آنچه پس از کشته شدن احمد فناییان در ذهن مخاطبین روی داده است، خاطرات ترورها و اعدام‌های بهائیان پس از انقلاب ایران است… تمامی این موارد نشان می‌دهند که بهایی ستیزی و بهایی‌کشی از جمله اقدامات اشتباه و نادرست و غیرانسانی نیروهای تندرو در جمهوری اسلامی ایران است
خبر قتل هولناک و سوزاندن جسد احمد فناییان در این روزها خاطره ترور و اعدام شهروندان بهایی پس از انقلاب را زنده کرد. آقای فناییان شهروند بهایی بیش از ۷۰ سال سن داشت که در شهر سمنان زندگی می کرد که در کویر سمنان در دامداری خود به شکلی فجیع کشته و پس از آن جسد وی سوزانده شده و شناسایی وی با آزمایش دی ان ای صورت گرفت. او که یکی از پرستاران ارشد بیمارستان میثاقیه و پس از آن در بیمارستان جم بود پس از بازنشستگی به دلیل عشق به طبیعت به سمنان بازگشت تا بتواند در طبیعت زندگی کند اما شاید هرگز تصور نمی کرد که اینگونه به قتل برسد.
قتل فناییان به این شکل فجیع، بسیاری را یاد اعدام و ترورهای پس از انقلاب انداخت، اعدام های که اجساد بهائیان را بدون برگزاری مراسم مذهبی در منطقه ی به نام “کفرآباد” دفن کردند و جمهوری اسلامی اعدام و ترور آنان را واکنشی ” انقلابی ” نامید. آن زمان آیت الله موسوی اردبیلی دادستان کل انقلاب بود و اتهام اعدام شدگان بهایی را جاسوسی برای قدرت های خارجی عنوان می کرد و آیت الله محمدی گیلانی نیز اعدام بهائیان را به حکم قرآن خواند .
شاید جز اولین ترورهای بهائیان در چهل سال گذشته اتفاق فجیعی است که درخصوص “گلدانه علی پور” در قریه سادات محله از دهات ساری باشد که وی را پس از خفه کردن ، جنازه اش را سوزاندند ،آن هم به جرم اینکه گلدانه پس از ازدواج یا یک مرد بهایی و فرزنددار شدن و بهایی شدن فرزندان و همچنین گرویدن وی به آئین بهایی به اینکه قتل فیجع محکوم کرد.
واقعیت این است که این برخوردها از آذرماه ۱۳۵۷ پر رنگ شد، زمانی که گروهی از نزدیکان بیت آیت الله دستغیب با یورش به محله سعدی شیراز موجب قتل ، غارت و آتش کشیدن منازل بهائیان شدند. این یورش بیرحمانه موجب کشته شدن ” عوض گل فهندژ و صفات الله فهندژ” شد و در دی ماه ۱۳۵۷ همچنین “میرپرویز افنانی” و پسر او ” خسرو افنانی” در میاندوآب به دست نیروهای تندرو کشته شدند.البته کشته شدن این دو تنها در این منطقه روی نداد و” عزیز زیدی ” یکی از بهائیان شهر بوکان در سیزده نوروز ۱۳۶۲ وقتی که برای خرید سبزی به مهاباد رفته بود توسط یکی از مامورین گشتی که از بهایی بودن وی آگاه شده بود به رگبار بسته می شود و در سن ۵۵ سالگی جان خود را از دست می دهد.
فارغ از اعدام های رسمی توسط دولت ایران ، قتل و ترور بهائیان شدت چشمگیری گرفت. در سال ۱۳۵۸ ” محمد موحد ” که از روحانیون عالی رتبه شیراز بود و به آئین بهایی گرویده بود در خیابان ربوده و پس از آن اعدام شد و این موضوع درخصوص ” دکتر علیمراد داودی” و ” روحی روشنی” نیز تکرار شد و حکومت ایران بازداشت آنان را انکار کرد اما بعدها مشخص گردید که آنان نیز کشته شده اند.البته در بازداشت این سه تن در ۱۳۵۸ به نوعی نقش نیروهای سپاهی مشخص بود. اما حادثه تلخ دیگری در سال ۱۳۵۹ روی داد ، زمانی که ” محمد حسین ” و “شکر نساء معصومی ” در روستای نوک بیرجند کشته شدند و در روستای دیگر نیز “میراسدالله مختاری” با ضربات چوب و سنگ توسط روستاییان در روستای اندرون بیرجند کشته شد.
ربوده شدن بهائیان همچون موضوع سه بهایی دیگر بارها روی داد و در ۳۰ مرداد ماه همان سال ۹ نفر از اعضای محفل ملی ایران و دو تن از چهره های بهایی دیگر ، ربوده و توسط افرادی ناشناس به رگبار گلوله بسته شدند و جنازه آنها هرگز تحویل داده نشد. نام این افراد دکتر کامبیز صادق‌زاده،عبدالحسین تسلیمی، منوهر قائم مقامی، بهیه نادری ، ابراهیم رحمانی، دکترحسین نجی، عطاءالله مقربی، دکتر حشمت‌الله روحانی،هوشنگ محمودی، یوسف قدیمی و دکتر یوسف عباسیان نام داشت. بر اساس منابع حقوق بشری در سالهای ۱۳۵۷ تا ۱۳۶۰ بیش از یک صدو ده بهایی اعدام شده اند.
عطالله حقانی یکی دیگر از کسانی است که در دهم خرداد ۱۳۶۱ در خانه خود به دست عده ای ناشناس به طرز فیجعی در ۶۱ سالگی به قتل رسید و در همان تاریخ ها بود که اکبر زارع حقیقی در قریه ایواغلی از توابع شهرستان خوی در زمانی که مشغول کار در مزرعه بود با ضربات چوب که بر سرو صورت او می کوبند به شدت مجروح می شود و یک ماه بعد از آن در تاریخ ۳۰ شهریور ۱۳۶۱ در چهل و سه سالگی در اثر جراحات وارده می میرد او سه فرزند خردسال داشت و زمین های زراعتی او را تصرف می کنند.
از یاد نبریم که در همین ایام اعدام های رسمی همچون اعدام های دسته جمعی سال ۱۳۶۲ در شیراز و دیگر شهرها ادامه داشت و بهائیان بسیاری به این شکل کشته شده اند که گاه این خشونت ها آنچنان تلخ بودند که یادآوری آن روزها این اتفاق را تلخ تر می کند، ماجرای خانم” ایران رحیم پور” از آن خاطرات تلخ است که در زمان بازداشت باردار بود و پس از زایمان در زندان وی را اعدام کردند.
همانطور که در بالا اشاره شد ترور بهائیان همراه با اعدام ها گسترش چشمگیری داشت که در تاریخ ۱۳ فروردین ماه ۱۳۶۱ دو پاسدار به منزل یک کشاورز بهایی به نام ” علی اصغر محمدی” در روستای ایلخچی از توابع تبریز می روند و پس از چند ساعت تهدید و دشنامی وی را به گلوله می بندند.از این دست رفتارهای خشونت آمیز در ۲۸ فروردین ماه ۱۳۶۵ نیز تکرار شد و در منطقه سراوان در سیستان و بلوچستان گروهی متعصب آقای سبحانی و پیمان فرزند ۱۵ ساله وی را پس از کشاندن به بیرون از شهر به شدت مورد ضرب و شتم قرار می دهند و فرزند نوجوان وی جانش را از دست می دهد اما اقای سبحانی پس از انتقال به بیمارستان نجات می یابد.
“حبیب الله مهتدی” دیگر شهروند بهایی بود که در سال ۱۳۶۴ پس از چهارسال و نیم زندانی بودن و وقتی آزاد می شود توسط فردی ناشناس با ضربه زدن وسیله ی سنگین به سر وی در خیابان( توسط فردی موتور سوار ) کشته می شود در حالی که ۷۰ سال سن داشت.
در این سالها اعدام بهائیان به صورت رسمی همچنان ادامه پیدا می کند و بهائیان با وجود فشارهای متعدد واکنشی متقابل نشان نمی دادند و تنها رسانه های خارجی و مجامع بین المللی پیگیر وضعیت اسف بار بهائیان در ایران بودند،در همین سالها ” حسن محبوبی ” یکی از اعضای محفل ملی ایران موسوم به یاران ایران که جهت شرکت در جلسه مدیران جامعه بهایی از منزل خارج شده بود نیز توسط اتومبیل فردی ناشناس کشته می شود که یکی دیگر از قتل ها و ترورها را رقم می زند، اما این حوادث پایان ترورها نبود و در همان سال نیز ” روح الله قدمی” که از شهروندان اسلامشهر تهران بود با فریب چند نفر از آشنایان مسلمان خود به جاده قم می روند و در همان مکان به شکلی فجیع به قتل می رسد .
قتل های وحشتناکی همچون قتل بابک طالبی در سن دوازده سالگی که در منطقه زرنان روی داده از جمله قتل های مشکوکی است که هرگز از خاطره نمی رود زیرا وقتی او با دچرخه قصد رفتن به خانه را داشت، ناپدید شد و یک روز بعد جنازه او را که به درختی آویزان شده بود پیدا می کنند.
با وجود آغاز دهه ۷۰ و گذشتن بیش از ده سال از عمر انقلابی جمهوری اسلامی اما باز گزارش از ترور بهائیان در ایران ادامه پیدا می کند ” روح الله قدمی” کارمند بازنشسته راه هن که در خرداد ۱۳۷۱ از خانه ربوده و در بیانان های قم و تهران به قتل می رسد، همچنین “شروین فلاح” در آذر ۱۳۷۴ در شهر اراک ، ” شهرام رضایی ” در شهر رشت و “منصور دولت” در شهر کرمان در تاریخ ۱۳۷۶ و پس از آن ” ماشاءالله عنایتی” در زندان اصفهان بر اثر ضربات متعدد جان خود را از دست می دهد.
همه این موارد فوق که شاید کامل نیز نبوده باشد در کنار دو قتل دیگر شهروندان بهایی به نام عطالله رضوانی و فرهنگ امیری که یکی در ۲ شهریور ۱۳۹۲ و قتل فرهنگ امیری در ۱۳۹۵ که چند ماه پیش روی داده است تمامی این موارد نشان از آن می دهد که بهایی ستیزی و بهایی کشی از جمله اقدامات اشتباه و نادرست و غیرانسانی نیروهای تندرو در جمهوری اسلامی ایران می باشد.لازم به ذکر است که طی سالهای گذشته چندین مورد ترور نافرجام بهائیان در ایران نیز صورت گرفته است.
اما آنچه پس از کشته شدن ” احمد فناییان” در ذهن مخاطبین روی داده است، خاطرات ترورها و اعدام های بهائیان پس از انقلاب ایران است.
مرتضی اسماعیل پور
سردبیر خبرگزاری بهایی نیوز
از: گویا
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید