اغلب مردم از اپوزیسیون گله مند هستند که در ۴۰ سال گذشته هیچ کاری نکرده است .
پرسش اینست که اپوزیسیون کیست؟ اپوزیسیون بدون اعضأ و فعالان سیاسی و کادرهای سیاسی معنایی دارد؟
ما چقدر فعال سیاسی داریم؟
بدیهی است وقتی فعال و کنشگر سیاسی نداریم، اپوزیسیون قدرتمند هم نداریم. متوقع سیاسی را از فعال سیاسی جدا بدانیم. روی سخنم با هموطنان خارج کشور است که میلیون ها هستند و فارغ از ستم جمهوری اسلامی زندگی می کنند و غم نان و مسکن ندارند و اغلب به ایران نیز سفر می کنند و حتی از شرکت در تظاهرات علیه رژیم نیز دریغ می کنند که احتیاط واجب است. چند نفر از آنان بعنوان فعال سیاسی وارد گود شده اند و فعالیت می کنند؟ در مقابل چند نفرشان دائم غر میزنند.
تعداد به یقین از ۱% هم کمتر است. بدین ترتیب بزرگترین مشکل ما نبود تعهد اجتماعی است. وقتی به عنوان یک ایرانی و یک شهروند ایرانی در سرنوشت کشور خود دخالت نمی کنیم و مسئولیت نمی پذیریم از دیگران چه توقعی داریم؟ بیهوده نیست یک عده وطن فروش جرأت می کنند به اسم ایرانی در مجامع شرکت کنند و چوب حراج بر کشور بزنند و یا خواستار حمله به ایران بشوند. بسیاری به جای هر کاری، غرغر می کنند، هم به اینها و هم به بقیه. ولی تا زمانی که وارد فعالیت عملی در سیاست نشوند این گله مندی ها پشیزی ارزش ندارد.
ممکن است پرسیده شود چگونه شرکت کنند؟ آیا مشارکت سیاسی در خارج کشور نیز می تواند موثر واقع شود؟
نخست اینکه هر کجا که باشید، امروز اینترنت فرصت گرانبهایی برای مشارکت سیاسی فراهم کرده است.
دو اینکه مشارکت سیاسی در خارج کشور به سبب آزادی های موجود در کشورهای دموکرات آسان تر است و مسلماً در داخل نیز مؤثر است. برای نمونه درداخل کشور پزشکان معترض به چرندیات یک ملای بیسواد و دخالت در امورپزشکی، دستگیر و مجازات می شوند. ولی خارج کشور بهترین جا برای تبادل نظر و آماده سازی نظری است و بر خلاف آنچه برخی تبلیغ می کنند و همه چیز را به داخل محول می کنند، امکان رهبری در خارج بسیار بیشتر است چون در داخل امکان عرض اندام کردن یک رهبر وجود ندارد. رهبری در داخل، یعنی رهبری اصلاح طلبان. کسی غیر از آنها نامزد کار نیست و برای همین هم هست که شرکای خارج نشینشان، دائم رهبری داخلی را تبلیغ می کنند.
چگونه در سیاست مشارکت کنیم؟ مشارکت اشکال متنوعی دارد و همچنین بستگی به تمایلات و گرایش سیاسی شما دارد که چه گروهی را انتخاب می کنید. اگر مطالعه ی کافی درمورد گروه های موجود دارید یکی را انتخاب کنید و اگر هیچیک را نمی پسندید خود گروهی درست کنید. در کمپین ها، تظاهرات شرکت کنید. به گروه مورد علاقه ی خود کمک مالی کرده و برای تبلیغ نظراتش کوشش کنید.
یکی از بهترین راه های آموزش مشارکت های سیاسی، شرکت کردن در انتخابات همین کشورهای دمکرات است، اگر در کشور محل اقامتتان حق رأی دارید حتماً از آن استفاده کنید. ولی در کشور ما، برعکس، از آنجا که انتخابی در کار نیست و یک نمایش رأی گیری از مردمی است که باید به انتخاب های ولی فقیه رأی بدهند، نباید در انتخابات شرکت کرد و این خود مبارزه ی سیاسی است. با این کار به دنیا می فهمانید که این رژیم از حمایت مردمی برخوردار نیست و رژیمی ستمگر و مستبد است.
این که دیگر حداقل کاریست که می توانید بکنید و چون در حقیقت قرار است نکنید، خسته هم نخواهید شد. خوب از این آسان تر هم راهی برای مبارزه می خواهید؟
نشستن در خانه و غرولند کردن و بد گفتن به اپوزیسیون دردی دوا نمی کند . این که گفتم قدم اول است، ورزیده که شدید قدم های بعدی را هم برخواهید داشت.
سه شنبه ،۲۲ بهمن ۱۳۹۸
۲۰۲۰ February ۱۱
از: ایران لیبرال
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید