فرامرز بختیار
اگر به تاریخ مبارزات اقوام ایرانی نظری بیندازیم متوجه میشویم که این قیامها همه بعداز ناکام شدن انقلاب مشروطه صورت گرفته است. دولتهای مرکزی هیچگاه اجازه نداده اند که حقایق تاریخی آشکار شود و با تهمت و برچسب زنی؛ افکار را منحرف کرده اند. میرزا بنویس های دولتی هم کماکان بعد از گذشت ۷۰ سال؛ هنوز پای بر باطل میفشارند. چهره های ملی و مردمی چون کلنل محمد تقی خان پسیان؛ خیابانی. علیمردان خان و کوچک خان را تجزیه طلب نامیدند و همگی را کشتند و با این اتهام واهی؛ حذف فیزیکی آنان را موجه جلوه دادند و به عنوان کاری برای یکپارچگی ایران به شمار آوردند. یکپارچگی ایران پوششی بود و هست برای جنایات دولت مرکزی. تاریخ میگوید همه این جانباختگان خواستار ادامه و به نتیجه رسیدن ارزش های مشروطه بودند. ارزش هایی که بر سنگ نبشته بودند. هیچیک از این چهره ها مخالف یکپارچگی نبوده اند. یا مخالف زبان مشترک نبوده اند. بلکه خواستار استفاده از زبان مادری بودند که پذیرش آن در نگهداری از یکپارچگی میتواند سودمند باشد. در کجای تاریخ آمده است که کلنل پسیان؛ این افسر تحصیلکرده؛ که به چندین زبان مسلط بوده است؛ یا خیابانی. کوچک خان. سردار فاتح. قشقایی ها. تنگستانی ها. لرستانیها. و بویر احمدی ها خواستار جداسری یا تجزیه بوده اند؟ اگر جرم آنان تجزیه طلبی بوده؛ پس جرم میرزاده عشقی. مدرس. فرخی. ارانی. سردار اسعد. علیمردانخان. و سردار فاتح. عارف. ملک الشعرا و دهخدا چه بوده است؟ که بدستور رضا شاه کشته و یا در زندان قصر از میان برداشته شدند و زندگی را چنین سخت گذراندند که هنوز خانواده های آنان از تبعات آن در رنج هستند. آیا تاریخ نویسانی چون مسکوب. آجودانی. بهنام. یارشاطر. نهاوندی و شفا از این جنایات اطلاع ندارند؟ چرا در پی واژگون نمایی تاریخ برای نسل بعدی هستند؟ . در خاتمه اینکه؛ روزگار یست که جای نیکان و ملی مردمی ها را دلالهای استعمار پر کرده اند و دست میهن دوستان بسته و پای بندان به مشروطه منزوی شده اند. پادوهای استعمار؛ خیزش ها و استبداد ستیزی و انقیاد نا پذیری اقوام ایرانی ترک. لر. کرد. بلوچ. بختیاری. گیلک و قشقایی را؛ تجزیه طلبی مینامند؛ در جایی که اینها به گواه تاریخ؛ نگهدارندگان ایران بوده اند.
از: فیس بوک نویسنده
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید