۸ مارس در تمامی کشورها، روز اعتراض عمومی زنان علیه ستم و نا برابری است. بیش از ۱۳۰ سال پیش در چنین روزی زنان کارگر کارخانه های نساجی شهر نیویورک برای اعتراض به شرایط غیر انسانی و نابرابر خود در محیط کار تظاهرات کردند، اما پاسخ اعتراض آرام و مدنی آنها سرکوب وحشیانه پلیس بود. از آن به بعد حرکت اعتراضی زنان ادامه یافت تا سرانجام در سال ۱۹۱۱ میلادی کلارازتکین زن مبارز آلمانی ۸ مارس را به عنوان روز جهانی زنان پیشنهاد کرد و در سال ۱۹۷۷ یونسکو ۸ مارس را به عنوان روز جهانی زن به رسمیت شناخت. از آن سال به بعد زنان این روز را با برپایی مراسم گوناگون گرامی می دارند تا به خودشان و تمامی زنان جهان یادآوری کنند که برای داشتن جهانی بهتر و بدون تبعیض و تحقق خواست های عدالت خواهانه شان، راهی طولانی در پیش است و مبارزه ای مستمر و پیگیر را طلب می کند.
در سرزمین ما ایران نیز زنان سال هاست که برای پاره کردن زنجیرهای ستم و بردگی و بر پا کردن پرچم آزادی و برابری در تلاش هستند، تلاش هایی که همواره با سرکوب گسترده رژیم های دیکتاتوری همراه بوده است. گستردگی و افزایش قوانین ضد زن در ایران، بخصوص در جمهوری اسلامی به اهرمی برای تضییع حقوق زنان بدل شده است و زنان سرزمین مان هنوز در موارد زیادی در خانواده، اجتماع، محیط کار، محل تحصیل و غیرو مورد خشونت و تبعیض قرار می گیرند. تبعیضی که هر روزه در تمامی لایه های بالایی و پایینی شهرها و روستاها شاهدش هستیم، ولی زنان مبارز ایرانی با شیوه های مختلف، فریاد آزادی خواهی خود را بلند کرده اند و در هر حرکت اعتراضی و دادخواهانه در صف اول مبارزه حضور دارند.
زنان ایرانی خواهان جهانی دیگر هستند، جهانی که زنان از حقوق انسانی برابر با مردان برخوردار باشند و هیچ انسانی به واسطه تبعیضی که از طرف حکومت یا جامعه به او تحمیل می شود، به ویژه به دلیل جنسیت خود مورد ظلم و ستم قرار نگیرد و همه انسان ها در صلح و آزادی زندگی کنند و از تمامی امکانات جامعه به عدالت بهره مند شوند.
۸ مارس (۱۸ اسفند ۱۳۹۱) را در شرایطی گرامی می داریم که زنان ایرانی از طرف حکومت سراپا تبعیض و تحقیر جمهوری اسلامی به شدت تحت فشار هستند و از هر گونه برگزاری مراسم و سخنرانی و یادآوری آشکار این تبعیض مضاعف محروم اند و هر روز دامنه محدودیت و محرومیت بر آنها در تمامی سطوح جامعه بیشتر و بیشتر می شود ولی استواری و حق طلبی زنان ایرانی در این دوران سیاه و سخت چه در بیرون زندان ها و چه در درون زندان ها نشان داده است که زنان لحظه ای از مسیر دادخواهی عقب نشینی نخواهند کرد. هم چنین یادآور می شویم که افزایش بازداشت و دستگیری و دیگر محرومیت ها، حتی شکنجه و سنگسار و اعدام، هیچ گاه باعث نشده مادران و زنان این سرزمین از پیگیری خواسته های حق طلبانه خود ناامید شوند، بلکه آنان را در راه خود مصمم تر کرده است.
ما مادران پارک لاله ضمن تاکید بر سه خواسته همیشگی خود: آزادی همه زندانیان عقیدتی و سیاسی، محاکمه و مجازات آمرین و عاملین همه جنایات صورت گرفته در دوران حاکمیت جمهوری اسلامی، لغو مجازات اعدام؛ یاد و خاطره و راه همه زنانی که به دلیل پیگیری خواسته های انسانی خود کشته یا زندانی یا از زندگی اجتماعی و فردی محروم شده اند را گرامی می داریم.
ما تلاش می کنیم انعکاس صدای مادران و خانواده های زجر کشیده ای باشیم که می خواهند فریاد آزادی خواهی و عدالت جویی خود و فرزندان شان را به گوش جهانیان برسانند و در این راه از هیچ تلاشی دریغ نخواهیم کرد. ما هم چنین می خواهیم صدای دادخواهانه زنان و مردانی باشیم که برای رسیدن به جهانی عاری از خشونت و جنگ و نابرابری و بی عدالتی مبارزه می کنند و در راه این مبارزه طولانی دست همراهی تمامی آزادی خواهان و عدالت جویان کشورمان را به گرمی می فشاریم و به آنان نوید می دهیم که جهان دیگری نیز با همراهی تمامی دادخواهان ممکن است.
مادران پارک لاله ایران
12 اسفند ۱۳۹۱
http://www.mpliran.org/2013/03/blog-post_8395.html
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید