حضور میلیونی یا بقولی چند صد هزار نفری مردم برای تشیع جنازه‌ی سلیمانی در تهران، برای برخی از ما که زندگی مان را در راه برقراری عدالت، کسب آزادی و برپائی مردمسالاری گذاشته‌ایم، شکننده و ناگوار بود. در ضمنی که برای رژیم فقاهتی که دشمن ایران و ایرانی است، راه فراری شد از بن بست و بی آبروئی؛ و شانس و امیدی برای سرپوش گذاری روی جنایات و کشتار آبانماه.
رژیم تمام اهرم‌های ثروت و قدرت را به کار گرفت تا با تشویق و تهیج احساسات مذهبی مردم، آنان را به خیابان بکشاند و کسب آبرو کند. خوشبختانه، اعتراضات گسترده‌ی سه چهار روزِ گذشته نشان داد که حضور در تشیع جنازه، نه به احترامِ قاسم سلیمانی بود؛ و نه برای پشتیبانی از رژیم فقاهتی. بل که عکس العملی بود به تهدید احمقانه و سخنان نسنجیده‌ی ترامپ، که گفته بود مراکز فرهنگی ایران را بمباران خواهد کرد. این تهدید که نشانه‌ی کم دانی، و بی توجهی ترامپ به رابطه‌ی تنگاتنگ مردم ایران با تاریخ و فرهنگ سه هزار ساله‌اش می‌باشد؛ ملت ایران را به خشم آورد و به خیابان‌ها کشاند. نتیجه‌ی سخنان نسنجیده‌ی ترامپ، هدیه‌ی بزرگی بود به ملاهای حاکم تا بتوانند تمرکز را از روی سرکوب وحشیانه و خونین آبانماه بردارند و روی ترور سلیمانی متمرکز نمایند.
برای درک خشم مردم، باید دانست که ما ایرانیان نه تنها به فرهنگ و تاریخ میهن مان افتخار می‌کنیم، بل که زرتشت را پدر معنوی مان، و کوروش را پدر تاریخی ایران می‌دانیم. پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک که زمانی الگویِ زندگی پدرانمان بودند، برای مان بسیار ارزشمند هستند. پاسارگاد، آرامگاه کوروش، کعبه‌ی ایرانیان بیدار و آگاه می‌باشد. در ضمنی که ما ایرانیان، دانشمندان و شعرا و نُخبگان میهن مان را گنجینه‌های علم و دانش، انسانیت و تمدن می‌دانیم.
تصور نمی‌کنم یک ایرانی بیابید که با فردوسی و خیام و باباطاهر و حافظ و سعدی آشنا نباشد، و یا چند شعری از آنان نداند. کمتر ایرانی پیدا می‌کنید که به نُخبگانی مانند قائم مقام و امیرکبیر و مصدق که برای دفاع از منافع ایران در مقابل روس و انگلیس ایستادند، قدرت شاه و دربار را در حد توانائی‌شان کمرنگ تر کردند؛ و در این راه به شهادت رسیدند و یا تبعید و منزوی شدند، افتخار نکند. با اینکه روحانیون قرن‌ها با جعل حقایق و و انکار واقعیت‌ها، تلاش کرده‌اند که ما از اصل مان دور کنند؛ رابطه‌ی تنگاتنگ ما، با فرهنگ و تاریخ مان، همراه با ملی گرائی و عشق به ایران؛ ما را یکپارچه و یکدست نگهداشته است.
با کمال تأسف، ما طی دو قرن گذشته، پیوسته مجبور بوده‌ایم در سه جبهه مبارزه و مقابله کنیم: مبارزه با دشمنان خارجی،؛ و با دشمنان داخلی یعنی شاه و شیخ؛ و مقابله با “کم دانی” و خرافاتِ توده‌ی مردم. شاه و شیخ در اکثر موارد با هم، مستقیم یا غیر مستقیم، در محدود کردن دانش و بینش و گسترش سیستم ارباب – رعیتی؛ و امام – اُمتی؛ همکاری و تبانی داشته‌اند. زیرا برای کنترل اهرم‌های قدرت و ثروت، مردم می‌بایستی گرفتار نادانی و خرافات باشند تا به آسانی تسلیم سرنوشت و مذهب گردند. این پدیده، همراه با مقبولیت زور که در فرهنگمان جاسازی شده، مردم را گوسفندوار در اختیار شاه و شیخ قرار داده است.
طی دو سال گذشته چندین بار نوشته و گفته‌ام که: “خوشبختانه امروز، دوران نادانی سپری شده، و ملت ایران از خواب خرگوشی بیدار شده‌اند. بخش عظیمی از هم میهنانمان از آگاهی نسبی و شناخت شرایط، برخوردار می‌باشند. طی چند روز گذشته، معترضین در ایران، این بیداری و آگاهی را روشن و شفاف در شعارها به نمایش گذاشتند: “مرگ بر ستمگر، چه شاه باشه چه رهبر”. یک شعار دیگر ژرفا (عمق) این بیداری و آگاهی را نمایان می‌سازد: “اصلاحات، رفراندوم رمز فریب مردم”. یعنی مردم هم دشمنان (شاه و شیخ) را شناسائی کرده‌اند و هم راه و روش فریبکارانه‌ی (اصلاحات و رفراندوم) آنان را.
یک حرکت دیگری که دانشجویان دانشگاه‌های ایران در اعتراضات روزهای اخیر به نمایش گذاشتن، احتراز از پا گذاشتن بر پرچم آمریکا و اسرائیل بود. این حرکت را اضافه کنید به شعاری که طی دو سال گذشته چندین و چند بار تکرار شده: “دشمن ما همینجاست، دروغ میگن آمریکاست”؛ یعنی هم در شعار و هم در عمل نشان می‌دهند که می‌دانند دشمن کیست و کجاست. اهمیت این موضوع اینجاست که رژیم، چهل سال است شعارِ مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل می‌دهد؛ و بجای مسئولیت پذیری با فرافکنی، همه‌ی کاسه کوزه‌ها را سر استکبار جهانی می‌شکند!؟
هم میهنان مان می‌دانند که آمریکا قاسم سلیمانی را ترور کرد؛ و عده‌ای از آنان می‌دانند که اسرائیل محرک و مشوق اصلیِ آمریکا در این ترور بوده است. بنابراین، احتراز دانشجویان از پا گذاشتن بر پرچم آمریکا و اسرائیل، یک دهن کجی علنی و پاسخ نه، به جمهوری اسلامی است. پرسش من از هم میهنانمان اینستکه: آیا با این پدیده هم باور هستید و می‌پذیرید که “دوران نادانی سپری شده، ملت ایران از خواب خرگوشی بیدار شده و بخش عظیمی از هم میهنانمان از آگاهی نسبی و شناخت شرایط، برخوردار می‌باشند”؟
چنانچه پاسخ مثبت باشد، باید دانست که این پدیده، ما را یک گام به هدفِ “رهائی و نجات” نزدیک تر کرده است. پس زمان آن فرارسیده که بیآموزیم برای ساختن یک جامعه سالم:
– نیاز به اهدافِ مشخص و شفاف داریم که پاسخگوی خواست‌های مردم و نیازهای جامعه باشند؛
– نیاز به مسئولانی داریم که دنبال منافع شخصی نباشند، دنبال عدالت باشند.
– نیاز به راهبرانی داریم که دنبال مطرح بودن نباشند، دنبال آدم بودن باشند؛ و
– رهبرانی که با پاکی و راستی و از خود گذشتگی و بدون کوچکترین چشم داشتی گام بر می‌دارند.

رهائی مردم و نجات ایران در گروی حکومت مردمسالار ملی است
یعنی بر پائی
جمهوری دمکراتیک و لائیک ایران

امیرحسین لادن
دیماه ۱۳۹۸
ahladan@outlook. com