در شگفتم چرا آقای شریعتمداری که به سادگی می توانست با یک تماس تلفنی چندثانیه ای موضوع را از آقای ظریف سوال کند، راه سخت اتهام ناروا و دروغ را برگزیده است. آقای ظریف قبلا هم گفته اما من باز هم از او در باره حضورش در جلسه دیدار سوروس – خاتمی پرسیدم. پاسخ صریحش این بود: “دروغ صد در صد است و من بارها تکذیب کرده ام. من شخصا سوروس را دیده ام ولی با آقای خاتمی خیر.”

آقای شریعتمداری در متن خود آورده است که با شناختی که از ظریف دارد، او نخواسته با تکذیب این دیدار، مرتکب دروغ شود. معنای این حرف آن است گه آقای شریعتمداری، ظریف را صادق می داند. پس حالاکه ظریف راست می گوید باید خبر حاج حسین آقا دروغ باشد.

من از دیدار خاتمی-سوروس چیزی نمی دانم و اصلا هم برایم اهمیتی ندارد، اما اگر سند اصلی آقای شریعتمداری، گواهی ظریف است که دروغ ۱۰۰درصد است. یقینا حاج حسین آقا دروغ نمی گوید اما منبعی که به او این خبر را داده، دست کم دیگر مورد اعتماد نیست. علمای دین، اگر به کذب بودن روایتی از یک نفر پی ببرند دیگر او را ثقه (راستگو) نمی دانند و حسابش را از آدمهای صادق جدا می کنند.در روزنامه نگاری هم همین شیوه به کار می رود.

ارادت به برادر عزیزم حاج حسین آقا همچنان باقی است».

از: گویا