محمدجواد ظریف در شبکه ایکس نوشت:

«سلام

به گمانم سخنان بنده در تبیین شرایط نوین جهانی و تاکید بر پایه‌های انگیزشی قدرت (همچون رضایتمندی و پشتیبانی مردم) در کنار (نه بجای) پایه‌های مادی (همچون قدرت نظامی و اقتصادی) بر گروهی که با نگرش امام راحل و رهبری فاصله گرفته‌اند گران تمام شده است.

امام در دیدار نمایندگان مجلس ۶۱/۱۱/۴: شما گمان نکنید که قدرت نظامی شما را نگه داشته است؛ قدرت ایمان شما را نگه داشته است و پشتیبانی ملت. این پشتوانه را باید حفظ کنید. اگر این پشتوانه از دست ما برود، همه ما از بین خواهیم رفت و اسلام هم دستخوش مسائل دیگری میشود.

اکنون چه کسی باید عذرخواهی کند؟»

سخنرانی روز گذشته محمدجوادظریف در یک نشست دانشجویی که در بخشی از آن گفته بود که “موشک مهم است، اما مردم مهمترند”، با واکنش حسین شریعتمداری روبرو شد.

وی در مطلبی در شماره امروز روزنامه کیهان تاکید کرد: برادرانه پیشنهاد می‌کنیم هرچه زودتر از مردم شریف ایران به خاطر اظهارات بیجا و دشمن‌پسند خود پوزش بخواهید.

کنایه احمدزیدآبادی به شریعتمداری: مقام شامخ موشک!

احمد زید آبادی، فعال سیاسی، به صحبت‌های حسین شریعتمداری واکنش نشان داد و در کانال تلگرامی خود نوشت: ظاهراً بین مدیر مسئول کیهان و “موشک” چنان عقد اخوتی بسته‌اند که هر کس در هر گوشه از دنیا به هر دلیلی بگوید بالای چشم موشک ابروست، او خود را موظف می‌بیند که برای حفظ حرمت و تقدس و مقام شامخ موشک به قول خودش به “دفاع جانانه” برخیزد و طرف را به توبه و انابه و عذرخواهی فراخواند خواند و اگر نپذیرفت، زبان به تهدید بگشاید! در آخرین مورد از این غیرت موشکی، او از دکتر جواد ظریف خواسته است که به دلیل اینکه گفته “مردم مهمتر از موشک هستند” تا دیر نشده عذرخواهی کند! یعنی اگر عذر خواهی نکرد و یا دیر عذرخواهی کرد، باید منتظر مجازات باشد! حالا که موشک چنین مقام ربوبی نزد این طیف پیدا کرده که حتی نمی‌توان گفت مردم مهمتر از آن هستند، دور از ذهن نیست که به زودی در تمام میدان‌های شهر مجسمه‌ای از موشک نصب کنند و خلق‌الله را هم وادار سازند که هنگام عبور از آن حوالی در مقابل مجسمه تا کمر دولا شوند و حتی به خاک بیفتند!

آقایان مخالف ظریف؛ نگاهی به تحلیل‌های مدافعان حمله نظامی به ایران بیاندازند!

رضا نصری کارشناس حقوق بین الملل در توییتر نوشت: کسانی که اظهارات دکتر ظریف مبنی بر اینکه «مردم» منشأ امنیت هستند را باور ندارند – یا برای مولفه «مردم» در تحلیل‌های روابط بین‌الملل جایگاهی قائل نیستند – نگاهی به تحلیل‌های مدافعان حمله نظامی به ایران در رسانه‌های اصلی آمریکا – و در توصیه‌نامه‌های اندیشکده‌های ضد ایرانی – در دو دهه گذشته بیاندازند! آنوقت خواهند دید چگونه مشوقان جنگ و تحریم بی‌وقفه تلاش کرده‌اند دولتمردان و نظامیان را قانع کنند که با حمله نظامی به ایران مردم ایران «دور پرچم» جمع نخواهند شد و نباید از این بابت نگران باشند! یکی از این نمونه‌ها مقاله‌ایست که یکی از حامیان پُر کار فشار اقتصادی و نظامی به ایران در سال ۲۰۰۶ در زمان جرج بوش در نشریه معروف لس‌آنجس تایمز نوشت که در آن استدلال می‌کرد که در ایران در صورت حمله نظامی تنها «اقلیت فارس» است که – به دلیل سلطه‌ای که بر سایر اقوام دارد – پشت پرچم بسیج خواهد شد؛ و سایر اقوام حتی از تحقیر آن توسط یک نیروی خارجی استقبال خواهند کرد! اگر در گفتمان اپوزیسیون جنگ‌طلب و مدافع تحریم هم دقیق شوید، خواهید دید که برای تشویق دولت‌های غربی به اعمال فشار اقتصادی و نظامی به ایران مدام همین خط استدلال را دنبال می‌کنند! عمده حرف‌شان این است که شکاف میان «دولت و ملت» و شکاف‌های موجود در متن جامعه – اعم از شکاف میان اقوام و شکاف میان اقشار مذهبی و غیر مذهبی – به قدری است که لازم نیست در محاسبات‌تان نگران مولفه تعیین‌کننده‌ای به اسم «مردم» باشید! پس «مردم» – اگر از دید تحلیل‌گران داخلی در مناسبات بین‌المللی مهم نباشند – دست‌کم از دید مهاجم بالقوه یک مولفه بسیار جدی تلقی می‌شوند!