سالی دیگر از قتل دکترعبدالرحمن برومند رئیس هیئت اجرائی نهضت مقاومت ملی ایران به دست آدمکشان جمهوری اسلامی، در ۲۹ فروردین ۱۳۷۰، در پاریس گذشت و با گذشت این سال نیز همچنان فصلی دیگر بر طومار جنایت پیشگی ِ نظام توتالیتر جمهوری اسلامی افزوده شد.
زنده داشتن خاطره ی برومند، همانطور که دفتر زندگانی پر افتخار او می نمایاند، نمی تواند با یاد آوری از وضعیت اسف باری که ملت ایران با آن روبرست، همراه نباشد.
نه این است که نهضت مقاومت ملی ایران در منزل مسکونی او در پاریس پایه ریزی شد و او، تا آن لحظه ی دهشتناکی که خنجرکش ِ جمهوری اسلامی خون پاکش را بر زمین ریخت، حتی برای یک ثانیه از سرنوشت ملت کنهسال و بزرگ ایران غافل نمانده بود؟
آری مبارزات سیاسی برومند با دو دیکتاتوری گذشته و کنونی، در دو مرحله و بیش از چهل سال از حیات او را در بر گرفت. در مرحله ی نخست و در صفوف جبهه ی ملی، برای احیای قانون اساسی مشروطیت و با هدف ِ نشاندن اصل “همه قوای مملکت ناشی از ملت است” که باکودتای ۲۸ مرداد عملا از دستور خارج شده بود، به جای قدرت استبدادی شاه.
مرحله ی دوم از کوشش های سیاسی برومند، از همان لحظات نخستین شکل گرفتن انقلاب اسلامی، به کارزاری بی امان با نظامی که از دیدگاه برومند، از بیخ وبن مردود و ومنافی شأن انسانیت وآزادی انسان است، اختصاص یافت.
اما دفتر زندگانی دکتر عبدالرحمن برومند، به حضور او در عرصه ی سیاست خلاصه نمی شود. و تنها اوضاع سیاسی در ایران ِ جمهوری اسلامی نبود که او را خصلتاً و طبیعتاً در مقابل ولی فقیه و قبیله اش قرار میداد. برومند به هر آنچه از فرهنگ و دانش، که رهبر و رهروان انقلاب اسلامی از آن محروم و به ارزش آن بی اعتناء بودند، و اعقاب آنها کماکان هستند، ارج می گذاشت و از آن به کمال بهره مند بود. پهنا و ژرفای دانش و آگاهی سیاسی برومند که از او حقوقدانی مبرّز و عنصری ملی و مصدقی ساخته بودند، آشنائی عمیق او با تاریخ و فرهنگ دیرپای ایرانی، و عشق و احاطه ی او به زبان فارسی در دورانی که گفتار و نوشتار درست فارسی چون سیمرغ و کیمیا هر روز نایاب تر می شد، او را اگرچه از یکسو در صفوف اپوزیسیون خارج از کشور در مقامی ممتاز قرار داده بود، اما از دیگرسو و از منظرشوم حکام جمهوری اسلامی مهدورالدم می ساخت.
آری، دکتر عبدالرحمن برومند تاوان مقابله با دیکتاتوری شکل گرفته در ۲۸ مرداد را با ممانعت ساواک از انتخاب او از اصفهان به عنوان کاندیدای جبهه ملی ایران، زندان ها ی آن دوران و ممنوعیت دائمی فعالیت سیاسی ِعلنی به رژیم کودتا پس داد و گناه مقابله ای آشتی ناپذیر با اساس و دستگاه جمهوری اسلامی را به حکام کینه توز نظام منفور حاکم به بهای جان عزیز پرداخت.
کوشش های برومند در جهت ایجاد اتحادی گسترده و دربرگیرنده ی هر چه بیشتر از عناصر و سازمان های اپوزیسیون ملی و دموکرات خستگی نمی شناخت.
بازده ِ سی و چهارسال تسلط جابرانه و فاجعه بار جمهوری اسلامی بر ایران، اوضاع و احوال کنونی است که ملت و مملکت ایران را همچنان در چنبره ی هولناک خود دارد. اوضاعی که مقصرین اصلی آن حکام دیو سیرت و فاسد جمهوری اسلامی هستند. و باز، اوضاعی که خروج از آن، اتحاد گسترده ی ایرانیان میهن دوست، خواهان حاکمیت ملی و تمامیت ارضی و جدائی دین از حکومت را ایجاب می کند.
برومند بارها گفته بود که جمهوری اسلامی سنگلاخی است بر سر راه ملت ایران برای رسیدن به دموکراسی و استقرار حاکمیت خود.
شمار آزادگان روشن بینی که از لحظه ی نخست به بیخردی بزرگ و بلیه ی عظیمی چون جمهوری اسلامی قاطعانه نه گفته، جان در راه این عقیده ی خود گذاشته باشند چندان نبود که ملت ایران بتواند هرگز نام آنان را فراموش کند.
از این رو نام او در فهرست پرافتخار پرچمداران آزادی و استقلال ایران همواره زنده خواهد ماند.
ایران هرگز نخواهد مرد
نهضت مقاومت ملی ایران
۲۹ فروردین ماه یکهزار و سیصد و نود و دو
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید