“الله اکبر” و شعار اعتراضی مردم

شنبه, 18ام شهریور, 1391
اندازه قلم متن

 

همزمان با اجلاس سران غیر متعهدها در تهران بعضی گروههای خارج از کشور از مردم خواستند که در روزهای چهارشنبه و پنجشنبه ۸ و ۹ شهریور در ساعت ۲۲ به وقت تهران با دادن شعار “الله اکبر” به حکومت اعتراض کنند. سایت های کلمه – سحام نیوز – جنبش راه سبز (جرس) – ادوار نیوز – پایگاه اطلاع رسانی نوروز – امروز – ندای سبز آزادی – ندای آزادی مردم را به این حرکت فراخواندند. بعضی سایت های دیگر هم خبر فراخوان را منتشر ساختند و بدین ترتیب از آن پشتیبانی نمودند. هدف این بود که صدای اعتراض مردم به گوش نمایندگان کشورهای شرکت کننده در اجلاس و از این طریق به اطلاع جهانیان برسد. در حالی که کمر مردم زیر فشارهای متعدد از جمله گرانی، بیکاری، فقدان آزادی و امنیت خم شده است و باید قاعدتا از هر امکانی برای اعتراض استفاده نمایند، فراخوان ناموفق بود و علی رغم اطلاع رسانی نسبتا گسترده، خبری از اعتراض کردن بیرون نیامد و نیز صحبتی در مورد ناموفق بودن آن از طرف کسانی که آن را فراخوانده بودند نشد.

چرا این حرکت موفق نبود؟
زمان آنست که علل ناموفق بودن این حرکت را بررسی کنیم. بنظر نگارنده یک علت مهم شعار “الله اکبر” است. الله اکبر یک شعار مذهبی است و در انقلاب ۵۷ و تا مدتی در تظاهرات بعد از انتخابات ۸۸ نیز شعار اعتراضی عمده مردم بود. اما مدتی پس از انتخابات ۸۸ که رژیم حاکم نشان داد هیچگونه حقی برای مردم قائل نیست و امکان هرگونه تحول در این رژیم خواب و خیالی بیش نیست، مردم از دادن شعاری که در انقلاب ۵۷ به استقرار جمهوری اسلامی منتهی شده بود، دوری می جویند. در آن زمان آیت الله خمینی و یارانش حرکتی را که توسط تمامی مردم ایران آغاز شده بود، قدرت را تحت این عنوان که اکثریت مردم ایران مسلمانند، در انحصار خود گرفتند و حقوق و آزادی های سایر مردم را پایمال نمودند. این همه فساد، بی عدالتی و نابرابری، مشکلات اجتماعی، فقدان آزادی ها، سرکوب و شکنجه از نظر بسیاری نتیجه جمهوری اسلامی و دادن همین شعار بوده است.

در بهترین حالت برای بسیاری ناروشن است که خواست از این اعتراض ها چیست. مردم دیگر نمیخواهند برای آنچه که نمیدانند چیست جان خود را بخطر بیاندازند. جنبش اعتراضی بعد از انتخابات ۸۸، جنبشی بود که با شعار “رای من کو” آغاز شد. حرکتی که تحت نام جنبش سبز در ایران در جریان بود در واقع جنبش رنگین کمانی بود که مردم با نظرات مختلف و از طیف های مختلف در آن شرکت داشتند.

مردم تا زمانی که تصور میکردند سران جنبش سبز خواهان تغییر اوضاع هستند با آنها بطور کامل همراهی نمودند، اما زمانی که دیدند این آقایان در ۲۲ بهمن نیز که روز استقرار جمهوری اسلامی است مردم را به تظاهراتی که مشخص بود به نفع نظام تمام میشود فرا خواندند، از شرکت وسیع در آن تظاهرات خودداری نمودند. شعار “الله اکبر” شعار مشترک با جمهوری اسلامی است حال آنکه مردم دیگر این رژیم را نمیخواهند. همانطور که ۲۲ بهمن نمیتواند نمودار یک حرکت ملی باشد، شعر الله اکیر هم نمیتواند دیگر یک شعار ملی باشد. امروز خواست مردم با آنچه در سال ۸۸ بود و برایش به خیابان آمدند متفاوت است.

امروز برای مردم آگاه روشن شده است که در جمهوری اسلامی اصلاحات اساسی میسر نمیباشد. از آنجائی که شعار الله اکبر به استقرار جمهوری اسلامی انجامیده است، چنین استباط میشود که هدف فراخوانندگان از این شعار فقط استقرار یک جمهوری اسلامی بهتری است. مثلا با یک ولی فقیه بهتر و یا بدون ولی فقیه و یا رئیس جمهوری دیگری. باید گفت که این چیزی نیست که اکثریت مردم طالب آنند.
طیف فراخواننده به این واقعیت توجه ندارد که الله اکبر دیگر شعار همه مردم نیست. اگر بدنبال طرح یک شعار ملی و حافظ منافع همه ایرانیان و نه قشر حاکم و همراه آنان اصلاح طلبان هستیم، الله و اکبر دیگر این شعار نیست. الله اکبر شعار کسانی است که میخواهند جمهوری اسلامی را حفظ کنند.

آنهائی هم که میخواهند جنبش اعتراضی مردم را بار دیگر به نفع مقاصد خود مصادره و به وسیله ای برای به قدرت رسیدن خود در جمهوری اسلامی و یا احیانا گرفتن چند صندلی در مجلس شورای اسلامی تبدیل نمایند، باید بدانند که مردم آگاه ایران گول آنها را نخواهند خورد. این گروه نباید انتظار داشته باشند که مردم با آنها همراهی کنند. آنها باید خود به تنهائی این کار را به پیش برند. چگونه انتظار میتوان داشت که مردم از رژیم فاسدی که جان و مالشان را هدف قرار داده و زندگی را بر آنان تباه کرده است پشتیبانی کنند. مردم آزادی و دموکراسی، امنیت و زندگی خوب میخواهند و این با جمهوری اسلامی میسر نبوده و نمیباشد.

بنظر نگارنده اگر قرار است آکسیونی برگزار شود، باید شعارهای ملی که در پشتیبانی از آزادی و دموکراسی باشد و به همه مردم هم مربوط شود استفاده نمود. فراخوان باید با همکاری طیف های مختلف و همکاری گروهها و احزاب و سازمانهای مختلف تهیه و اعلام شود. امیدوارم که همه ما به این موضوع توجه داشته باشیم که آنجه مهم است میهنمان و منافع ملی ماست.

آقای موسوی و کروبی که پس از انتخابات ۸۸ در برابر حکومت ایستادگی نمودند مورد احترامند اگرچه آنها فقط در محدود شعار “رای من کو” حرکت کردند و هیچگونه حرکتی در مخالفت با رژیم جمهوری اسلامی و اصول و قانون اساسی آن ننمودند. میدانیم که با اتفاقی که در انتخابات ۸۸ و بعد از آن افتاد، شعارهای دیگری توسط مردم مطرح شد: “استقلال، آزادی، جمهوری ایرانی”، “نه لبنان، نه غزه، جانم فدای ایران” و “مرگ بر دیکتاتوری”. در این مرحله بخش هائی از اصلاح طلبان خود را کنار کشیدند. آنها میخواستند جمهوری اسلامی را حفظ کرده، با آن همکاری کنند. این در تضاد با حرکت مردم بود.

با وجود اینکه بیشترین هزینه را خود اصلاح طلبان و مذهبیون پس از انتخابات ۸۸ متحمل شده و خواهند شد، ولی بنظر میرسد که آنها هنوز طالب حفظ جمهوری اسلامی و تحقق دوران طلائی امام اند. با چند هزار کشته و اعدامی در سال ۶۰ و وضعیت امروز ایران که نتیجه منطقی حکومت تمامیت خواه جمهوری اسلامی و آن دوران است، چگونه میتوان ادعا نمود که دوران مزبور دورانی طلائی بوده است؟

