زیتون: کلاب هاوس کار ستادهای انتخاباتی را برای انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ آسان کرده است. نامزدهای انتخاباتی کافی است به سراغ فردی مثل فرید مدرسی بروند تا یک شب موبایل به دست به سوالات مردم و خبرنگاران پاسخ دهند و همزمان تیتر رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی شوند.
حسین دهقان، از اعضای سپاه پاسداران و مشاور علی خامنه‌ای، جزو سپاهیانی است که برای انتخابات ریاست جمهوری بند پوتینهایش را سفت بسته است. «انتخابات ۱۴۰۰ در گفتگویِ داغ با حسین دهقان» اتاقی بود که برای گفتگو با او تشکیل شد و بیش از سه هزار نفر شنونده داشت. حسین دهقان در خلال این گپ و گفت‌ها نشان داد که البته علاقه چندانی به این سبک گفتگوها ندارد. چون زود عصبانی می‌شد؛ جملاتش گاها بی و سر و ته تمام می‌شد و البته جواب‌هایش نشان از فردی نداشت که آمده برای انتخابات رای جمع کند. کسی که ظاهرا همه هم و غمش این است که در قالب رییس جمهور بتواند مشاور خوبی برای رهبرش باشد و به فرمایشات‌اش جامه عمل بپوشاند. گویا هیچ ابایی هم از از اعلام مستقیم و غیر مستقیم این نداشت که دوست دارد به عنوان رییس دولت، پیش از منتخب مردم بودن، محبوب رهبر جمهوری اسلامی باشد.
سه ساعت پرسش و پاسخ و گاهی هم پرسش‌های بی‌پاسخ حاصل یکی از پرحاشیه‌ترین برنامه‌های تبلیغاتی حسین دهقان بود. کسی که معتقد است تیپ شخصیتی‌اش «دهقان فداکار» است! و انقدر هم بی‌حوصله بود که با وجود اصرار همگی به ماندن و پاسخ دادن، وقتی خسته شد ترجیح داد خداحافظی کند و برود تا اینکه با کسانی که تایید شدنش توسط آنها چندان اهمیتی برایش ندارد؛ سر و کله بزند.
حسین دهقان در بخشی از صحبت‌هایش به حوادث سال ۸۸ اشاره کرد و گفت نه تنها خودش معتقد است در انتخابات سال ۸۸ تقلب نشده است بلکه «هیچ کسی تقلب در این انتخابات را باور ندارد.» پس از آن بود یکی از خبرنگاران خطاب به او گفت «بخاطر باور به تقلب ۳ عزیز ما ۱۰ ساله بدون محاکمه توی حصرن؛ ده ها نفر کشته شدن، هزاران نفر زندانی شدن! لطفا به عنوان یک سپاهی یاد بگیرید جای مردم حرف نزنید و تصمیم نگیرید!»
او در مورد ملک نجومی که توسط شهرداری دریافت کرده است هم اعلام کرد: «هم از قالیباف و هم از شهرداران بعدی خواسته است پرونده را ببینند و بررسی کنند و اگر لازم است کاری کنم انجام دهم. بررسی کردند و نهایتا خبری از آنها نشد. بعدا که مکاتبه کردم یک مبلغی بابت تخفیفی که داده بودند را مشخص کردند و من آن را پرداخت کردم و نهایتا به قوه قضاییه اعلام شد که من هیچ بدهی‌ای ندارم به شهرداری. این آمادگی را دارم که اگر رانتی متوجه من شده است آن را پرداخت کنم. چون آبرو و حیثیت خودم را فراتر میدانم.»
او البته برای خودش کم نوشابه باز نکرد و علاوه بر این که خودش را «دهقان فداکار» نامید اعلام کرد بین دو راهی سیاست خارجه ظریف و جلیلی من سیاست خارجی «آقای دهقان» را دنبال می‌کنم.
برنامه‌های اقتصادی دهقان هم کم حاشیه نبود. او در میان حرف‌هایش تلویحا به این اشاره کرد که نظام اقتصادی ایران نه با نظام اقتصادی سرمایه‌داری سازگاری دارد و نه با نظام سوسیالیسم. بلکه نظام اقتصادی ما فقط با رهنمودهای اقتصاد مقاومتی سازگار است! دهقان با کلی گویی و تکرار حرف‌هایی که پیش از او بارها گفته شده چند باری صدای مخاطبان اتاق را هم در آورد. تا جایی یکی از خبرنگاران خطاب به دهقان از او خواست برنامه‌های اقتصادی اش را بدون شعارزدگی و به صورت مفصل بیان کند که دهقان در نهایت به زمان گروه اشاره کرد و از خبرنگار خواست «اگر خیلی علاقه‌مند هستید برنامه مارو بدونین، حضورا تشریف بیارید!»
سردار حسین دهقان در پاسخ به یکی از حاضرین اعلام کرد دخالت نظامیان در سیاست امر غلطی ست اما معتقد بود حق شهروندی فرد در هر لباسی که باشد را نمی‌شود نفی کرد.
