برادران کردپور دو جرم بزرگ درنزد سیاست مداران کلنگی در ایران دارند:
۱- فعالیت مدنی در منطقه کردستان که چند دهه ایست، سیاست در آن با خشونت آمیخته است.
۲- ارتباط منطقه کردستان با تهران و مرکز کشور به شکل دائمی.
این اقدامات هر دو جرم سنگینی دارند که گریبان بسیاری از فعالان مدنی کرد را گرفته و احکام به ناحقی در موردشان جاری ساخته است. به چشم دیده ام فعالان مدنی کرد چقدر اتهام از تند روان کرد دریافت می کنند که سازش کار هستند، هم دیده و هم شنیده ام به چه اندازه برای رفتار مدنی در استان و منطقه ای که آگاهی سیاسی دارند از سوی حکومت مورد آزار و شکنجه قرار می گیرند و در نهایت از زندان سر در می آورند. افراطی ها خوش دارند که در فضای کلنگی نفس بکشند، از زیست مدنی امثال برادران کردپور و کاک امینی و بسیاری از فعالان کرد خشنود نیستند. پس با سخت گیری برایشان، می خواهند فضای امنیتی در کردستان همیشگی شود. در چنین فضای سربی افراطی ها هم به نان نوا می رسند. داستان برخورد نادرست و زمانی ناروا با قضیه کردستان همواره در تهران هوادار داشته است، منتها افراد آن فرق کرده اند.
برادران کردپور بر پیمان فعالیت مدنی ایستاده و حتی با وجود شرایط مناسب، کشور را ترک نکردند و در سختترین شرایط به خبررسانی و فعالیت حقوق بشری ادامه دادند. دستگیری خسرو و مسعود در راستای خسته و کلافه کردنشان برای دست کشیدن از فعالیت های مدنی است، درحالیکه جامعه محوری نیاز جامعه ایران است و اقدامات و تلاشهایی که این افراد و فعالان قومی در ایران انجام می دهند، در این راستا می باشد؛ پس هم تلاش ایشان را پاس بداریم و هم تلاش کنیم که آزاد شوند.
در عین حال باید بدانیم که با همدلی، آنانی که در مرکز هستند با فعالان قومی (که حقوق مدنی خود را می خواهند) رابطه حامی برقرار کنند تا نزدیکی میان ایرانیان شکل واقعی به خود گیرد چرا که ایران فقط تهران نیست و زندان در ایران فقط اوین نیست. مرکز نشینان را وظیفه مضاعف است و بایستی توجه داشته باشند که قصور از این امر به وحدت ملی زیان می زند. ایجاد رابطه معقول میان فعالان مدنی را می بایست بیشتر ازسوی مرکزنشینان پی گرفت. جالب این بود که برادران کردپور به ایران نگاه می کردند و خواستار رابطه با تهران بودند و در این راه تلاش می کردند. تلاشی که گاهی از سوی برخی از هم نوعانشان در تهران پاسخ گرم نمی گرفت. اما ایشان بر رفتار مدنی و هم رابطه با تهران استوار ماندند پس مستوجب هزینه دادن سخت تر از سوی مدیران سیاست کلنگی شدند. حال خسرو و مسعود فعالان حقوق بشری را به یاری می خوانند.
*این یادداشت برای برادران کردپور، توسط تقی رحمانی – پژوهشگر و فعال ملی مذهبی – نگارش و به تاریخ چهارم اردیبهشت ماه ۹۲ به کمال حسینی – خبرنگار آژانس خبری موکریان – جهت انتشار ارسال شده است.
از: گویا
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید