رئیس قوه قضائیه، تلاش زنان برای توقف #حجاب-اجباری و برخورداری از حق پوشش را تلاش برای ترویج بی حیایی خوانده است! اما باید بدانند که تلاش زنان سرافراز جامعه ایران، تقلایی حق طلبانه و مبارزه ای شجاعانه است، نه بی حیایی. این حکومت استبدادی زن ستیز است که ارزش های انسانی را وارونه کرده است.
در نا-مکانی متحمل حبس شده ام که ندامتگاه قرچک نامیده میشود. ماه هاست که در تلاش هستیم تا آنچه را که اقلام ممنوعه می نامند را مجاز کنیم. در این زندان اقلام بیشماری ممنوع هستند که دلیل آن زن بودن ماست. در این زندان خیار، موز، و هویج جزء اقلام ممنوعه هستند، چون ما زن هستیم و اشکال این میوه ها تحریک کننده است! روزهای نخست وقتی مسئولان گفتند که این سه نوع میوه برای زنان ممنوع است، و فروشگاه تحت هیچ شرایطی حتی برای زندانیان بیمار نخواهد آورد، به خیالم هم نمیرسید که دلیل آن فقط زن بودن ما و شکل ظاهری میوه هاست، و نمی توانستم باور کنم که کارشناسان و مسئولان قضایی و امنیتی نظام با چنین رویکرد ابتذال گونه ای به زن می نگرند، و با چنین معیار و ضوابطی برای زنان محدودیت و محرومیت ایجاد میکنند. تلاش های ما هنوز هم نتیجه نداده است.
زن ستیزی و بی منزلت سازی زن در چهارچوب ایدئولوژی و نگرش نظام استبداد دینی، فاجعه بارتر از آن است که فقط زنان را از حق پوشش محروم نماید، زندان قرچک بازنمای اراده حکومتی است که زن را به دلیل زن بودن حتی از خوردن میوه هم محروم میکند، و توجیه آنها حفظ عفاف و حیای ما زنان است، که وظیفه مراقبت از عفت ما نیز برعهده مردان حکومت دینی است!
در این نظام سلطه گر، صدای زن ممنوع، موی زن ممنوع، حتی میوه برای زن ممنوع است. سزاوار است بگویم که زن “ممنوع” است. زن اگر میوه ممنوعه در زندان قرچک بخواهد بی عفت و فاحشه است! زن اگر در جامعه پوشش آزادانه بخواهد، بی حیاست! اگر در خانواده حق طلاق بخواهد، ناشزه است! و اگر زندگی و شادی بخواهد سزاوار مجازات است!
در چنین زندان و چنین حکومتی من (نرگس محمدی) بعنوان یک زن و یک مادر اعلام میکنم که زیر بار #حجاب-اجباری حکومت نمیروم و اجبار را برنمی تابم، در زندان قرچک میوه موز، خیار، و هویج میخواهم، چرا که این محرومیت از میوه ها را توهین به زن می دانم؛ ناشی از ذهن بیماری که آن را قاعده کرده است.
آزادی و برابری و سرزندگی و نشاط، حق ما زنان است، حتی اگر بهای آن زندان و مرگ باشد.
نرگس محمدی – زندان قرچک