت منطقه ای خود برای اقتدار ملی سود جوییم و از ارز ناشی از درآمد نفت برای توسعه پایدار استفاده کنیم.
به جای مدیریت دشمنی با امریکا و غرب و در شرایط فعلی کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس ـ به جای دشمن شناسی که در عمل به دشمن سازی تبدیل شده ـ با درک درست مناسبات ناعادلانه جهانی، در فکر آن بود که چگونه مدیریت تعامل با جهان را پیش برد.
سیاست خارجی باید در ادامه سیاست داخلی باشد و سیاست داخلی هم باید بر روال توسعه و دموکراسی و فضای بازدر اجرای همین قانون اساسی «با همه کم و کسری ها» استوار شود.
چنین حکومتی در کشورمان که تصور ان دور از دسترس، در جهان قابل احترام می شود، حتی اگر غرب یا امریکا به دلایلی قابل توجیه از آن راضی نباشد. چنین حکومتی توان پیش بردن منافع خود در جهان را دارد.
سیاست خارجی موفق کشورهای غربی، هند و ترکیه در تعامل با امریکا در برابر ماست، با کار دقیق می توان روشن کرد که کدام سیاست داخلی با کدام سیاست خارجی می تواند همراه شود و با ارائه عملی این سیاست به افکار عمومی جامعه می توان هر حکومتی را وادار کرد در برابر ما سیاست تعاملی در پیش بگیرد.
نا گفته نماند خواسته های جامعه مدنی پاسخی در خور دارد، هر چند مخالفین و قدرت مندان بعیان در پی تضعیف دگر اندیشان ایران دوست و منادیان صلح و آرامش میباشند که عرض خود میبرند.
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید