نظام استبداد دینی، دادگاه های عدالت ستیز ، قوانین ضد حقوق بشری و آرا سرکوبگرانه دادگاه ها را به رسمیت نمی شناسم و از هر ابزاری برای نافرمانی مدنی استفاده می کنم.
در دو دادگاه اخیر به دلیل اعتراض به تعرض های بی شرمانه مردان حکومت دینی و در پرونده دوم به دلیل اصرار بر حق اجتماعات و حق داشتن تشکل که هر دو از اساسی ترین و بنیادی ترین حقوق مردم است، به زندان و شلاق محکوم شده ام. صدور آرا محکومیت علیه فعالان سیاسی و مدنی و صنفی توسط دادگاههای غیر مستقل، نه برای تحقق عدالت بلکه در راستای سرکوب و ارعاب جامعه است و ما مردم نه فقط در راستای احقاق “حق” بلکه برای ادای ” تکلیف” می بایست در مقابل آن سر خم نکنیم، بایستیم و اقتدار مردم را در مقابل قدرت نامشروع و قدرت بی پشتوانه مردمی حکومت، نشان دهیم.
بر این باورم که می بایست قدرت نمایی و اقتدار طلبی حکومت سرکوبگر را با اعمال حتی اندک قدرت مدنی ممکن و مسالمت آمیز به چالش کشید. مهم این است که اراده کنیم در مقابل اقتدار نامشروع حکومت، قدرت و اقتدار مشروع و حقوق اساسی مردم را تقویت کرده و نشان دهیم.
بدیهی است نظام های ناقض حقوق بشر به دلیل واضح و روشن ” جنایت علیه منزلت انسانی” حقانیتی نداشته و سزاوار تمکین و احترام نیستند و نافرمانی مدنی از فرامین و قوانین ضد انسانی، حرکتی مدنی، مسالت آمیز و به سوی صلح است.
آرا صادره علیه خود را نمی پذیرم و اکنون در ششمین روز غیبت و تمرد از بازگشت به زندان هستم و متاسفانه دیروز نامه ای مبنی بر توقیف اموال وثیقه گذارم را دریافت کرده ام که نشان از ضعف نهادی دارد که به جای تحقق عدالت به ستیز با آن بر پاست.
تا جایی که نافرمانی و تمرد و عدم تمکین از بازگشت به زندان موجب مصادره اموال وثیقه گذارم نگردد، از دستور دادستان برای بازگشت به زندان سرپیچی خواهم کرد
نافرمانی مدنی
نرگس محمدی
تهران
I do not recognize the system of religious totalitarianism, anti-justice courts, anti-human rights laws, and repressive court rulings. I use any means of civil disobedience.
I have been sentenced to imprisonment and flogging in the last two courts. In the first case, because of the protest against the shameless attacks of the religious government officials on my body, and in the second case, because of my emphasis on the right of association and the right to organize, both of which are among the most fundamental human rights.
The sentencing of political, civil, and trade union activists by non-independent courts is not for the sake of justice but repression and intimidation of the society. We, the people, must stand against it not only to realize the “right” but also to fulfill our “duty” and show our authority in the face of the illegitimate government.
I believe that the repressive government’s vulgarity and authoritarianism should be challenged by the exercise of even minimum levels of peaceful civil power. We must strengthen and demonstrate the legitimate authority and the people’s fundamental rights in the face of the illegitimate regime. Obviously, human rights-violating systems have no legitimacy due to the apparent “crimes against humanity” and do not deserve obedience and respect. In this regard, civil disobedience against anti-human orders and laws is a civil and peaceful movement.
I do not accept the verdicts against me, and now I am on the sixth day of absence and rebellion against returning to prison. Unfortunately, yesterday I received a letter about confiscating my guarantor’s property, which shows that the authoritarian regime does not shy away from any inhuman or illegal act. I will disobey the prosecutor’s order to return to prison as long as my rebellion and disobedience do not lead to the confiscation of my guarantor’s property. CivilDisobedience
Narges Mohammadi
Tehran