در دوران وزارتِ حاجی بابایی بر گسترده‌ترین نهاد اجتماعی، بارها دیده شده است که ایشان فرافکنی کرده و دیگران را متهم به ناراستی و یا بی اطلاعی می‌نمایند. زمانی که از اعتیاد دانش آموزان و تنبیه بدنی آنها سخن می‌رفت، بر بی‌اساسی این گفته‌ها اصرار می‌ورزید و همه آمارها را نادرست می‌شمرد. و اکنون نیز وقتی درباره رویدادِ دلخراشِ پرپر شدن دختران دانش آموز، مورد پرسش خبرنگاران قرار می‌گیرد، آنها را با این جمله که “بروید از مسئولانش بپرسید” شگفت زده می‌کند.
به نام خداوند جان و خرد
پیام کانون صنفی معلمان ایران
به مناسبت فاجعه‌ی دلخراش پرپر شدن دانش آموزان بروجنی
کشته شدن ۲۶ تن از دانش آموزان و آموزگاران بروجنی بر اثر واژگونی اتوبوس راهیان نور، درد و اندوهی بی‌کران بر جان همه‌ی مردم ایران، و داغی فراموش نشدنی بر دل‌های بازماندگان است. ما این غم بزرگ را به همه‌ی ایرانیان، و به ویژه‌ی خانواده‌های گرامی عزادار، تسلیت می‌گوییم.
در دوران وزارتِ حاجی بابایی بر گسترده‌ترین نهاد اجتماعی، بارها دیده شده است که ایشان فرافکنی کرده و دیگران را متهم به ناراستی و یا بی اطلاعی می‌نمایند. هنگامی که بسیاری از کارشناسان به دلیل شتاب در اجرای ساختار ۶-۳-۳ به او خرده می‌گرفتند، بر حمایت مقامهای تراز اول کشور از خود پافشاری کرده و برای دفاع از خود پشت آنها پنهان می‌شد. زمانی که از اعتیاد دانش آموزان و تنبیه بدنی آنها سخن می‌رفت، بر بی‌اساسی این گفته‌ها اصرار می‌ورزید و همه آمارها را نادرست می‌شمرد. و اکنون نیز وقتی درباره رویدادِ دلخراشِ پرپر شدن دختران دانش آموز، مورد پرسش خبرنگاران قرار می‌گیرد، آنها را با این جمله که “بروید از مسئولانش بپرسید” شگفت زده می‌کند.
اما پیرامون این رخداد تلخ نکات و پرسش‌هایی چند قابل طرح است. آقای حاج بابایی به گفت‌وگو با رسانه‌ها دلبستگی خاصی دارد و از زمان شروع وزارتش، تقریباً نقش سخنگوی وزارت خانه را نیز ایفا نموده است. اکنون نیز انتظار می‌رود با شفافیت و شجاعت کافی به پرسش‌های زیر پاسخ گوید.
۱. در صورتی که – به گفته برخی مسئولان آموزش و پرورش و دیگر نهاد‌های دست اندرکار – حضور دانش آموزان در این اردوها اجباری نیست، به چه دلیل بخش عمده‌ای از نمره آموزش دفاعی دانش آموزان موکول به حضور در این اردوها می‌شود؟ و چرا بالا رفتن آمار دانش آموزان شرکت کننده در این اردوها برای مدیران مدارس امتیاز مثبت محسوب می‌شود؟
۲. اکنون که دو سال از اجرای این طرح – حداقل برای دانش آموزان پسر- می‌گذرد، آیا برآوردی از اثرات آن در روحیه و رفتار این دانش آموزان صورت گرفته است؟ در صورت انجام این ارزیابی، توضیح دهند که برگزاری این اردوها تا چه میزان در ایجاد رفتار مثبت در دانش آموزان مؤثر بوده است، تا با بررسی‌های همه جانبه، مشخص شود آیا این تغییرات پاسخگوی هزینه‌های فراوان جانی و مالی این اردوها می‌باشد؟
۳. برگزارکننده‌ی اصلی این برنامه کدام دستگاه است؟ اگر وزیر آموزش و پرورش در اجرای این برنامه مسئولیتی ندارد! چگونه است که با افتخار اعلام می‌نماید که در سال ۹۰ آمار دانش آموزان اعزامی را از پنج هزار به یک میلیون نفر می‌رسانیم؟
۴. با وجود تکرار حوادث مصیبت باری از این دست، برای جلوگیری از وقوع دوباره آنها، چه اقداماتی برای تضمین سلامت دانش آموزان صورت گرفته است؟
۵. نهاد‌های دست اندرکار، حتی اگر صرفاً مجری باشند، چه توضیحی برای فرستادن دانش آموزان با اتوبوسی که دارای نقص فنی بوده است، دارند؟ و البته استفاده از رانندگانی فاقد تجربه رانندگی درجاده؟
اکنون با وزیر است که چنانچه وزارت‌خانه‌ای که مسئولیت آن را برعهده دارد، در اجرای این برنامه فاقد اختیارات لازم است، در اعتراض به بی‌تعهد بودن صاحب اختیارانِ این اردوها، استعفا دهد و چنانچه اختیارات لازم برای اجرای آن را دارد، همانگونه که خود را مالک موفقیت‌های فرضی این طرح می‌داند، در شکست آن نیز خود را سهیم بداند. بجاست برای اعلام پذیرش سوء مدیریت و همدردی با خانواده‌های داغدار این حادثه، از مقام خود کناره گیری نماید. تا شاید در این کمتر از یک سال باقی مانده‌ی مدیریت‌اش، نقش آموزگاری برای سایر مدیران و مسئولان ضعیف داشته باشد.
و نیز از همه‌ی دست اندرکاران می‌خواهیم با استفاده از همه امکانات رسانه‌ای برای آگاهی پدر و مادرها، اجباری نبودن این سفرها را به شکلی شفاف اعلام نمایند و هم زمان اجرای آن را تا فراهم شدن امکان سفرهایی با استانداردهای قابل قبول امنیت، متوقف سازند. باشد که در آینده دیگر شاهد غمی به این بزرگی نباشیم.
کانون صنفی معلمان ایران
۲/۸/۹۱
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید