پس از آنچه که در رابطه با بخشی ازاختلاسهای انجام شده توسط باندهای ذوب شده در ولایت سید علی ارسال داشتم اکنون لازم میدانم گزارشی ازوضعیت اسفبار جامعه کارگری ایران که نشئت گرفته از همان غارت ها و بی تدبیری های بصطلاح مسئولین نظام ولایی میباشد را تقدیم نمایم تا وجدانهای بیدار از انچه طی سی و چهارسال بر قشر شرافتمند کارگران ایران از سوی آنانیکه امامشان درابتدای پیروزی انقلاب ملت ایران گفت پیامبر اسلام بردستهای پینه بسته کارگر بوسه زد و امروز با گذشت سی وچهارسال از حکومت اسلام ناب محمدی همان دستهای پینه بسته شب و روز به سوی اسمان گرفته میشود و ازخدای نادیده طلب کمک میکنند اما صدایشان بجایی نمیرسد و اگر فریاد دادخواهیشان بلند شود با شلاق و زندان و اعدام روبرو میشوند.
اکنون تعداد زیادی از فعالین کارگری به جرم دفاع ازحقوق همتبارانشان یا در زندانند و یا پس از رهایی مجبور به ترک وطن شده اند و این جنگ نابرابر همچنان ادامه دارد. چرا که نود در صد صنایع بزرگ کشور و واحدهای تولیدی به تصرف سپاه پاسداران و نیروهای امنیتی و اطلاعاتی درامده و تعداد بیشماری از کارخانه های تولیدی کشور تعطیل یا با رکود تولید روبرو هستند. امری که باعث شده تا بخش بزرگی از نیروهای کاری خود را تعطیل کنند و به لشکر بیکاران ملحق شوند و آنانیکه مشغول بکار هستند بین سه تا هشت ماه و در قسمتهایی بیش از ده ماه حقوق دریافت نکرده اند. نتیجه متلاشی شدن تعداد زیادی از کانون های زندگی بوده و طبق گزارشات رسیده تعداد زیادی از زنان و مردان کارگر بعلت عدم توانایی تامین مخارج خانواده اقدام به خودکشی نموده اند و شمار آنها هرروز هم روبه افزایش میباشد. اما درکناراین مشکلات عدیده متاسفانه مبتلا شدن بخش بزرگی از کارگران بیکار در مشاغل کاذب و ناهنجاری های اجتماعی که منجر به جرم و جنایت میشود و درنهایت یا جانشان را دست میدهند و یا روانه زندان میشوند و اعضا خانواده انها برای سیر کردن شکم خود مجبور به انجام کارهایی میشوند که در نهایت سرنوشتی بهتر از پدر و مادر و همسر خود نخواهند داشت و آنانیکه مشغول بکارهستند بعلت نبود قانونی که بتواند از حقوق و امنیت شغلی انها دفاع کند درصورت اعتراض به وضع موجود حداقل با اخراج ازکار مواجه میشوند.
درچندروز اخیر تعداد زیادی ازکارگران برای اعتراض به وضعیت نابسامان خود به تهران سفرکرده اند و درمقابل مجلس و وزارت کار تجمع کرده اند. مسئولین در یک تصمیم عجولانه و غیر کارشناسی حداقل حقوق و دستمزد چهارصد و شصت و شش هزارتومان را برای سال نود و دو درنظر گرفته اند. این تصمیم بلافاصله مورد اعتراض شورای عالی کارقرار گرفته که این مبلغ را سی و پنج درصد کمتر ازحداقل هزینه ماهیانه یک خانواده چهارنفره دانسته است. اما ازانجایی که بازار داخلی و صادرات و واردات بطور کلی در دست باندهای درون رژیم میباشد و هیچگونه کنترلی بر سیر تصاعدی قیمتها ندارند و با توجه به کاهش ارزش پول ملی و فشارتحریمهای بین المللی و چپاول روزانه ذخیره های ارزی توسط باندهای درون حکومت و تامین هزینه های میلیاردی واحدهای نظامی داخل و کشورهای دوست حضرات هیچ تضمینی وجود ندارد که حداقل حقوق برای هزینه ماهیانه یک خانواده به چه میزان باید درنظر گرفته شود. مزید بر اینکه بعلت واردات بی رویه انواع غلات و فراورده های دامی و لبنی بخشهای بزرگی از واحدهای کشاورزی و دامداری و در مناطق روستایی بعلت عدم توانایی در تامین مخارج دامی و کشاورزی و کمبود اب تعطیل و کشاورزان نیز به خیل بیکاران و مصرف کنندگان پیوسته اند و هرروز هم برتعداد انها افزوده میشود.
من بعنوان یک فعال کارگری که بیش ازچهل سال ازعمر خود را در کارگاه ها و در کنار همتبارانم و برای دفاع ازحقوق انها صرف نموده ام و ضعیت کنونی جامعه کارگری را چهل سال ازسال پنجاه و شش عقبتر و بدتر می بینم و درصورت ادامه چنین وضعیتی باید انتظار فاجعه ای غیر قابل کنترل باشیم و از آنجایی که حاکمان برای بقا خود دست به هراقدامی علیه اقشار مختلف مردم زده و میزنند باید هشیارانه در مقابل توطئه های آنان ایستاد و با یک اتحاد و همبستگی سراسری انهارا مجبور به عقب نشینی و درنهایت سقوط کرد. چرا که با وجود چنین حکومتی ملت ایران نباید انتظار روز خوش برای خود و نسل های آینده اش داشته باشد.
غلامحسین عسگری فعال کارگری درتبعید
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید