پدرام قائمی، شهروند خبرنگار
روز اول خرداد خبرگزاری «تسنیم» از قول سردار «حسین رحیمی»، رییس پلیس تهران نوشت: «کافیشاپها و قهوهخانهها مجاز به پخش مسابقات فوتبال نیستند.»
او البته یک تبصره هم در این بین گذاشت: «پخش مسابقات فوتبال در اماکن عمومی و اصناف خاص نیازمند اخذ مجوزهای لازم از نیروی انتظامی است.»
این نخستین بار نیست که نیروی انتظامی با نمایش بازی های حساس فوتبال در کافی شاپ ها، قهوه خانه ها و حتی رستوران ها و سینماها مخالفت می کند؛ این ممانعت ها پس از جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان آغاز شد، در جام جهانی ۲۰۱۰ اوج گرفت و در سال ۲۰۱۴ تشدید شد. این بار اما نیروی انتظامی راه حل مشخصی را انتخاب کرده است؛ ممنوعیت مگر در صورت داشتن مجوز. البته سردار رحیمی هیچ توضیحی در مورد چگونگی گرفتن مجوز برای نمایش رقابت های فوتبال در کافی شاپ ها نمی دهد.
مدیر یک کافی شاپ قدیمی در محله «یوسف آباد» تهران که خود را با نام مستعار «رضا» معرفی می کند، به «ایران وایر» می گوید: «قبل از این می گفتند هیچ کافی شاپ یا قهوه خانه ای حق نمایش مستقیم فوتبال را ندارد. اما می دانید که یک سری کافی شاپ خاص در تهران تمام بازی های لیگ قهرمانان یا دربی های تهران را نشان می دهند. الان هم ماه ها است که برای نمایش بازی های جام جهانی تبلیغ می کنند. وقتی اعتراض کردیم، گفتند آن ها مجوز دارند. گفتیم ما هم مجوز می خواهیم. الان دو سال است دنبال مجوز هستیم اما هیچ جوابی به ما نمی دهند.»
می گوید: «نه مجوزی وجود دارد، نه ممنوعیتی کامل. فقط اعمال سلیقه می شود به نفع تعدادی خاص از کافه ها، رستوران ها و حتی سینماهای ویژه که از این شب ها درآمد بالاتری داشته باشند.»
تعداد کافی شاپ ها یا قهوه خانه هایی که از سوی نیروی انتظامی و اداره اماکن به آن ها اخطار و تهدید به پلمب شده است، کم نیست؛ مثل کافه «لینک»، از پاتوق های محبوب محله «جردن» که در فضایی آرام و خانوادگی برای مشتری هایش یک محیط فوتبالی می ساخت، کافه «کاراکال» در محدوده «سعادت آباد» که یک کافه دوستدار محیط زیست است و فقط گاهی با هزینه ورودی ۳۰ هزار تومان، به مشتری هایش اجازه تماشای مستقیم دربی را می داد و کافه «دیاموند» در خیابان «ویلا» که ابتکار متفاوتی داشت. آن ها در طبقه دوم این کافه فوتبال را روی پرده دو متری نمایش می دادند تا مشتریهای دیگری که تمایلی به تماشای فوتبال ندارند، از طبقه اول و حیاط استفاده کنند.
اما همه این کافه ها از پخش بازی های فوتبال محروم شده اند؛ به ویژه حالا که در آستانه فینال لیگ قهرمانان اروپا و البته آغاز جام جهانی، تب فوتبال دوباره در ایران بالا می رود. در این بین، فقط مانده است «کافه فوتبال» در خیابان «قائم مقام تهران»؛ یکی از همان استثناهایی که رضا در موردش حرف می زند.
نام مدیر و صاحب رستوان کافه فوتبال، «محمدعلی آجرلو» است؛ جوانی که هنوز به ۳۰ سالگی نرسیده است ولی مالکیت یکی از بزرگ ترین کافی شاپ های تهران را در دست دارد. شاید مهم ترین دلیلی که محمدعلی و کافه فوتبال را مقابل تهدیدهای نیروی انتظامی تهران در مصونیت قرار می دهد، ریشه خانوادگی او باشد. محمدعلی فرزند سردار «مصطفی آجرلو» است.
مصطفی آجرلو یک نام آشنا در مدیریت فوتبال ایران است. در سیاهه کارنامه مدیریتی او، از مدیریت بر باشگاه های «پاس» و «استیل آذین» تهران و «تراکتورسازی» تبریز دیده می شود. اما سردار آجرلو را باید به عنوان یکی از تندروترین مدیران چهار دهه اخیر فوتبال ایران شناخت؛ مردی که فرمانده لشکر ۲۷ «محمدرسول الله» بود، یکی از موسسان باشگاه «فجر» تهران شد، بعد به واسطه رابطه حسنه ای که با «محمدباقر قالیباف» داشت، همراه او از سپاه به نیروی انتظامی رفت. قالیباف حکم مدیرعاملی او در پاس را صادر کرد تا با آجرلو، تبدیل به متمول ترین باشگاه ورزشی وقت ایران شود. او موفق شده بود سهمیه یک درصدی تخصیص یافته از بودجه کل کشور به امور فرهنگی و مبارزه با مواد مخدر را از سردار قالیباف بگیرد و در باشگاه پاس هزینه کند.
نام مدیر و صاحب رستوان کافه فوتبال، «محمدعلی آجرلو» است؛ جوانی که هنوز به ۳۰ سالگی نرسیده است ولی مالکیت یکی از بزرگ ترین کافی شاپ های تهران را در دست دارد. محمدعلی فرزند سردار «مصطفی آجرلو» است.
در پاس، «ایپنا» را راه اندازی کرد و مدیریت این خبرگزاری را به «سعید آجرلو» که برادرزاده اش است، داد. سعید بعدها وقتی قالیباف به شهرداری تهران رفت، سردبیری روزنامه «همشهری ورزشی» را هم به دست آورد. او حالا سردبیر هفته نامه «مثلث» است که با رویکردی کاملا سیاسی منتشر می شود.
اما فرزند سردار میل چندانی به دنیای رسانه نشان نمی دهد. علاقه هایش بیش تر معطوف به دنیای اقتصاد و بازار بوده اند. برای همین سراغ تاسیس رستوران و کافی شاپ در تهران رفت. او اولین نه اما یکی از بانفوذترین ها به شمار می رود؛ مثلا رستوران ترکی «کاساب» (یا همان قصاب با گویش ترکی) را در خیابان «فرشته» تهران تاسیس کرد.
روزهایی که سردار در تبریز با این استدلال که «پول سپاه متعلق به بازیکنان فوتبال نیست»، سعی می کرد توجیهی برای به خدمت گرفتن اجباری فوتبالیست های سرباز در «تراکتورسازی» بسازد، پسر در بهترین مناطق تهران رستورانی با غذاهای ترکی و البته با آشپزهایی از ترکیه راه انداخت. شیوه های تبلیغاتی او هم متفاوت بودند؛ استفاده از شومن های تبلیغاتی اینستاگرام که به رستوان او می آمدند وغذاهای ترکی کاساب را تست و در اینستاگرام تبلیغ می کردند؛ مثل «مستر تِیستِر»!
همان زمان رویای انحصاری شدن پخش مسابقات فوتبال در کافه ها به سرش زد. اخرین مرتبه که تهرانی ها موفق شدند بدون دغدغه مسابقات ملی ایران را در رستوران، کافی شاپ، قهوه خانه و حتی سینما تماشا کنند و نگران حضور نیروی انتظامی نباشند، سال ۲۰۰۶ و در زمان برگزاری بازی های جام جهانی آلمان بود. حالا محمدعلی آجرلو نزدیک به دو سال است که فوتبال دوستان تهرانی را در کافه بزرگ، شکیل و لاکچری خودش جمع می کند.
مشخصه این کافه، چندین مانیتور بزرگ است که روی دیوارها نشسته اند، عکس مشاهیر فوتبال مانند «مارادونا» که روی دیوارها نقاشی شده اند و نام «الکس فرگوسن» که بر دیواری سفید نقش بسته است. زیر آن، چند صندلی چرمی قرمز رنگ گذاشته شده است و روبه روی آن ها، مانیتوری بزرگ.
شما باید جزوی از یک قشر خاص باشید تا موفق شوید فینال لیگ قهرمانان اروپا را در این محیط ببینید. ورودی به صورت عادی ۱۵ هزار تومان است که احتمال دارد در روزهای خاص مانند لیگ قهرمانان اروپا و جام جهانی، تا ۵۰ هزار تومان افزایش پیدا می کند. شما نمی توانید تماشاگر کافه فوتبال باشید اما از منوی گران قیمت ان سفارش ندهید.
یک شب تماشای فوتبال در این فضا با صرف نوشیدنی و شامی ساده، برای یک نفر هزینه ای حدود ۱۵۰ هزار تومان خواهد داشت. هزینه ها البته برای سایر کافه های فوتبالی در این حد نبوده اند. رضا می گوید: «ما روزهای دربی برنامه داشتیم با دو تلویزیون بزرگ. سر جمع هزینه یک نفر برای تماشای بازی استقلال و پرسپولیس به ۳۰ هزار تومان هم نمی رسید اما اماکن و نیروی انتظامی تشخیص داده است فعلا فقط یک کافی شاپ مجوز پخش داشته باشد.»
حالا پخش مستقیم مسابقات جام جهانی در کافی شاپ های تهران مشروط به دریافت مجوز از نیروی انتظامی است. البته نیروی انتظامی مجوزی هم برای پخش رقابت های فوتبال در رستوران و کافه و قهوه خانه صادر نمی کند مگر در موارد«خاص».
از: ایران وایر