استفاده از اثر هنری به شرط سود نرساندن
موازی با داستان انتخابات اما همچنان جریان جنبش می‌تو ایرانی، محسن نامجو و رابطه هنرمند و هنرش با این مسئله هنوز موضوع روز کلاب‌هاوس است.« آیا اثر هنرمند از خود هنرمند جداست» عنوان رومی در همین باره بود.
حسین قاضیان، جامعه‌شناس میهمان این اتاق در خصوص جدایی هنر از هنرمند و نحوی استفاده از تولیدات هنری متهمان به آزار جنسی گفت. از نگاه قاضیان هنر تبدیل به یک کالای صنعتی به معنای نوین آن شده است. در این صنعت هنرمند کالایش را به فروش می‌گذارد و در طی این فرآیند مجموعه عواملی مانند تهیه‌کننده، مدیر و غیره با استفاده از ابزارهایی مانند رسانه و تبلیغات به شهرت و نفوذ هنرمند برای گران قیمت‌تر شدن کالایش کمک می‌کنند.
در ادامه هم مصرف کنندگان این کالا، یعنی ما، با استفاده از کالای تولید شده به شهرت٬قدت و نفوذ هنرمند دامن می‌زنیم. «همان شهرت، قدرت و نفوذی که در قدم اول برای مورد آزار قرار دادن قربانی یا قربانیانیش به یاری او آمده بودند.»
قاضیان تاکید دارد که از نظر او شنیدن یا دیدن آثار یک هنرمند متهم به تجاوز یا آزار تا زمانی که به موجب افزایش شهرت، قدت و نفوذ او نشود؛ مانند زمانی که چند ترک موسیقی از یک متجاوز را روی هارد کامپیوترمان داریم ایرادی ندارد. هر چند با این سوال مطرح است که آیا حس من شنونده پس دانستن روایت تجاوز یا تعرض این هنرمند همچنان مانند گذشته باقی خواهد ماند یا خیر.
این استاد جامعه شناس در پاسخ به یک سوال در رابطه با چرایی ضد هنجار بودن هنرمندان و نویسنگان نیز گفت: «یک هنرمند برای خلق هنر در قدم اول نیاز به خلق دنیایی جدید دارد، دنیایی با مختصات و شناسه‌های جدید. به همین دلیل است که هنرمندان نه فقط در حوزه‌های جنسی که در امور دیگر نیز رفتارهای متفاوت با نرم‌ها و هنجارهای حاکم بر جوامع دارند.»
از نطر قاضیان عنوان هنرمند دادن به یک فرد به او سرمایه نمادین یا فرهنگی می‌دهد. سرمایه‌ای که در بازار قابل تبدیل است به سرمایه اقتصادی. همان طور که شهرت یک انسان زیاد می‌شود، قدرتش بیشتر می‌شود. ممکن است یک دانشگاه به او فرصت مطالعاتی بدهد. رسانه‌ها از او دعوت به عمل می‌آورند و تهیه‌کنندگان بهتری برای توزیع آثارش پیدا می‌شود.
در ادامه مباحثات این اتاق شادی امین، فعال حقوق زنان هم درباره چند و چون مصرف کالای یک هنرمند متهم به آزار جنسی گفت که از نگاه او در این حوزه باید مسئولیت خودمان را به عنوان یک مصرف کننده در نظر بگیریم.
به نظر امین هیچ فردی به صرف داشتن استعداد نمی‌تواند از رعایت مسئولیت‌های اجتماعی سرباز بزند. یعنی نمی‌شود یک چشممان را به روی عدم رعایت مسولیت‌های اجتماعی ببندیم تا با چشم دیگرمان هنر آن را ببینیم « آن چشم بسته را در حقیقت روی آزار قربانیان او بسته ایم.»
این فعال حقوق زنان اتهام آزار را با قتل مقایسه می کند و می‌گوید اگر فردی مرتکب قتل شوذ، کسی نمی‌گوید که حیف است چنین هنرمندی دیگر نمی‌تواند کنسرت بگذارد. «به نظر من هنرمند علاوه بر هنرش باید با رفتارش نیز سنجیده شود. نمی‌شود جامعه را تقسیم کرد به دو گروه آزار گران عادی و آزار گران هنرمند. که در این صورت به افراد مشهور و یا هنرمند این حق را می‌دهیم که از تمامی هنجارهای جامعه خود را بری بدانند.»
با دیگر بحث به قاضیان برگشت و او در مورد مقایسه کالای تولید شده توسط هنرمندی که در این عصر زندگی می‌کند و متهم است به آزار جنسی با کالاهای تولید شده توسط هنرمندان گذشته گفت: «ما زمانی که در مورد اقتصاد نوین حرف می‌زنیم تنها از تولید انبوه حرف نمی‌زنیم، از مصرف انبوه هم حرف می‌زنیم. یعنی وضعیت هنرمند فعلی با افرادی مانند حافظ که زمانی می‌زیست که صرفا دربارها از هنرمندان حمایت می‌کردند یا در اروپا کلیساها از هنرمندان حمایت می‌کردند، متفاوت است.»
قاضیان این تاکید را هم دارد که «در گذشته معیارهای اخلاقی متفاوت بود و ما امروز با دانشی رفتارهای اجتماعی را قضاوت می‌کنیم که پیشتر اساسا از آنها آگاه نبودیم.»
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید