کادر پزشکی و پرستاری محدودی برای مقابله با کرونا داریم. کادرهای درمانی، نزدیک ۲۰ روز است که شبانه روز کار می کنند و دیگر رمقی برایشان باقی نمانده است. بسیاری از آنها ، خود به کرونا مبتلا شده اند و متاسفانه تعداد قابل توجهی از ایشان نیز جان خود را از دست داده اند. حال بماند که برخی پزشکان نیز ترک کار کرده اند به طوری که در بعضی شهرهای کوچک حتی یک پزشک هم وجود ندارد!
عصر ایران؛ جعفر محمدی – آمارهای اعلامی کرونا، کمتر از مبتلایان واقعی است چرا که مسوولان فقط می توانند افرادی که تست کرونایشان مثبت شده را اعلام کنند، این در حالی است که افراد بسیار بیشتری مبتلا به کرونا و ناقل ویروس هستند.

این گروه در روزهای آینده یا بدون علامت از بیماری عبور می کنند، یا با علائم خفیف در خانه بستری می شوند و یا با علائم شدید تست کرونا می دهند و بیمارستانی می شوند. آمارها ، فقط ناظر به بخش سوم است.

پس خطر، بسیار بزرگ‌تر از آنی است که تصور می کنید. به تازگی هم اعلام شد که میزان کشندگی کرونا از انفلوآنزا پیشی گرفته است. با این حساب با ویروسی سر و کار داریم که هم قدرت شیوع بالایی دارد و هم مرگبارتر از انفلوآنزاست.

وضعیت وقتی نگران کننده تر می شود که به یاد بیاوریم کادر پزشکی و پرستاری محدودی برای مقابله با کرونا داریم.

بسیاری از پزشکان و پرستاران و سایر کادرهای درمانی، نزدیک ۲۰ روز است که شبانه روز کار می کنند و دیگر رمقی برایشان باقی نمانده است.

بسیاری از آنها ، خود به کرونا مبتلا شده اند و متاسفانه تعداد قابل توجهی از ایشان نیز جان خود را از دست داده اند.

حال بماند که برخی پزشکان نیز ترک کار کرده اند به طوری که در بعضی شهرهای کوچک حتی یک پزشک هم وجود ندارد!

پزشک و پرستار را نیز نمی توان از انبار محتکران پیدا یا در شرایط کنونی از کشورهای دیگر وارد کرد.
اگر همین کادر موجود خسته شود یا به هر ترتیبی از دست برود، فاجعه انسانی خواهیم داشت.

کمبود وسایل بهداشتی مانند ماسک و مایع ضدعفونی کننده و … هنوز مردم را می آزارد و معلوم نیست اگر ماجرای کرونا ادامه پیدا کند، چه وضعیتی خواهیم داشت.

در این شرایط می توانیم دولت و حکومت و این مسوول و آن مسوول را به باد انتقاد گرفت که البته جای انتقادات فراوان هم دارند اما اولویت با خود ماست.
اصلا گیریم که با یک دولت کاملا نامسوول مواجهیم، آیا باید خودمان را با دست خودمان به دامن بیماری و مرگ بیندازیم؟

هنوز که هنوز است عده ای بی آن که کار واقعا مهمی داشته باشند از خانه بیرون می آیند، هنوز که هنوز است در برخی محلات، بازار شب عید داغ است و تراکم خریدار و فروشندگان وجود دارد . تصاویری که دیشب از منطقه تهرانپارس تهران در کانال عصر ایران منتشر شد واقعا تکان دهنده بود. پیاده روها آکنده از دستفروشان و مردمی بود که با ولع اجناس را وراندز می کردند.

یکی از دکترهای داروساز آن محل نکته تامل برانگیزی در این باره می گفت: فقط کافی است یک کرونایی با دست های آلوده از این سر خیابان راه بیفتد و به آن سرش برسد و در طول مسیر، اجناس را لمس کند. چند روز بعد با انفجار کرونا در منطقه مواجه خواهیم شد.

یا هنوز عده ای از شهرهای آلوده ای چون تهران و قم و … به سایر جاها سفر می کنند.

اگر امروز وضعیت گیلان و مازندران به “اضطرار” رسیده و شمال ایران شده است کانون بحران، علتش افراد بی مبالاتی است که با تعطیل شدن مدارس به شمال لشکرکشی کردند و کرونا را با خود به آن دیار بردند.

همین است که بسیاری از متخصصان با ناامیدی می گویند اگر هر چه زودتر مردم قرنطینه را رعایت نکنند، با یک بحران واقعی و مرگبار مواجه می شویم.

هموطنان!

رک و صریح می گویم: فاجعه بزرگ تر از آن است که تصور می کنیم:

-هم امکانات محدود است.
– هم کادر درمانی تاب و توان متعارف انسانی دارند. آنها ربات نیستند که بی وقفه کار کنند.
– هم تعداد مبتلایان واقعی بسیار بیشتر از مبتلایان شناسایی شده است.
– هم با فرا رسیدن عیدنوروز، بیم آن می رود که عید دیدنی ها، به انفجار اتمی کرونا منجر شود.
– و هم، هنوز دارویی برای کرونا کشف نشده است.

پس:

-برای این که بارِ کادر درمانی را بیشتر نکنیم
-برای این بیماری را به دیگران منتقل نکنیم
-برای این که در مصرف مواد بهداشتی که در اختیار داریم، صرفه جویی کنیم
-و برای این که بیمار نشویم و احیانا نمیریم

در خانه بمانیم، سفر نکنیم و یادمان باشد که انسان هستیم و در برابر خودمان و دیگران مسوول.
جدی بگیرید، اوضاع خراب تر از آنی است که فکر می کنید. هنوز به پِیک کرونا نرسیده ایم… .