کارل اوخ، دبیر جشنواره کارلووی‌واری، درباره این دو فیلم ایرانی به بی‌بی‌سی فارسی گفت: «بعد از اکران فیلم در سرزمین برادر از دوست دخترم نظرش را پرسیدم، گفت زیبا بود و غمگین. هر دو فیلمی که از ایران داریم خیلی زیبا هستند و خیلی غمگین. اما این غمگین بودن منفی نیست. از نوعی است که تماشاگر را به شخص بهتری تبدیل می‌کند. سازندگان این دو فیلم موفق می‌شوند در روح تماشاگر نفوذ کنند و شما را وادار کنند که به یک چیزهایی فکر کنید که معمولاً فکر نمی‌کنید. کاری می‌کنند که زندگی معمولت را متوقف کنی و فکر کنی که چطور می‌توانی آدم بهتری باشی. فکر می‌کنم این بزرگ‌ترین هدفی است که یک فیلم می‌تواند به آن برسد، این که تماشاگر بعد از تماشای فیلم به فرد بهتری تبدیل بشود.»

سینمای جهان

در میان فیلم‌های چکی، «امواج» ساخته یرژی مادل محبوب‌ترین همه آنها بود؛ فیلمی که ستایشی است از یک روزنامه‌نگار در سال ۱۹۶۸، سالی کلیدی در تاریخ چک که در آن تانک‌های شوروی به خیابان‌های پراگ رسیدند. این فیلم به عنوان محبوب‌ترین فیلم جشنواره از دیدگاه تماشاگران انتخاب شد.

«قصاب خوک دوست داشتنی ما» ساخته آدام مارتینک هم که در بخش مسابقه به نمایش درآمد، داستان مراسم سنتی قربانی کردن خوک در چک را تصویر می‌کرد که هرچند حرفه‌ای و خوش ساخت بود، اما نوع داستان و شوخی‌های کلامی آن بسیار متعلق به فرهنگ چک بود و ارتباط با آن برای تماشاگران غیر چکی، چندان آسان نبود.

در بخش مسابقه فیلم «نگاه اجمالی ناگهانی به چیزهای عمیق‌تر» ساخته مارک کازینز درباره ویلهمینا بارنز گراهام نقاش ستایش شده قرن بیستم بریتانیا، جایزه بزرگ جشنواره به مبلغ بیست و پنج هزار دلار را از آن خود کرد.

جایزه ویژه داوران به مبلغ پانزده هزار دلار، همین طور جوایز بهترین بازیگر زن و فیپرشی (انجمن بین المللی منتقدان) به فیلم «دوست داشتنی» ساخته لیلیا اینگولفس‌دوتیر از نروژ رسید؛ بهترین فیلم بخش مسابقه که روایتگر تنهایی یک زن میانسال بود.

داوران جشنواره از فیلم «زوفتکس» هم تقدیر کردند، فیلمی ساخته نوآز دش که فیلمنامه آن را بابک جلالی نوشته است. جلالی که سال گذشته جایزه بهترین کارگردان این جشنواره را با فیلم «فرمونت» به خانه برده بود، حالا به عنوان فیلمنامه‌نویس این فیلم در جشنواره حضور داشت؛ فیلمی که احوال پناهجویان را در یک کمپ پناهندگی به نام زوفتکس در یونان روایت می‌کند، اما بیش از آن که بخواهد تصویری رئالیستی از وضعیت این پناهجویان ترسیم کند، سعی دارد در روایتی متفاوت نمایشگر رویاهای آنان باشد. در نتیجه با فیلمی رویا‌گون و حتی شبه‌سوررئال روبرو هستیم که می‌خواهد تماشاگر را در آرزوها و دنیای تخیلی شخصیت‌هایش شریک کند.