شایا گلدوست
یکشنبه ۳۱ جولای ۲۰۲۲، رژه افتخار رنگینکمانیها در ونکوور کانادا با حضور جمعی از اعضای جامعه رنگینکمانی ایرانی برگزار شد. این رژه افتخار بعد از دو سال، با حضور تعداد بسیار زیادی از اعضای جامعه رنگینکمانی ازملیتهای مختلف و حامیان آنها، بزرگ و باشکوه انجام شد.
رژه افتخار ونکوور که هر ساله در اولین یکشنبه ماه آگوست برگزار میشود، در دو سال گذشته به دلیل همهگیری ویروس کرونا و محدودیتهای بهداشتی، به صورت رسمی برگزار نشده بود. اما امسال با بهبود شرایط و برداشتن محدودیتها، این رژه به صورت رسمی در ۳۱ جولای برگزار شد.
تخمین زده شده است که تنها ۲۵۰ هزار نفر در اطراف خیابانهای مرکز شهر ونکوور نظارهگر این فستیوال رنگارنگ بودهاند؛ جدا از گروهها و افرادی که در میان خیابان در حال انجام رژه بودند.
حضور رسانههای رسمی و غیر رسمی و تدابیر شدید دولتی و نیروی پلیس برای حفظ امنیت شرکت کنندگان و حاضرین نشاندهنده اهمیت بسیار زیاد این گردهمایی بزرگ جامعه رنگینکمانی در کانادا، یکی از بزرگترین کشورهای حامی رنگینکمانیها است.
دلیل تفاوت در زمان برگزاری رژه افتخار در ونکوور با تورنتو و سایر شهرهای دنیا، آب و هوای ابری و بارانی این شهر است. به همین دلیل، معمولا این رژه افتخار و اکثر فستیوالهای تابستانی در ماه آگوست به دلیل گرمای هوا و مطلوب بودن شرایط برگزار میشود.
هدف از برگزاری این برنامهها و رژههای افتخار این است که به دنیا نشان داده شود جامعه رنگینکمانی و تنوع گرایشهای جنسی و هویت و بیان جنسیتی در انسانها همیشه در طول تاریخ بشریت وجود داشته است و اعضای جامعه رنگینکمانی مانند دیگر اقشار جامعه حضور دارند، در کنار شما زندگی میکنند و دارای تاریخچهای پربار برای ثبت موجودیت خود هستند. این که آنها نیز به اندازه هر انسان دیگری حق زندگی کردن دارند و برای به دست آوردن تمام این حقوق انسانی مبارزه کردهاند؛ مانند همه سالهایی که برای زندگی جنگیده و امروزه در نقاط مختلف دنیا به بسیاری از حقوق خود دست یافتهاند.
در حالی که همه سازمانهای دولتی و غیردولتی، بانکها، کمپانیهای تولید لباس، لوازم خانگی، لوازم آرایشی و بهداشتی، سازمانهای مردمنهاد، نهادهای حقوق بشری، موسسات خیریه، انجمنها و بنیادهای مربوط به ملیتهای مختلف، انجمنها و نهادهای حقوقی و حامی جامعه رنگینکمانی و حتی نهادهای مذهبی و کلیساها از ماهها پیش خود را برای شرکت در این همایش بزرگ آماده میکردند، تعدادی از افراد جامعه رنگینکمانی ایرانی نیز تصمیم به شرکت گروهی در این رژه افتخار گرفتند.
اکثر افراد ایرانی شرکت کننده در این مراسم را مهاجرین و پناهندگان رنگینکمانی ایرانی تشکیل میدادند و در میان صف طولانی گروههای شرکت کننده در رژه افتخار، به همراه سازمان مردمنهاد «Rainbow Refugee» که یکی ازمعروفترین سازمانهای حامی پناهندگان رنگینکمانی در غرب کانادا است، راه رفته و رژه را برگزارکردند.
حضور رنگینکمانیهای ایرانی در این رژه افتخار توجه گروههای دیگر و تماشاگران را به خود جلب کرد. جامعه رنگینکمانی ایرانی در جمعی از ملیتهای مختلف، با در دست داشتن پلاکاردهایی به زبان فارسی، دنباله پیراهن رنگینکمانی یکی از همراهان را گرفته بودند و این گونه همبستگی و اتحاد خود را به دنیا نشان دادند.
این پیراهن که حدود ۱۰ متر طول داشت و به رنگهای پرچم رنگینکمانی بود، ناخودآگاه توجه افراد حاضر را به خود و به پلاکاردهای نوشته شده به زبان فارسی جلب میکرد. روی این پلاکاردها شعارهایی با مضمون «ما بیشماریم»، «صلح و آرامش» و «من یک رنگینکمانی هستم، آزادی و برابری حق من است» نوشته شده بود.
در انتهای این راهپیمایی که حدود سه ساعت به طول انجامید، بیانیهای از سوی جامعه رنگینکمانی ایرانی به شرح زیر قرائت شد: «ما با اقلیتهای جنسی و جنسیتی در ایران که زیر فشار ساختارهای ظالمانه فرهنگی، اجتماعی و سیاسی قرار دارند، اعلام همبستگی کرده و خواستار توقف چرخه ظلم و تبعیض علیه افراد کوییر هستیم.
از آنجا که تحقق آزادی، نیازمند احترام به حقوق و آزادیهای همه اقلیتها است، تاکید میکنیم که در سپهر سیاسی ایران پس از جمهوری اسلامی، باید در قانون اساسی حقوق همه اقلیتها و افراد کوییر تضمین شده و صرف نظر از تفکیک دوگانه زن-مرد، حقوق و آزادیهای افراد صرفا بر اساس کرامت انسانی آنها به رسمیت شناخته شود. به امید جهانی که در آن هیچ کس خود را در اقلیت نبیند.»
افراد ایرانی حاضر معتقد بودند که حضور جامعه رنگینکمانی در رژه افتخار امسال با شکوهتر از هر سال بود.
هرچند تعداد افراد رنگینکمانی ایرانی در ونکوور بسیار بیشتر از افراد شرکت کننده در رژه افتخار است اما حضور این افراد و افراد ایرانی دیگری که برای حمایت آمده بودند، در طول مسیر بیشمار به چشم میخورد.
ایرانیهای حاضر در خیابان سعی میکردند تا با تشویقهای خود و پیامهایی به زبان فارسی، حمایت خود را از افراد رنگینکمانی اعلام و آنها را تشویق به مقاومت، تلاش و آزادی کنند. آنها آرزو کردند تا به زودی این جشنها در ایران برگزار شوند.
هرچند انتظار میرود که در سالهای آینده افراد رنگینکمانی ایرانی بیشتری با اتحاد و یکپارچه در کنار هم، دست در دست، صدای همنوعان خود در داخل ایران باشند اما حضور امسال را میتوان نقطهای برای آغاز تا رسیدن به آزادی دانست.