راه خروج از بن بست کدام است؟
اگر آقایان میرحسین موسوی و مهدی کروبی به این نتیجه رسیده باشند که منافع و حفظ ایران مهمتر از حفظ جمهوری اسلامی است، باید از آنها پشتیبانی کرد تا بتوانند دولت موقت گذار به دموکراسی را تشکیل دهند، دولتی که حقوق و آزادی های کلیه مردم را رعایت کند. این حکومت باید راه انتخابات آزاد برای تشکیل مجلس موسسان و تصویب قانون اساسی دموکراتیک و سکولار جدید را فراهم کند. همه گروهها و احزاب و سازمانها باید بتوانند با معیار واحدی به تبلیغ نظرات و پیشنهادات خود بپردازند. در این صورت اگر مردم در انتخابات بعد بر اساس قانون اساسی جدید به یکی از این آقایان رای بدهد، ایشان رئیس جمهور هستند و من هم به عنوان یک فرد ملی، طرفدار آزادی و دموکراسی ایشان را به عنوان یک رئیس جمهور قبول میکنم.
تارا عظیما
۱۷ شهریور ۱۳۹۱
taraazima@googlemail.com


به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید

۴ نظر

  1. فقط ننگ بر شما jomhoori khah . شما و امثالهم خوارج زمانه هستید. ننگ بر شما باد ننگ. این نظام فعلی و ان فاجعه ۵۷ هم دستاورد کسان و گروهایی هست که شما ننگییون برای ایران به ارمغان اوردید. ننگ بر شما و ذات تان.

  2. با درود خدمت شما

    با نظر شما کاملا” موافقم. چون رژیم جمهوری اسلامی با دسیسه های گوناگون سعی در بقا و حفظ پایه های پوسیده اش را دارد. بنابراین از طریق عوامل خود بعنواین متعدد سعی در ایجاد تفرقه و دودستگی می نماید و با طرح اینگونه شعارها موج سواری می گیرد از مردم به ستوه آمده. اینان خوب می دانند که اگر اتحاد ملی صورت پذیرد که به باور من خیلی دور نیست، مردم کشورمان از یوغ این ستمگران رهایی خواهند یافت.
    به امید پیروزی مردم ایران.

    با سپاس فراوان

  3. من راننده تاکسی هستم قضیه خیلی شور شده ومردم بینهایت عصبانی وناراحت هستند وصحبتی دیگر از اصلاحات نیست وتنها علت دوام فعلی ج.ا نبود اتحاد و تاکتیک واسلحه است البته این سکوت دولت را خر کرده وهر حرکتی احتمال یک انفجار بزرگ را در خود دارد وبه همین علت است که دولت از هرتجمعی به شدت وحشت دارد حتی تشییع جنازه افراد مشهور ! درکل حکومت جمهوری اسلامی به یک ماهیت پوک و پوسیده تبدیل شده که چنبر ه ای ازنفرت وکینه آنرا فراگرفته و فقط زمان انفجار مشخص نیست

  4. حرف شما شاید تا حدی درست باشد ولی‌ باید توجه داشت اولویت اصلی‌ امروز همه جمهوری خواهان چه ملیون چه مذهبیون مخالفت با رضا پهلوی و سلطنت است و جزییاتی مثل سکولار بودن حکومت آینده یا ولی‌ فقیه داشتن یا نداشتن نباید باعث جدایی جمهوریخواهان شود. امروز وظیفه همه سران جمهوری خواهی‌ از بنی‌ صدر و مسعود رجوی و جناب کدیور گرفته تا دیگران فقط باید بر روی مبارزه با رضا پهلوی متمرکز باشد که خوشبختانه این روز‌ها در فضای مجازی طرفداران این گروه‌ها کاملا با هم متحد شده اند. باید توجه کرد بخش بزرگی‌ از جمهوری خواهان نیروهای مذهبی‌ هستند که سالها بر علیه رژیم ستم شاهی‌ مبارزه کرده اند و حق بزرگی‌ دارند. ملت ایران هم مسلمان هستند و همانطور که دیدیم در این اواخر حتا کسانی‌ که شاید کم توجه به مسائل دینی هستند اما بر حقانیت انقلاب اسلامی صحه گذاشتند، به عنوان مثال امسال سالگرد میدان ژاله حتا توسط بی‌دین‌ها بیشتر از همیشه گرامی‌ داشته شد که نشان میدهد حتا بی‌دین‌ها هم مخالف انقلاب اسلامی و رهبری امام خمینی نیستند و تنها خط قرمزشان رضا پهلوی است.