بهروز بوچانی، نویسنده کرد ایرانی برای شرکت در “جشنواره کلمه” در کرایست‌چرچ نیوزیلند روز پنج‌شنبه ۲۳ آبان (۱۴ نوامبر) وارد نیوزیلند شد. مقامات اداره مهاجرت نیوزلند در بدو ورود به او اعلام کردند که باید پیش از پایان ویزای یک ماهه خود آن کشور را ترک کند.

بوچانی بیش از شش سال در جزیره مانوس در پاپوآ گینه‌نو محبوس بود. او شاهد فجایع بسیاری در قبال پناهندگان در این مکان بود. بوچانی فوریه گذشته جایزه ادبی ویکتورین و جایزه بهترین کتاب غیرداستانی سال استرالیا را برای رمانی به نام “کسی ندارم به جز کوهستان” برنده شد. او در مصاحبه‌ای هنگام ترک استرالیا و ورود به نیوزیلند به گاردین گفت هرگز به پاپوآ (گینه نو) و حتی استرالیا برنخواهد گشت.

بهروز بوچانی به عنوان پناهنده کنوانسیون سازمان ملل شناخته شده و برای استقرار در ایالات متحده پذیرفته شده، اما هنوز در مورد برنامه آینده خود تصمیم نگرفته است. بوچانی به شبکه ABC گفته است که در دو هفته آینده به فرصت‌ها و امکانات پیش رو فکر خواهد کرد و تصمیم خواهد گرفت که آیا از نیوزیلند تقضای پناهندگی کند یا به آمریکا برود.

روز جمعه ۲۴ آبان (۱۵ نوامبر) لیانه دالزیل ، شهردار کرایستچرچ به استقبال این نویسنده کرد ایرانی رفت. برای او مراسمی با حضور اعضای سازمان غفو بین‌الملل و گلریز قهرمان، نماینده حزب سبزها در پارلمان نیوزیلند برگزار شد. خانم قهرمان نیز خود نیز زمانی پناهنده بوده است.

بوچانی گفته که از رفتن به کرایستچرچ بسیار خوشحال است. او حدود هفت سال پیش به دلیل فعالیت‌های فرهنگی و روزنامهنگاری ایران را ترک کرد: «من به استرالیا رفتم تا در آنجا تقاضای پناهندگی کنم و یک مکان امن پیدا کنم. من استرالیا را به عنوان دموکراسی لیبرال میشناختم. انتظار داشتم که آنها از من استقبال کنند و حداقل پرونده مرا در نظر بگیرند. متأسفانه آنها مرا به جزیره مانوس، یک مکان دورافتاده تبعید کردند. به عبارت دیگر، می توانم بگویم که من ایران را ترک کردم زیرا نمیخواستم در زندان زندگی کنم اما استرالیا مرا زندانی کرد.»

بهروز بوچانی در ژوئیه ۲۰۱۳ با قایق به جزیره کریسمس رسید و یک ماه بعد به جزیره مانوس در پاپوا گینه نو فرستاده شد. او کتابش را در بازداشت نوشت و برای این کتاب،  ۱۲۵ هزار دلار استرالیایی دریافت کرد، با این حال استرالیا هرگز اجازه ورود به این کشور را به او نداد.

بهروز بوچانی در زمان سکونتش در اردوگا‌ه‌های پناهجویی در مانوس و پاپوآ گینه نو از چهره‌های فعالی بود که صدای اعتراض پناهجویان را به گوش رسانه‌ها می‌رساند. او مستند “چوکا، الان ساعت چنده؟” را در همان اردوگاه ساخت. فیلم با دوربین موبال و به صورت مخفیانه از ساکنان اردوگاه پناهندگان جزیره مانوس در پاپوآ گینه نو تهیه و به هلند فرستاده شد. این مستند محصول مشترک بوچانی و آرش کمالی سروستانی است که به جشنواره‌های معتبر بین‌المللی راه پیدا کرد و در خود استرالیا، بریتانیا و آلمان به نمایش در آمد.

بوچانی سفر ۳۴ ساعته خود را به نیوزیلند از طریق فیلیپین انجام داد زیرا از سوی دولت استرالیا به او اجازه سفر از مسیر مستقیم داده نشد. از نظر او در این کشور (استرالیا) “نوعی دیکتاتوری” وجود دارد. سازمان عفو بین‌الملل مسئولیت تمام هزینه های او را بر عهده گرفته و از بوچانی به طور کامل حمایت می‌کند.

از: دویچه وله