آن‌ها در این یادداشت‌ها که جمعه ۱۴ آذر منتشر شد، ۱۶ آذر را «نماد عهد میان نسل‌های ایستاده علیه استبداد» و نشانه تداوم «مبارزه برای آزادی» خواندند و گفتند دانشگاه، با وجود سرکوب و زندان، همچنان «قلب تپنده این راه و سرچشمه امید به بهار آزادی» در ایران است.

با یاد یاران دبستانی

مرادی نوشته خود را با یاد «یاران دبستانی»، احسان فریدی و احمد بالدی، آغاز کرد و سرنوشت این دو دانشجو را نمادی از تداوم سرکوب جنبش دانشجویی دانست؛ از خطر اعدام برای فریدی تا مرگ بالدی که در اعتراض به فشار اقتصادی و تخریب محل کار خانواده‌اش دست به خودسوزی زد.

او با یادآوری گذشت ۷۲ سال از ۱۶ آذر ۱۳۳۲، از «حکومت اعدامی» نوشت که همچنان دانشجویان را هدف گرفته و در برابر بحران‌های اقتصادی، اجتماعی و محیط‌زیستی، به «اعدام‌های فزاینده و قتل‌عام‌گونه» پناه برده است.

به‌باور او، همکاری قوای سه‌گانه و اجرای دستور رهبر جمهوری اسلامی، این چرخه سرکوب را تثبیت کرده است.

مرادی سه راه پیش روی جامعه را برشمرد؛ انتظار مداخله خارجی، امید به اصلاح یا استحاله حکومت، و شکستن سکوت و بی‌عملی.

او دو راه اول را بن‌بست دانست و تاکید کرد که «دموکراسی از آسمان نازل نمی‌شود» و تنها راه، تلاش جمعی برای تغییر است؛ تلاشی که نقش اصلی آن بر دوش جوانان و دانشجویان است.

او با اشاره به نقش دانشگاه در خیزش «زن، زندگی، آزادی»، دانشگاه را ظرفیت اصلی مقابله با استبداد خواند و خطاب به دانشجویان نوشت: «فریادهای شما پاسخ این رنج بی‌پایان است! در زمستان وطن عزم بهار باید کرد! ‏۱۶ آذر عهدنامه‌ای میان نسل‌های ایستاده علیه استبداد در راه آزادی است و باید بر این عهد پای فشرد و تاریکی را عقب زد.»

مبارزه براى آزادى

یونسی یادداشت خود را با تصویر آغاز زمستان و تقویمی که پاییز را پشت سر می‌گذارد شروع کرد و نوشت هرچند پشت میله‌های زندان قرار است «همیشه زمستان باشد» اما این زمستان لزوما به معنای یاس نیست.

او که بیش از دو هزار روز است به‌دلیل زندانی‌ بودن از دانشگاه و رویاهای علمی خود دور مانده، نوشت که در این دوران به «درس‌های زندان و زندانیان مقاوم» چشم دوخته است.

این دانشجوی زندانی این پرسش را طرح کرد که چگونه می‌توان در «زمستانی‌ترین جغرافیا» مغلوب سرما نشد و تاکید کرد این پرسش فقط برای زندانیان نیست، چرا که حکومت‌های دیکتاتوری «زندان‌هایی به وسعت کشور» می‌سازند.

او هشدار داد فراموش کردن آزادی و امید بستن به قدرت‌های خارجی برای آوردن «زندانبان بهتر»، نوعی «تحقیر اراده انسان» است.

یونسی نوشت: «‏مبارزه، همان رهایی انسان مبارز، همان آتش سوزان تاریخ و همان گوهر استثنایی تاریخ معاصر ایران در منطقه‌ای پر از استبداد است. مبارزه همان چیزی است که نگذاشته است در زمستان استبداد و در پشت میله‌های زندان، سرما چیره شود‌.»

او دانشگاه را «قلب تپنده مسیر پررنج آگاهی منتج به مبارزه» خواند و نوشت: «مشعل این مسیر در پیکر سوخته بالدی علیه فقر و ستم و ایستادگی فریدی زیر طناب مرگ، همچنان می‌درخشد.»

این دانشجوی زندانی خطاب به «یاران نادیده» خود در دانشگاه نوشت قلب‌های آن‌ها منبع اراده این مسئولیت تاریخی است و از آن‌ها خواست «این آینه‌ها» را روبه‌روی هم بگذارند تا از اراده تغییر، «توفانی از شورش و عصیان» برخیزد؛ پیامی که به‌گفته او از روز دانشجو و خون «سه یار دبستانی»، همچنان می‌درخشد و نوید «بهار آزادی و آبادی ایران» است.

یونسی، دارنده مدال طلای المپیاد جهانی نجوم و اخترفیزیک ۲۰۱۸ و مرادی، برنده مدال نقره المپیاد نجوم ایران در سال ۲۰۱۷، هر دو دانشجوی دانشگاه صنعتی شریف‌اند.

آن‌ها سال ۱۳۹۹ و در ۱۹ سالگی بازداشت و حدود دو سال بعد در دادگاه انقلاب هر یک به ۱۶ سال زندان محکوم شدند و میزان حبس قابل اجرایشان اسفند ۱۴۰۳ به شش سال و هشت ماه کاهش یافت.

با این حال، دستگاه قضایی پرونده‌های تازه‌ای علیه آن‌ها گشود و ۱۸ مرداد، شعبه ۲۹ دادگاه انقلاب این دو دانشجو را به اتهام «فعالیت تبلیغی علیه نظام» به ۱۵ ماه حبس محکوم کرد و یونسی در پرونده‌ای جداگانه نیز به اتهام «تایید و تقویت اسرائیل» به پنج سال زندان در کرمان محکوم شد.