این نکته را در دیدار کوتاهم از نمایشگاه دریافتم. ظاهراً از یک طرف، قشر مذهبی جامعه را بسیج کرده بودند تا حضوری حداکثری در نمایشگاه را به نمایش بگذارند و از طرف دیگر، راه به راه به دخترها و خانم‌های فاقد روسری تذکر داده می‌شد.

بدین ترتیب، پدیدهٔ روسری به محور مدیریت کشور تبدیل شده و همهٔ معضلات اجتماعی و نابسامانی‌های اقتصادی تحت‌الشعاع آن قرار گرفته است.

با این رویکرد، تمام منابع کشور صرفِ مسئلهٔ روسریخواهد شد، زیرا وقتی “نیم‌متر پارچه” از سوی عده‌ای به صورت فلسفهٔ وجودی حکومت تعریف شود، فقر و فحشا و فساد و فلاکت و مهاجرت و بیکاری و تورم و گرانی و تحریم و طلاق و تجرد و محیط زیست و منابع آب و آلودگی و ترافیک و صنعت و غیره چه ارزش توجه و تمرکز دارد؟